ออกตัวก่อนว่าเราเป็นคอนิยายไทยนะคะ นิยายที่เราอ่านแล้วโคตรเศร้า ร้องไห้น้ำตาร่วงเผาะๆ ราวกับญาติเสีย อ่านจบแล้วความเศร้ายังหน่วงๆ อยู่ในหัวใจไปหลายวันเลย สำหรับเราคือ "คู่กรรม" ภาคแรก เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นค่ะ เราอ่านครั้งแรกตอนมอหนึ่ง น้ำตาร่วง บัดนี้อายุเข้าเบญจเพสแล้ว กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังอินเหมือนเดิม เรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันเรียลมากๆ ค่ะ อ่านแล้วเหมือนเราเข้าไปอยู่ในยุคนั้น มีความรู้สึกร่วมกับแม่อังกับพ่อโกจริงๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องแต่ง ทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นนิยายนะเฟ้ย อย่าไปอะไรมาก แต่ยังอดเศร้า อิน หน่วงๆ หัวใจไม่ได้ค่ะ แอร๊กกกก  ผู้แต่งเก่งจริงๆ ที่สามารถ "เล่น"กับอารมณ์ผู้อ่านได้ลึกอย่างนี้  นวนิยายเรื่องอื่นเราอ่านแล้วก็เศร้านะคะ แต่ไม่รู้สึกเหมือนถูกกระชากอารมณ์ ปวดหัวใจได้เหมือนตอนอ่านคู่กรรมเลย เลยอยากถามแฟนนิยายท่านอื่นๆ ว่ามีนิยายในดวงใจเรื่องไหนที่ตราตรึง หน่วงหัวใจ จนต้องร้องในใจว่า "นี่นิยาย เรื่องแต่ง ไม่ใช่เรื่องจริง อย่าเศร้านัก" บ้างไหมคะ?