ชารีอะฮ์ หรือกฏหมายอิสลามที่ใช้ในการพิจารณาตัดสินการลงโทษด้วยการรุมกันปาหินใส่ผู้ที่ประพฤติผิดประเวณีอย่างทารุณกรรมเยี่ยงฝูงสุนัขป่ารุมกันทึ้งกัดกินลูกแกะ ที่ไม่มีทางสู้ ตามที่ภาษาอรับเรียกว่า “รอยัม” (stoning), การลงโทษประหารชีวิตผู้ที่ละทิ้งศาสนาอิสลาม, การลงโทษผู้ดื่มสุราด้วยการโบยและการกักขัง, การขวักลูนัยตา, การถอนฟันนักโทษ, การตัดข้อมือขโมยโดยไม่มีการพิจารณาและทำความเข้าใจบริบทของบัญญัติให้ชัดเจน,และการอภัยโทษเมื่อผู้กระทำผิดรับสารภาพ, การลงโทษดังกล่าวไม่มีในหลักการของศาสนาอิสลาม และไม่มีกำหนดไว้ในอัลกุรอาน,

   อัลกุรอานได้ระบุไว้อย่างชัดเจนในเรื่องการลงโทษผู้ผิดประเวณีโดยการโบย 100 ครั้ง ตามเงื่อนไขที่ระบุไว้ในอัลกุรอาน, อิสลามไม่มีการบังคับในเรื่องศาสนา  ดังนั้นความมีศรัทธาต่ออิสลามจึงไม่อาจจะบังคับได้โดยสถาบันทางศาสนาหรือเจ้าหน้าที่ทางศาสนาหรือท่านผู้รู้ทางศาสนา, แม้แต่ท่านศาสดามูฮัมมัดก็ตามท่านไม่อาจจะบังคับให้ผู้ใดในเรื่องความศรัทธาต่อศาสนาอิสลาม ท่านเป็นเพียงผู้นำข่าวสารมาสู่มนุษย์เท่านั้น ตามหลักศาสนาท่านไม่ใช่ผู้ปกครองของปวงชน

ชะรีอะฮ์ (อาหรับ: شريعة ; อังกฤษ: Sharia/Shari'ah) คือ ประมวลข้อปฏิบัติต่าง ๆ ของ กฎหมายศาสนาของศาสนาอิสลาม ที่ใช้เรียกกันอยู่ในปัจจุบัน

   คำว่า "ชะรีอะฮ์" แปลว่า "ทาง" หรือ "ทางไปสู่แหล่งน้ำ"  หมายถึง 'เส้นทางที่จะตอบสนองชีวิตจิตวิญญาณ,ในความหมายที่แท้จริงมันหมายถึง "เส้นทางไปสู่​​แหล่งที่มาของการดำรงชีวิต." (ในบริบทของศตวรรษที่ 7 ทะเลทรายอารเบีย, ถิ่นกำเนิดของศาสนาอิสลาม,หมายถึง ความคิดของการดำรงชีวิตนี้มีการเชื่อมโยงไปยังเส้นทางที่นำไปสู่​​หลุมน้ำ) เป็นที่เข้าใจกันว่าคำว่าเส้นทางหมายถึง เส้นทางต่างๆสำหรับบุคคลที่แตกต่างกันในการดำเนินชีวิตของแต่ละคน

ความคิด ในเรื่อง“ชารีอะฮ์” เริ่มมาจากอัลกุรอาน ซึ่งมุสลิมทุกๆคนมีความจำเป็นจะต้องศึกษาหาความรู้ด้วยตนเอง เพื่อที่จะเข้าใจและใช้สิทธิที่อัลลอฮ์ให้แก่มุสลิมทุกๆคนเพื่อพิจารณาและตัดสินใจด้วยตนเองในการที่จะเชื่อหรือมีความศรัทธาต่อศาสนาอิสลาม(อัลกุรอาน 18:29 และ 2:256)

    มุสลิมทุกๆคนมีสิทธิที่จะเลือกปฏิบัติคุณค่าทางคุณธรรมด้วยตนเองโดยเลือกแนวทางที่กำหนดไว้ในอัลกุรอาน,หรือพอใจเลือกที่จะหันเหออกนอกทางของ อัลกุรอาน ได้ตามใจปราถนา,ในปัจจุบันแทนที่มุสลิมจะขวนขวายศึกษาอัลกุรอาน เพื่อเพิ่มพูลความรู้และ เพิ่มขีดความสามารถของตนเอง

