“กาลครั้งหนึ่ง….รัก..หรือ..มโน” (เขียนจากเค้าโครงเรื่องจริง)
สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน ผมก็เปฺ็นผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้สนใจเรื่องความรักจริงๆจังๆมากนัก แต่วันนี้ผมมีเรื่อง เรื่องนึง เป็นเรื่องที่ผ่านเข้ามาในช่วงนึงของชีวิต แต่ตอนนี้มันก็ยังไม่ผ่านไป จะมาเล่าให้ทุกคนได้ฟังกัน แต่ ผมก็ไม่รู้นะว่าสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เค้าเรียกว่า ความรัก ความผูกผัน หรือ มโน ...... ก่อนอื่นต้องบอกเลยนะครับว่าตอนนี้ผมเรียนจบแล้วนะครับ แต่ถ้าจะเล่าเรื่องนี้ อาจจะต้องเล่าย้อนไปตั้งแต่ตอนผม เป็นเฟรชชี่ปี 1 เลยนะครับ มาๆเริ่มกันเลยดีครับผมก้อเป็นเด็กหนุ่มคนนึงนี้แหละครับ สูงๆ ตาตี๋ๆ แต่ผิวแทนๆ ค่อนข้างวางฟอร์มหน่อยๆ ตอนนั้นถือว่าเป็นคนที่รูปร่างดีคนนึงในคณะ อ่อ ตอนนั้นผมแอดติด คณะ วิศวะ ในมหาลัยไฮโซของรัฐแห่งนึงครับบอกเลยว่าส่วนตัวไม่ได้อยากเป็นวิดวะเท่าไหร่ แต่แอดติดมาเเล้วเห็นที่บ้านดีใจ แล้วอีกอย่างชื่อคณะมันก็เท่ห์ไม่เบา คงเป็นคณะที่สาวๆทั้งหลายหมายปองหนุ่มๆในคณะนี้ เลยสู้ตายครับ อ่าพอพูดถึงเฟรชชี่ เฟรชชี่ มันก้อต้องมีกิจกรรมเยอะหน่อยใช่ไหมล่ะครับเช่น เต้นเแร้งเต้นกา รับน้อง ขอลายเซนต์รุ่นพี่ รวมไปถึงเพื่อนต่างคณะ และกิจกรรมนี้แหละครับ ที่หนุ่มๆวิดวะอย่างเราหลงไหลและปลื้มเป็นพิเศษ เพราะมันเป็นช่องทางอันดีงามในการ ขอเมล์ขอ เบอร์ สาวๆต่างคณะได้อย่างแนบเนียน แต่สำหรับผมไม่เลยครับ ตอนปี1 ผมค่อยข้างไม่สนใจกิจกรรมเท่าไหร่นัก เรียกว่าไม่เอาเลยดีกว่า หนีได้หนี โดดได้โดด จึงพลาดโอกาสทำความรู้จักสาวๆต่างคณะอย่างหน้าเสียดาย แต่..แต่มันไม่ใช่คณะผมคณะเดียวนี่ครับ ที่ ล่าลายเซนต์จริงไหม ผมจำได้เลยว่าวันนั้น ผมกำลังเดินจะไปเรียนที่ อาคารเรียนกับเพื่อนๆสนิทอีกสองคน คือไอ้มาร์ท กับ ไอ้ดิน พวกเราสนิทกันเพราะห้องเราอยู่ใกล้ๆกันครับ ระหว่างเดินๆ ก้อมีสาวๆกลุ่มนึงครับ จำไม่ได้ว่ากี่คนนะ รู้แค่ว่า ใส่ป้ายห้อยคอที่ระบุว่าเป็นนักเรียนสายวิทย์สุขภาพ คณะนึง พุ่งพรวดมาขอลายเซนต์พวกผมกะเพื่อนๆ ผมกะเพื่อนๆก้อ วงแตกสิครับ พอมากลุ่มนึงสักพัก เพื่อนๆสาวๆกลุ่มนั้นตามมาอีกเพียบ คราวนี้ผมกับเพื่อนๆนี้อยู่คนล่ะมุมเลยครับ ..พอสาวๆขอลายเซนต์จนพอใจ ก้อแยกย้ายหายไป ผมกะเพื่อนๆก้อรวมตัวอีกครั้ง อ่อลืมตั้งชื่อตัวเองเลยเนอะ เอาเป็นว่าต่อไปนี้ถ้าผมกลายเป็นสรรพนาม จะเป็นชื่อ มาริโอ้ นะครับ พิมพ์ง่ายดี มาๆต่อๆ พอผมกับไอ้มาท ไอ้ดิน รวมตัวกันได้ ไอ้มาท ก้อพูดขึ้นมาเลยครับ
