สวัสดีครับเพื่อนๆ ชาวพันทิปวันนี้ผมมีเรื่องจะปรึกษา
คือประมาณช่วงปลายปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสไปงานมหกรรมเเข่งขันสุดยอดสิ่งประดิษฐ์ปี 58
ของเด็ดอาชีวะ ที่วท.ตรัง วันสุดท้ายผมเจอกับผู้หญิงคนนึงเธออยู่ซุ้มของ วท.ปัตตานีผมกับเพื่อน
เดินเข้าไปถามเพราะตอนนั้นอยากกวน เด็กปัตตานีมากๆ (ความคึกคะนองของวัยรุ่น) เป็นธรรมดาที่ผมจะถ่ายรูปเก็บไว้ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอแต่พอมานั่งไล่ดูรูปมันทำให้ผมรู้สึกอยากเจอ อยากคุยกับเขา แต่สายเกินไปที่จะไปขอเฟสบุค เพราะวันสุดท้ายต่างคนต่างแยกย้ายกลับภูมิลำเนาตัวเองกลประกอบกับไม่กล้าเสนอหน้ากลัวว่าจะโดนตื้บ 55555 (ผมเป็นคนนครศรีฯนะครับส่วนเธอเป็นสาวปัตตานี)
ผ่านมาสามสี่เดือนความพยายามผมยังไม่สิ้นสุด ดีที่ผมจำชื่อของเธอได้ เพราะที่เสื้อเธอมีชื่อซึ่ง
ไอแพดผมก็ถ่ายรูปเธอได้ชัดเจน ตอนดูรูปทีไรเป็นบ้าทุกที ผมเริ่มหาเฟสบุคเธอมาแต่หาไม่เจอ แต่กลับเจอเฟสบุคเพื่อนของเธอ ซึ่งผมก็แอดเฟสบุคไปด้วยความหวัง พอเพื่อนของเธอรับผมก็สอบถาม จึงได้เฟสบุคของเธอมา ไม่รอช้าแอดเฟรนไปเลย ไม่นานเธอก็รับ ตอนนั้นดีใจมากๆ
อย่างกะปลากระดี่ได้น้ำ 5555 ผมไม่ลืมที่จะถามสถานะของเขากับเพื่อนของเขา ปรากฏว่าเธอยังไม่มีแฟน
ผมก็คุยกับเธอพร้อมกับส่งรูปให้ดูว่าใช่เธอรึปล่าว เขาก็ตอบว่า อืมมมช่ายเราเองแหละ หลังจากนั้นเราก็แนะนำตัวคุยกันไปเรื่อยๆจนผมรู้สึกชอบเธอคนนี้เข้าไปอีก จนบอกไม่ถูก ตอนที่คุยกับเธอผมจะพกมือถือติดตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ผมนั่นไม่อาจจะคาดเดาใจเธอได้เลย ว่าคิดอย่างไรกับผม
หลังจากเราคุยกันมาได้สักพัก ผมก็มักจะพิมพ์ประโยคที่ออกแนวจีบ หรือแสดงออกว่าชอบเธออยู่เสมอ มิหนำซ้ำ เธอยังเล่นด้วยกับมุขของผม มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกดีขึ้นกับเธอไปอีก แต่ด้วยระยะทางที่ไกลจากนครศรีฯออกไปลงไปทางสงขลา ทำให้ผมไม่ได้เจอหน้าเขาเลย จนมาถึงเมื่อวาน ของวันที่โพสกระทู้ ผมบอกเธอไปตรงๆว่าผมชอบเธอจริงๆนะ แต่เธอก็บอกกลับมาว่าทำไมชอบเรา ชอบเราจริงหราาและก็ส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มกรุ่มกริ่มมา ผมก็ยิ่งมีความหวังขึ้นเรื่อยๆ ผมบอกว่าเธอยังไม่ต้องให้คำตอบเราก่อนก็ได้ เราจะไปหาเธอที่นั่น แล้วค่อยให้คำตอบเรา เธอก็ส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มมา.