    แต่ในขณะเดียวกันสังคมมุสลิมกลับประดิษฐ์ ชารีอะฮ์ ขึ้นมาบังคับมุสลิมให้ปฏิบัติออกนอกทางบัญญัติของอัลกุรอาน ตามอารมณ์และอุดมการณ์ทางการเมือง, ซึ่งเป็นลักษณะของ ชารีอะฮ์ หรือกฏหมายอิสลามในปัจจุบันที่บังคับใช้ในประเทศที่ส่วนใหญ่ของประชาชนเป็นมุสลิม

   ชารีอะฮ์ หรือกฏหมายอิสลามที่ บังคับใช้อยู่ในปัจจุบัน เป็นกฏหมายที่ใช้บังคับมุสลิมเปรียบเช่นการต้อนฝูงแกะที่ตาบอด, เป็นกฏหมายที่ บังคับและริดรอนสิทธิมนุษยชน, เป็นกฏหมายที่ริดรอนสิทธิ ในการตัดสินใจเลือกคุณค่าทางคุณธรรมของตนเองตามที่อัลกุรอานให้สิทธิต่อมนุษย์ทุกๆเผ่าพันธุ์ในการดำเนินชีวิตของแต่ละคน,ซึ่งเราควรจะได้รับรางวัลในชีวิตแห่งจิตวิญญาณเมื่อเราปฏิบัติตามแนวทาง  ของอัลลอฮ์, กฏหมายอิสลามในปัจจุบันไม่เพียงแต่การปฏิบัติอิสลามที่ผิดหลักการโดยการบังคับมนุษย์เท่านั้น, มีหลายแง่มุมของกฏหมายอิสลามที่ไม่ได้ปฏิบัติตามคำสอนของอิสลามในอัลกุรอาน

   ชารีอะฮ์ หรือ กฏหมายอิสลามที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน ประกอบด้วยกฏบัญญัติลูกผสมของกฏหมายก่อนที่จะมีอัลกุรอาน เป็นต้นว่า การลงโทษสังหารด้วยการปาด้วยหิน (รอยัม/stoning) ซึ่งเป็นกฏหมายของยิว  ในปัจจุบันชาวยิวเลิกใช้ไปนานแล้ว, กฎหมายฆราวาส คือกฎหมายของประชาชนทั่วๆ ไป ทั้งพระทั้งฆราวาสก็คือประชาชนทั้งสิ้น, กฏบัญญัติตามแนวโน้มของสังคม,และ กฎหมายของนักล่าอาณานิคม ซึ่ง แล้วแต่ว่า บรรดาผู้รู้ทางศาสนาอิสลามจะจิ้มนิ้วไปถูกหน้าไหนของหนังสือประวัติศาสตร์

    กฏหมายชารีอะฮ์ไม่เพียงแต่เป็นกฎหมายที่คาดการณ์ของอัลกุรอานและหะดีษเท่านั้น, แต่การใช้บังคับไม่มีมารตฐานและไม่สม่ำเสมอต่างจากชุมชนหนึ่งไปจากอีกชุมชนหนึ่ง ซึ่งแล้วแต่ว่าขนบธรรมเนียมและประเพณีของชุมชนนั้นๆจะตีความหมายของอัลกุรอานและฮาดีษแตกต่างกันไปอย่างไร, คำถามจึงตามมาว่า ถ้า ชารีอะฮ์ หรือ กฏหมายอิสลาม เป็นกฏหมายของอัลลอฮ์แล้ว ทำไมจึงมีการบังคับและการลงโทษที่แตกต่างกันจากประเทศที่มีมุสลิมเป็นประชาชนส่วนใหญ่ จากประเทศหนึ่งต่างจากอีกประเทศหนึ่ง

   ตัวอย่างเช่นผู้ผิดประเวณีในประเทศซูดานถูกลงโทษโดยการ ปาด้วยหิน/รอยัม/stoning,แต่ผุ้ผิดประเวณีในประเทศมาเลเซียถูกลงโทษโดยการโบย(การโบยถูกต้องตามอัลกุรอาน)

   อีกกรณีหนึ่ง ถ้ากฏหมายชารีอะฮ์ มีพื้นฐานมาจากอิสลาม/อัลกุรอาน แล้วทำไมจึงมีการลงโทษผู้ดื่มสุราในเมื่อไม่มีการกำหนดโทษในอัลกุรอาน นอกจากการห้ามและการตักเตือนว่าแอลกอฮอล์เป็นเครื่องมือของตัวแห่งความชั่วให้ออกห่าง, สำหรับผู้ฝ่าฝืนอัลกุรอานห้ามไม่ให้ละหมาดในขณะมึนเมาและอาจจะมีโทษในโลกแห่งจิตวิญญาณ แต่ไม่ได้มีการกำหนดโทษไว้ในอัลกุรอาน

