เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องของผมเองครับ หลายคนคงเคยจะอ่านหน้ากระทู้ต่างๆ ในพันทิปที่เกี่ยวกับเด็กวิศวะ จีบหนุ่มวิศวะอย่างไร ทำอย่างไรจะได้หัวใจเขามาครอง ถึงขั้นมี #ยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นวิศวะ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยคุณผู้อ่าน ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นแหละคุณที่อ่านแถบเป็นแถบตาย อยากมีแฟนเป็นหนุ่มวิศวะสักคน แต่ด้วยเราก็รู้ๆ กันอยู่ว่าหนุ่มวิศวะนั้นเค้าแมนกันขนาดไหน สมบุกสมบันกันจะตาย ใช่ม่ะ ดูโหดๆ น่ากลัว ใครจะกล้าเข้าใกล้ ถึงแม่ว่าผมจะเป็นเด็กนิเทศ ใจกล้าหน้าด้านขนาดไหน ถ้าโดน TEEN กลับมาก็ไม่เอานะ เรื่องต่อไปนี้เกี่ยวกับข้องกับหนุ่มวิศวะมาโดยตลอดแต่ก็ไม่ได้มาครองใจสักที แต่ในที่สุดฉันก็ได้มันมา 555 (ทำท่ายืนอยู่บนแท่นรับรางวัลฉันได้ที่ 1 นะ)

ในสมัยที่ผมเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนใน กทม. นี่แหละครับด้วยความที่เป็นเด็กบ้านนอกมาจากจังหวัดทางภาคเหนือ ไม่เคยลง กทม. เลยสักครั้ง (แล้วฉันมาเรียนกรุงเทพทำไมนิ) อ๋อ! ก็เอ็นทรานต์ไม่ติดไง แหม่! หลายคนอ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะต้องร้องว่า แก่ ใครคิดเช่นนั้น ตบปากตัวเองตามอายุเดี๋ยวนี้ 555 ในวันที่ตัดสินใจมาเรียนที่ กทม. คุณแม่กลัวว่าลูกชายอันแสนบอบบาง จะลำบาก (ถึกซะขนาดนี้) คุณแม่กับผมก็ขับรถกันลงมาที่ กทม. เพื่อที่จะมาสมัครเรียนแล้วมารายงานตัวเป็นนักศึกษาเฟรชชี่ในคณะนิเทศศาสตร์ ด้วยความที่บ้านนอกจะว่าก็ได้นะขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยได้ก็สุดยอดแล้ว

แม่ : เอ้า! เร็วๆ เดี๋ยวคนเยอะรอนาน
ผม : จ้า คุณแม่รีบอยู่แล้ว กลัวจะไม่มีที่เรียนหรือยังไง ได้เรียนชัวร์น่ะ
แม่ : เดี๋ยวถ้าไม่ได้ที่เรียนจะให้ไปเลี้ยงควายอยู่ที่บ้าน

ในขณะที่เดินลงจากอาคารจอดรถที่นี้ก็ต้องหาแล้วซิว่าอาคารที่รับสมัครนักศึกษาใหม่อยู่ตรงไหน งง! กันทั้งแม่ทั้งลูก ในขณะนั้นเองแสงสว่าง ออร่าก็เด่นปรากฎมาแต่ไกลหนุ่มวิศวะใส่เสื้อช็อปวิศวะสีเลือดหมู ขาว หล่อ มาก

แม่ : ถามคนที่เดินมาซิว่าอาคารรับสมัครนักศึกษาใหม่อยู่ตรงไหน หนูๆ ลูก อาคารรับสมัครนักศึกษาใหม่ อยู่ไหน
หนุ่มวิศวะ : อ๋อ! เดินตรงไปก็เจอเลยครับ อาคารหลังนั้นครับเอามือชี้ไปที่อาคาร
ผม : ขอบคุณครับ
หนุ่มวิศวะ : เดี๋ยวพี่เดินพาไปดีกว่า
แม่ : (ทำเสียงกระแอม) แล้วพูดเบา เห็นผู้ชายไม่ได้เลยนะแก
ผม : เดี๋ยวนะนี้ลูกยังไม่ได้ทำอะไร
แม่ : ฉันเห็นสายตาแก เว้าวอนเหลือเกิน

ในที่สุดก็มาถึงตึกที่รับนักศึกษาใหม่
หนุ่มวิศวะ : ถึงแล้วครับ เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ
แม่/ผม : ขอบคุณมากๆ
หนุ่มวิศวะ : ลงคณะวิศวะนะ จะได้มาเจอกัน

จะให้ลงได้อย่างไรฉันจบสายศิลป์นิ ไม่ได้มีความรู้พื้นฐานอะไรเลย อ้าว! และแล้วก็ลืมถามชื่อพี่คนนั้น เดินจากไปไกลเรื่อยๆ

แม่ : ยัง ยังมอง จะไปสมัครเรียนได้ยัง

เหมือนโดนกันซีนจากคุณแม่ตลอด ก็ได้แค่มอง จะได้เจออีกหรือป่าวก็ไม่รู้เรียน ก็เรียนคนละคณะ