มาวันนี้ เธอต้องออกไปทำงาน น่าจะค้าขายเพราะเธอบอกผมว่าที่บ้านทำอาชีพค้าขาย เธอกลับมาผมเข้าใจว่าเธอเหนื่อย แต่อยากให้เธอพักมากกว่า ใจจริงก็อยากคุยกับเธอ อยากคุยกับเธอทุกๆวัน ผมมักจะนึกถึงเธอตลอด. จะถือโทรศัพท์อยู่ตลอด กลัวว่าเธอทักมาแล้วเราจะตอบช้า พอมาประมาณ 4ทุ่มเธอก็ไม่ออนเฟสบุคผมจึงโทรกลับไปหา เธอบอกว่าเผลอหลับไป ผมก็บอกว่าถ้าเหนื่อยนอนก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวค่อยคุย
ผมอยากรู้เหลือเกินว่าเธอคิดยังไงกับผมดูเหมือนว่าเธอจะเล่นด้วย ตั้งแต่ที่ผมคุยกับเธอมามันทำให้ผมมีความสุขอยู่เสมอ ตอนนี้ผมกลายเป็นคนบ้าไปแล้วมั้งครับ ผมบอกว่าผมจะไปหาเธอตอนราวๆตุลาคมเพราะตอนนั้นว่างพอดี ปิดภาคเรียนด้วย เธอก็ตอบตกลงแต่ถามว่ารู้ลึกยังไงกับเราเธอก็ไม่ตอบเหมือนจะเขิน เพื่อนๆที่มีประสบการณ์แบบผม ผมอยากรู้จังเลยครับ ว่าจากที่ผมเล่ามาพอจะทราบมั้ยว่าเธอคิดยังไงกับผม
หากมีบางคำพูดข้อความที่ผิดพลาดขอโทษด้วยครับ พิมพ์บนไอแพดลำบากหน่อย
แถมแผนที่ระยะทางความคิดถึงหน่อยอิอิ
อยากรู้จังว่าเธอคิดยังไงกับผม
คือประมาณช่วงปลายปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสไปงานมหกรรมเเข่งขันสุดยอดสิ่งประดิษฐ์ปี 58
ของเด็ดอาชีวะ ที่วท.ตรัง วันสุดท้ายผมเจอกับผู้หญิงคนนึงเธออยู่ซุ้มของ วท.ปัตตานีผมกับเพื่อน
เดินเข้าไปถามเพราะตอนนั้นอยากกวน เด็กปัตตานีมากๆ (ความคึกคะนองของวัยรุ่น) เป็นธรรมดาที่ผมจะถ่ายรูปเก็บไว้ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอแต่พอมานั่งไล่ดูรูปมันทำให้ผมรู้สึกอยากเจอ อยากคุยกับเขา แต่สายเกินไปที่จะไปขอเฟสบุค เพราะวันสุดท้ายต่างคนต่างแยกย้ายกลับภูมิลำเนาตัวเองกลประกอบกับไม่กล้าเสนอหน้ากลัวว่าจะโดนตื้บ 55555 (ผมเป็นคนนครศรีฯนะครับส่วนเธอเป็นสาวปัตตานี)
ผ่านมาสามสี่เดือนความพยายามผมยังไม่สิ้นสุด ดีที่ผมจำชื่อของเธอได้ เพราะที่เสื้อเธอมีชื่อซึ่ง
ไอแพดผมก็ถ่ายรูปเธอได้ชัดเจน ตอนดูรูปทีไรเป็นบ้าทุกที ผมเริ่มหาเฟสบุคเธอมาแต่หาไม่เจอ แต่กลับเจอเฟสบุคเพื่อนของเธอ ซึ่งผมก็แอดเฟสบุคไปด้วยความหวัง พอเพื่อนของเธอรับผมก็สอบถาม จึงได้เฟสบุคของเธอมา ไม่รอช้าแอดเฟรนไปเลย ไม่นานเธอก็รับ ตอนนั้นดีใจมากๆ