   ประเทศซาอุดิอารเบียเป็นตัวอย่างให้เห็นได้อย่างชัดเจนในกรณีที่มีการบิดเบือนระหว่างอิสลามกับการเมือง, กฏหมายชารีอะฮ์ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการควบคุมประชาชนให้อยู่ภายใต้อำนาจของผู้ปกครอง  รัฐบาลมุสลิม (ไม่มีคำว่า “รัฐบาลอิสลามหรือ รัฐอิสลาม") บังคับให้ประชาชนอ่อนน้อมต่อรัฐบาลโดยการอ้างอิงศาสนา หรือ ใช้ศาสนา อิสลามเป็นเครื่องมือ, แต่ในที่สุดก็ไม่อาจจะมีผู้ใดโต้เถียงบัญญัติของพระเจ้าได้

   ตามความเป็นจริง กฏหมายชารีอะฮ์ ก็คือ สิ่งที่มนุษย์ ประดิษฐ์ ด้วยการแปลกปลอมโดยนักการเมืองร่วมมือกับบรรดาผู้สอนศาสนาอิสลามในขณะที่อยู่ภายใด้การปกครองของผู้เผด็จการ
  
   มุสลิมไม่เคยถูกสอนให้รู้ว่า ในช่วงชีวิตของท่านรอซูล มูฮัมมัด ไม่เคยมีกฏหมาย ชารีอะฮ์ สถิตย์อยู่เลย และ ท่านไม่เคยสร้างกฏหมายชารีอะฮ์ขึ้นมาใช้ปกครองประชาชนชาวกรุงมะดินะ, อัลกุรอานเท่านั้นที่ท่านรอซูลใช้ในการปกครอง, นอกเหนือจากคัมภีร์เล่มอื่นๆแล้ว อัลกุรอานควรจะเป็นคัมภีร์ที่สมบูรณ์ที่สุดสำหรับเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตของมุสลิม, แต่มองดูสังคมมุสลิมในปัจจุบัน มุสลิมยึดถืออัลกุรอานและฮาดีษอยู่ในระดับเดียวกัน ซึ่งบางครั้งเชื่อถือฮาดีษเหนือกว่าอัลกุรอาน ด้วยซ้ำไป

   เพื่อความเข้าใจและความยุติธรรมต่อมุสลิมตามเวลาที่ล่วงมาเป็นเวลาหลายร้อยปี การที่มีการรวบรวมฮาดีษและยึดถือปฏิบัติตามฮาดีษนั้น มุสลิมมีความต้องการที่จะปฏิบัติหลักการของศาสนาอิสลามให้ เหมือนและใกล้เคียงกับการปฏิบัติของท่านรอซูลมูฮัมมัดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้, ความตั้งใจเช่นนี้จะต้องยอมรับว่าเป็นความตั้งใจที่ดีในการที่ต้องการจะเป็นมุสลิมที่ดี   

    แต่อย่างไรก็ตาม,วัฒนธรรมประเพณี(ฮาดีษ) เช่นการบังคับให้มีการแต่งงานกับผู้เยาว์ที่ไร้เดียงสา ผู้ที่ไม่อาจจะเข้าใจในสิทธิของตนได้, การ ปาด้วยหิน/รอยัม/Stoning, การสังหารผู้หมดศรัทธาต่ออิสลาม เรื่องเหล่านี้ อยู่นอกเหนือจากคำสอนในอัลกุรอาน, มุสลิมควรที่จะพิจารณาดูว่าเมื่อใดเราควรจะแบ่งขอบเขตให้ชัดเจนว่า ฮาดีษใดที่ขัดกับคุณค่าทางคุณธรรมและจริยาธรรมที่มีสอนอยู่ในอัลกุรอาน, ฮาดีษเหล่านั้นควรขจัดให้หมดสิ้นไปจากสังคมมุสลิม

ก่อนที่มุสลิมจะตื่นเต้นและดีอกดีใจเกี่ยวกับการนำกฏหมายชารีอะฮ์เข้ามาสนับสนุนการลงโทษ มนุษย์อย่างขาดความยุติธรรม, และริดรอนสิทธิมนุษยชน ในสังคมมุสลิมนั้น, มุสลิมจะต้องถามตัวเองว่า “กฏหมายชาริอะฮ์” นั้นเป็นกฏหมายที่แท้จริงของศาสนาอิสลามหรือไม่?