คือผมเคยรุ้จักผู้หญิงคนนึงผ่านเฟสบุคเมื่อประมาณ2-3ปีที่แล้ว  ตอนนั้นผมคิดว่าเขารักผม แต่ผมกับไม่ชัดเจน  เราก็ต่างคนต่างมีคนใหม่
ไม่ได้คุยกันเลยเป็นปีๆ  แล้วก็มีช่วงที่ต่างคนต่างโสดเขาโดนแฟนนอกใจ ก็กลับมาคุยกัน
ผมก็ดูเฟสเขา อยุ่ๆเขาก็โพสรุปร้องไห้ โพสประมานว่าเมื่อไหร่จะชัดเจนเมื่อไหร่จะรักเขา  แต่ไม่ได้ระบุชื่อนะ  แต่ผมคิดว่าเขาไม่ได้หมายความถึงผม
เหมือนประมานว่าเขาผิดหวังกับอีกคนแล้วก็มาถามผมว่าเมื่อไหร่ผมจะรักเขา  ผมหนะรักเขามากผมชัดเจนกับเขา ผมขอเขาเป็นแฟน
เขาก็ตกลง  แต่ผมก็รุ้สึกเหมือนว่าเขารอใครคนนั้นอยุ่  ผมทักแชทไปเขาก็ไม่ได้รีบตอบทั้งๆที่ผมรีบตอบเขาตลอด  เหมือนถามคำตอบคำ
บางทีก็ตอบเป็นสติ๊กเกอร์มาบ้าง  แล้วเขาก็ไม่ค่อยถามอะไรผมเลยถ้าผมไม่ถาม  เหมือนว่าเหงาเมื่อไหร่ก็ทักมาบอกคิดถึง
ผมเคยถามว่าคิดยังไงกับผม เคยถามว่าเคยรักผมบ้างใหม  เขาก็ไม่เคยพูดว่ารักผมเลยสักครั้ง  ถามทีไรก็ส่งแต่สติ๊กเกอร์รุปหัวใจ
แล้วตอนแรกในเฟสผมจะตั้งค่าคนที่มาโพสในเฟสผมเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นที่เห็น เขาก็โพส  แต่พอผมเปลี่ยนเป็นสาธารณะ เขาก้ไม่โพสในไทไลผม
แต่ไปโพสในคอมเม้นโพสของผม   แล้วผมก็เปลี่ยนเป็นสาธาณะทั้งหมดคราวนี้เขาก็ตอบโพสผมบ้าง แต่ตอบเป็นสติ๊กเกอร์ซะส่วนใหญ่
แล้วก็ตอบแบบเซฟๆตัวเองเหมือนคนทั่วไป ไม่ได้เป็นคนพิเศษอะไรกับเราทำนองนี้   แล้วผมก็เห็นเฟสที่เขาเข้าไปคอมเม้นอยุ่บ่อยๆ
ผมก็นั่งอ่านไป มีเอาเพลงที่มีความหมายไปให้เขาฟัง  แทนตัวเองว่าเค้า   แล้ววันที่เขาเอาเพลงไปให้คนนั้นเป็นวันเดียวกับที่เขาร้องไห้แล้วมาถามผมว่า
ผมรักเขารึป่าว    ความรุ้สึกมันไม่เหมือนเดิมไม่เหมือนตอนที่เธอเคยรักผมครั้งแรก   แล้วเวลาผมโพสว่าเคยรักผมจริงๆรึป่าว  เขาก็จะไลค์แต่ไม่ตอบ
ผมรุ้สึกว่าที่เราคุยกันทุกวันนี้มันไม่เหมือนคนรักกัน เหมือนเป็นการถามตอบตามฐานะคนเป็นแฟน ถามคำตอบคำ
ผมไม่รุ้ว่าเค้ากลัวใครเห็นหรืออายเพื่อน  ผมไม่รุ้ว่าผมคิดมากรึป่าว คิดไปเองรึป่าว ในเมื่อสิ่งที่เห็นมันทำให้คิดแบบนั้น
ผมไม่อยากเลิกหรอกเพราะผมจริงจังกับเขา  แต่ถ้าเขาเห็นผมเป็นแค่ของเลียนแบบที่แค่เอามาทดแทนใคร ผมก็เสียความรุ้สึก
แต่ถ้าผมไม่ได้สำคัญกับเขา อยู่ต่อไปก้คงไม่ความหมาย  บางทีผมอาจจะต้องหายไปจากชีวิตเขาจริงๆ