อย่างกะปลากระดี่ได้น้ำ 5555 ผมไม่ลืมที่จะถามสถานะของเขากับเพื่อนของเขา ปรากฏว่าเธอยังไม่มีแฟน
ผมก็คุยกับเธอพร้อมกับส่งรูปให้ดูว่าใช่เธอรึปล่าว เขาก็ตอบว่า อืมมมช่ายเราเองแหละ หลังจากนั้นเราก็แนะนำตัวคุยกันไปเรื่อยๆจนผมรู้สึกชอบเธอคนนี้เข้าไปอีก จนบอกไม่ถูก ตอนที่คุยกับเธอผมจะพกมือถือติดตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ผมนั่นไม่อาจจะคาดเดาใจเธอได้เลย ว่าคิดอย่างไรกับผม
หลังจากเราคุยกันมาได้สักพัก ผมก็มักจะพิมพ์ประโยคที่ออกแนวจีบ หรือแสดงออกว่าชอบเธออยู่เสมอ มิหนำซ้ำ เธอยังเล่นด้วยกับมุขของผม มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกดีขึ้นกับเธอไปอีก แต่ด้วยระยะทางที่ไกลจากนครศรีฯออกไปลงไปทางสงขลา ทำให้ผมไม่ได้เจอหน้าเขาเลย จนมาถึงเมื่อวาน ของวันที่โพสกระทู้ ผมบอกเธอไปตรงๆว่าผมชอบเธอจริงๆนะ แต่เธอก็บอกกลับมาว่าทำไมชอบเรา ชอบเราจริงหราาและก็ส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มกรุ่มกริ่มมา ผมก็ยิ่งมีความหวังขึ้นเรื่อยๆ ผมบอกว่าเธอยังไม่ต้องให้คำตอบเราก่อนก็ได้ เราจะไปหาเธอที่นั่น แล้วค่อยให้คำตอบเรา เธอก็ส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มมา.
มาวันนี้ เธอต้องออกไปทำงาน น่าจะค้าขายเพราะเธอบอกผมว่าที่บ้านทำอาชีพค้าขาย เธอกลับมาผมเข้าใจว่าเธอเหนื่อย แต่อยากให้เธอพักมากกว่า ใจจริงก็อยากคุยกับเธอ อยากคุยกับเธอทุกๆวัน ผมมักจะนึกถึงเธอตลอด. จะถือโทรศัพท์อยู่ตลอด กลัวว่าเธอทักมาแล้วเราจะตอบช้า พอมาประมาณ 4ทุ่มเธอก็ไม่ออนเฟสบุคผมจึงโทรกลับไปหา เธอบอกว่าเผลอหลับไป ผมก็บอกว่าถ้าเหนื่อยนอนก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวค่อยคุย
ผมอยากรู้เหลือเกินว่าเธอคิดยังไงกับผมดูเหมือนว่าเธอจะเล่นด้วย ตั้งแต่ที่ผมคุยกับเธอมามันทำให้ผมมีความสุขอยู่เสมอ ตอนนี้ผมกลายเป็นคนบ้าไปแล้วมั้งครับ ผมบอกว่าผมจะไปหาเธอตอนราวๆตุลาคมเพราะตอนนั้นว่างพอดี ปิดภาคเรียนด้วย เธอก็ตอบตกลงแต่ถามว่ารู้ลึกยังไงกับเราเธอก็ไม่ตอบเหมือนจะเขิน เพื่อนๆที่มีประสบการณ์แบบผม ผมอยากรู้จังเลยครับ ว่าจากที่ผมเล่ามาพอจะทราบมั้ยว่าเธอคิดยังไงกับผม
หากมีบางคำพูดข้อความที่ผิดพลาดขอโทษด้วยครับ พิมพ์บนไอแพดลำบากหน่อย
แถมแผนที่ระยะทางความคิดถึงหน่อยอิอิ