มาท : ไอ้สัส แมร่งงง น่ารักว่ะ
ดิน : ไหนว่ะกุว่าธรรมดานะ
ผม : คณะอะไรว่ะ
ดิน : ไอ้เชี่ยมาริโอ้ เมิงนี้แมร่งกากกกว่ะ สายวิทสุขภาพไง
มาท: ไอ้สัส คนที่ขอลายเซนต์กุคนนั้นอ่ะ ที่ป้ายชื่อ พลอย น่ารัก สัสๆ สเปคกุเลยย สูงๆขาวๆหมวยๆ
ผม : กุไม่เห็น จบม่ะ ไปเรียนไหมเมิง เช็คชื่อนะเว้ย คาบนี้
แล้วผมกะพวกแมร่งก้อเค้าเรียนตามปกติ และนั้นคือวันแรกที่ผมได้รู้จักกับ ผู้หญิงคนนี้ รู้จักโดยคำบอกเหล่า รู้จักทั้งที่ไม่ได้เห็นหน้า หลายวันต่อมา ไอ้มาท มันมาเล่าให้ฟังครับ มามันไปสืบมาเเล้วว่า พลอย เรียนเอกไหนอะไรยังไง และที่สำคัญ มันยังไปเสือกรู้อีกว่าตอนนี้เค้าอยู้ที่โรงอาหาร ความซวยนี้มาถึงผมเลยครับ
มาท: ไอ้เชี่ยมาริโอ้ เมิงไปขอเบอร์เค้าให้กุหน่อยดิว่ะ
ผม : ไอ้สัส ขอเองเด้ ใครจะจีบก้อขอเอง กุไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนไหน
มาท : ถ้ากุกล้ากุจะให้เมิงช่วยทำไม สัส นะนะนะ เดวกุชี้ให้ว่าคนไหน
ผม : เออๆๆ ไหนๆคนไหน
แล้วไอ้มาทมันก้อจัดแจงพาผม ลงไปที่โรงอาหารเลยครับ โชคดีหน่อยที่พอลงมาจากห้อง ดันเจอไอ้ดินกำลังหม้อสาวอยู่ทางไปโรงอาหารพอดี คราวนี้ครบทีมเลยครับ อ่อลืมบอกไป เพื่อนคนอื่นเค้าเรียกพวกผมว่าแกงค์หม้อ (แต่ผมไม่หม้อนะ) พอถึงโรงอาหาร ไอ้มาทก้อชี้ เป้าหมายครับ มันชี้ไปที่โต๊ะที่มีแต่สาวๆเต็มไปหมด และบอกว่า คนนั้นๆ คนผมยาวๆ คนที่สองฝั่งซ้าย และนั่นแหละครับ วันแรกที่ผมเห็น พลอย แบบตัวเป็นๆเต็มๆตาเป็นครั้งแรก สำหรับผมน่าครับ พลอย ก้อเป็นคนขาว สูง สวย หมวยๆ ไม่อ้วน ไม่ผอม หุ่นดีทีเดียว ถึงจะหมวยแต่หน้าไม่จืดนะ ถามว่าสวยไหม ผมให้ 6/10 ถามว่าน่ารักไหมผมให้ 7/10 แต่รวมๆแล้วผมว่า เป็นคนที่ทั้งสวยและน่ารักเลยครับ เห้อ!!! แต่เพื่อนชอบ เราเป็นเเค่พ่อสื่อก้อหมด สิทธิ์สิครับ พอล็อคเป้าหมายเสร็จ ผมมุ่งหน้าไปที่โต๊ะนั้นเลยครับ ตรงไปที่พิกัดที่ไอ้มาทระบุพอถึงพิกัด ผมยิงคำถามเลยครับ
ผม : ใช่ พลอย ไหมครับ
พลอย: อืม
ผม : คือมีเพื่อนเรา ชอบเทออ่ะ เค้าให้เรามาขอเบอร์เทออ่ะ
พลอย: (นิ่งไปสักพัก) ใครอ่ะ บอกเค้าว่าให้มาขอเอง
ผม : อืม ครับ
จากนั่นผมก้อทวนบทสนทนาเมื่อกี้นี้ให้ไอ้มาทฟัง ไอ้มาทถึงกะหงอยเลยครับ แล้วเราแกงค์หม้อก้อเดินกลับห้อง แอบสงสารไอ้มาทนะ แต่ก้อแอบรู้สึกดีใแปลกๆ ไม่รู้สิ รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ฟอร์มดีจังไม่ถึงกับหยิ่ง แต่ก้อไม่ง่าย ดูท้าทายดี หลังจากนั้นไม่นาน ไอ้มาทก้อมาอวดใหญ่เลยครับว่า ได้มาแล้ว แต่มันได้เมล์นะครับ เพราะ เค้าไม่ยอมให้เบอร์ แต่สมัยนั้น เมล์ก้อโอเครเเล้วครับ เพราะสมัยนั้น msn ยังคงฮิตในหมู่เราถึงจะเป็นช่วงปลายๆก้อเหอะ จำได้ว่า ไอ้มาทกะ พลอย ก้อคุย msn กันอยู่นะ ผมนี่แหละชอบแอบไป
ที่สำคัญดัน
ไปจำชื่อเมล์ ของ พลอย ได้อีกนี่นะสิ แต่ก้อเท่านั้นแหละครับ ท่องไว้ครับ เพื่อนชอบ เพื่อนจอง ของเพื่อนน ไอ้มาทก้อคุยกับ พลอย อยู่มาสักพัก พักใหญ่ๆเลยล่ะครับ แต่มันก้อมาบ่นให้ผมกับไอ้ดินฟังว่า พลอยไม่ยอมให้เบอร์สักที ผมกับไอ้ดิน ก้อรุมเลยครับ ด้วยความที่ปากดีกันอยู่แล้วด้วย
ดิน: ไอ้มาทเมิงอ่อนว่ะ คุยมาตั้งนานไม่ได้เบอร์
ผม: เออว่ะ เป็นกุนี่ได้มาตั้งแต่ 2 วันแรกล่ะ
มาท: ไอ้เชี่ยมาริโอ้ เมิงอย่ามาเวอร์ กุเชื่อว่าเป็นเมิง เมิงก้อไม่ได้
ดิน : ไอ้มาท เมิงกล้าให้โอ้มาริโอ้ลองขอ ป่ะเหอะ สัส
มาท: กุกล้า แน่จริงเมิงก็ลองดู
ผม: เมิงพูดเองนะ อย่ามาร้อง
ได้ไงครับ แหม่ผู้ชายอย่างเราๆใครท้าได้ที่ไหน ผมเลยจัดการแอด MSN ไปตอนนั้นเลยครับ แต่มัน
ตรงที่
พิมพ์ ชื่อเมลล์ พลอย ถูก โดยที่ไม่ได้ถามจากไอ้มาท สักคำ ดีนะครับที่พวกมันไม่ถาม ว่าจำได้ไง เพราะตัวเองก้อไม่รู้ว่าจะไปจำมาทำไมเหมือนกัน หลังจากนั้นผมก็ทักประโยคแรกไปครับ
ผม: ดีครับ พลอย
วันนี้แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ ถ้ามีคนอยากอ่านต่อค่อยว่ากัน ช่วยติชมได้ครับจะได้ปรับปรุง
“กาลครั้งหนึ่ง….รัก..หรือ..มโน” (เขียนจากเค้าโครงเรื่องจริง)
สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน ผมก็เปฺ็นผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้สนใจเรื่องความรักจริงๆจังๆมากนัก แต่วันนี้ผมมีเรื่อง เรื่องนึง เป็นเรื่องที่ผ่านเข้ามาในช่วงนึงของชีวิต แต่ตอนนี้มันก็ยังไม่ผ่านไป จะมาเล่าให้ทุกคนได้ฟังกัน แต่ ผมก็ไม่รู้นะว่าสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เค้าเรียกว่า ความรัก ความผูกผัน หรือ มโน ...... ก่อนอื่นต้องบอกเลยนะครับว่าตอนนี้ผมเรียนจบแล้วนะครับ แต่ถ้าจะเล่าเรื่องนี้ อาจจะต้องเล่าย้อนไปตั้งแต่ตอนผม เป็นเฟรชชี่ปี 1 เลยนะครับ มาๆเริ่มกันเลยดีครับผมก้อเป็นเด็กหนุ่มคนนึงนี้แหละครับ สูงๆ ตาตี๋ๆ แต่ผิวแทนๆ ค่อนข้างวางฟอร์มหน่อยๆ ตอนนั้นถือว่าเป็นคนที่รูปร่างดีคนนึงในคณะ อ่อ ตอนนั้นผมแอดติด คณะ วิศวะ ในมหาลัยไฮโซของรัฐแห่งนึงครับบอกเลยว่าส่วนตัวไม่ได้อยากเป็นวิดวะเท่าไหร่ แต่แอดติดมาเเล้วเห็นที่บ้านดีใจ แล้วอีกอย่างชื่อคณะมันก็เท่ห์ไม่เบา คงเป็นคณะที่สาวๆทั้งหลายหมายปองหนุ่มๆในคณะนี้ เลยสู้ตายครับ อ่าพอพูดถึงเฟรชชี่ เฟรชชี่ มันก้อต้องมีกิจกรรมเยอะหน่อยใช่ไหมล่ะครับเช่น เต้นเแร้งเต้นกา รับน้อง ขอลายเซนต์รุ่นพี่ รวมไปถึงเพื่อนต่างคณะ และกิจกรรมนี้แหละครับ ที่หนุ่มๆวิดวะอย่างเราหลงไหลและปลื้มเป็นพิเศษ เพราะมันเป็นช่องทางอันดีงามในการ ขอเมล์ขอ เบอร์ สาวๆต่างคณะได้อย่างแนบเนียน แต่สำหรับผมไม่เลยครับ ตอนปี1 ผมค่อยข้างไม่สนใจกิจกรรมเท่าไหร่นัก เรียกว่าไม่เอาเลยดีกว่า หนีได้หนี โดดได้โดด จึงพลาดโอกาสทำความรู้จักสาวๆต่างคณะอย่างหน้าเสียดาย แต่..แต่มันไม่ใช่คณะผมคณะเดียวนี่ครับ ที่ ล่าลายเซนต์จริงไหม ผมจำได้เลยว่าวันนั้น ผมกำลังเดินจะไปเรียนที่ อาคารเรียนกับเพื่อนๆสนิทอีกสองคน คือไอ้มาร์ท กับ ไอ้ดิน พวกเราสนิทกันเพราะห้องเราอยู่ใกล้ๆกันครับ ระหว่างเดินๆ ก้อมีสาวๆกลุ่มนึงครับ จำไม่ได้ว่ากี่คนนะ รู้แค่ว่า ใส่ป้ายห้อยคอที่ระบุว่าเป็นนักเรียนสายวิทย์สุขภาพ คณะนึง พุ่งพรวดมาขอลายเซนต์พวกผมกะเพื่อนๆ ผมกะเพื่อนๆก้อ วงแตกสิครับ พอมากลุ่มนึงสักพัก เพื่อนๆสาวๆกลุ่มนั้นตามมาอีกเพียบ คราวนี้ผมกับเพื่อนๆนี้อยู่คนล่ะมุมเลยครับ ..พอสาวๆขอลายเซนต์จนพอใจ ก้อแยกย้ายหายไป ผมกะเพื่อนๆก้อรวมตัวอีกครั้ง อ่อลืมตั้งชื่อตัวเองเลยเนอะ เอาเป็นว่าต่อไปนี้ถ้าผมกลายเป็นสรรพนาม จะเป็นชื่อ มาริโอ้ นะครับ พิมพ์ง่ายดี มาๆต่อๆ พอผมกับไอ้มาท ไอ้ดิน รวมตัวกันได้ ไอ้มาท ก้อพูดขึ้นมาเลยครับ
มาท : ไอ้สัส แมร่งงง น่ารักว่ะ
ดิน : ไหนว่ะกุว่าธรรมดานะ
ผม : คณะอะไรว่ะ
ดิน : ไอ้เชี่ยมาริโอ้ เมิงนี้แมร่งกากกกว่ะ สายวิทสุขภาพไง
มาท: ไอ้สัส คนที่ขอลายเซนต์กุคนนั้นอ่ะ ที่ป้ายชื่อ พลอย น่ารัก สัสๆ สเปคกุเลยย สูงๆขาวๆหมวยๆ
ผม : กุไม่เห็น จบม่ะ ไปเรียนไหมเมิง เช็คชื่อนะเว้ย คาบนี้
แล้วผมกะพวกแมร่งก้อเค้าเรียนตามปกติ และนั้นคือวันแรกที่ผมได้รู้จักกับ ผู้หญิงคนนี้ รู้จักโดยคำบอกเหล่า รู้จักทั้งที่ไม่ได้เห็นหน้า หลายวันต่อมา ไอ้มาท มันมาเล่าให้ฟังครับ มามันไปสืบมาเเล้วว่า พลอย เรียนเอกไหนอะไรยังไง และที่สำคัญ มันยังไปเสือกรู้อีกว่าตอนนี้เค้าอยู้ที่โรงอาหาร ความซวยนี้มาถึงผมเลยครับ
มาท: ไอ้เชี่ยมาริโอ้ เมิงไปขอเบอร์เค้าให้กุหน่อยดิว่ะ
ผม : ไอ้สัส ขอเองเด้ ใครจะจีบก้อขอเอง กุไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนไหน
มาท : ถ้ากุกล้ากุจะให้เมิงช่วยทำไม สัส นะนะนะ เดวกุชี้ให้ว่าคนไหน
ผม : เออๆๆ ไหนๆคนไหน
แล้วไอ้มาทมันก้อจัดแจงพาผม ลงไปที่โรงอาหารเลยครับ โชคดีหน่อยที่พอลงมาจากห้อง ดันเจอไอ้ดินกำลังหม้อสาวอยู่ทางไปโรงอาหารพอดี คราวนี้ครบทีมเลยครับ อ่อลืมบอกไป เพื่อนคนอื่นเค้าเรียกพวกผมว่าแกงค์หม้อ (แต่ผมไม่หม้อนะ) พอถึงโรงอาหาร ไอ้มาทก้อชี้ เป้าหมายครับ มันชี้ไปที่โต๊ะที่มีแต่สาวๆเต็มไปหมด และบอกว่า คนนั้นๆ คนผมยาวๆ คนที่สองฝั่งซ้าย และนั่นแหละครับ วันแรกที่ผมเห็น พลอย แบบตัวเป็นๆเต็มๆตาเป็นครั้งแรก สำหรับผมน่าครับ พลอย ก้อเป็นคนขาว สูง สวย หมวยๆ ไม่อ้วน ไม่ผอม หุ่นดีทีเดียว ถึงจะหมวยแต่หน้าไม่จืดนะ ถามว่าสวยไหม ผมให้ 6/10 ถามว่าน่ารักไหมผมให้ 7/10 แต่รวมๆแล้วผมว่า เป็นคนที่ทั้งสวยและน่ารักเลยครับ เห้อ!!! แต่เพื่อนชอบ เราเป็นเเค่พ่อสื่อก้อหมด สิทธิ์สิครับ พอล็อคเป้าหมายเสร็จ ผมมุ่งหน้าไปที่โต๊ะนั้นเลยครับ ตรงไปที่พิกัดที่ไอ้มาทระบุพอถึงพิกัด ผมยิงคำถามเลยครับ
ผม : ใช่ พลอย ไหมครับ
พลอย: อืม
ผม : คือมีเพื่อนเรา ชอบเทออ่ะ เค้าให้เรามาขอเบอร์เทออ่ะ
พลอย: (นิ่งไปสักพัก) ใครอ่ะ บอกเค้าว่าให้มาขอเอง
ผม : อืม ครับ
จากนั่นผมก้อทวนบทสนทนาเมื่อกี้นี้ให้ไอ้มาทฟัง ไอ้มาทถึงกะหงอยเลยครับ แล้วเราแกงค์หม้อก้อเดินกลับห้อง แอบสงสารไอ้มาทนะ แต่ก้อแอบรู้สึกดีใแปลกๆ ไม่รู้สิ รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ฟอร์มดีจังไม่ถึงกับหยิ่ง แต่ก้อไม่ง่าย ดูท้าทายดี หลังจากนั้นไม่นาน ไอ้มาทก้อมาอวดใหญ่เลยครับว่า ได้มาแล้ว แต่มันได้เมล์นะครับ เพราะ เค้าไม่ยอมให้เบอร์ แต่สมัยนั้น เมล์ก้อโอเครเเล้วครับ เพราะสมัยนั้น msn ยังคงฮิตในหมู่เราถึงจะเป็นช่วงปลายๆก้อเหอะ จำได้ว่า ไอ้มาทกะ พลอย ก้อคุย msn กันอยู่นะ ผมนี่แหละชอบแอบไป
ดิน: ไอ้มาทเมิงอ่อนว่ะ คุยมาตั้งนานไม่ได้เบอร์
ผม: เออว่ะ เป็นกุนี่ได้มาตั้งแต่ 2 วันแรกล่ะ
มาท: ไอ้เชี่ยมาริโอ้ เมิงอย่ามาเวอร์ กุเชื่อว่าเป็นเมิง เมิงก้อไม่ได้
ดิน : ไอ้มาท เมิงกล้าให้โอ้มาริโอ้ลองขอ ป่ะเหอะ สัส
มาท: กุกล้า แน่จริงเมิงก็ลองดู
ผม: เมิงพูดเองนะ อย่ามาร้อง
ได้ไงครับ แหม่ผู้ชายอย่างเราๆใครท้าได้ที่ไหน ผมเลยจัดการแอด MSN ไปตอนนั้นเลยครับ แต่มัน
ผม: ดีครับ พลอย
วันนี้แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ ถ้ามีคนอยากอ่านต่อค่อยว่ากัน ช่วยติชมได้ครับจะได้ปรับปรุง