สวัสดีค่ะ วันนี้เจ้าของกระทู้มีเรื่องมาเเชร์เล่าให้ฟัง ถึงความบังเอิญที่เกิดมาจากความตั้งใจของเราเอง
        อย่าเพิ่งซีเรียสนะคะเป็นการเล่าวีรกรรมของเราเองที่ ยังขำอยู่เลยว่าทำไปได้ไง คือเราเเอบชอบผู้ชายคนนึงอยู่ เเต่มันก็ยากที่เราเราจะได้เจอกันในทุกๆวันด้วยสายอาชีพเเละเวลา
       เเต่วันนึงขณะเรากลับบ้านเราบังเอิญเจอคนที่เราเเอบชอบเค้าก็กลับบ้านพอดี กลับโดยรถไฟฟ้าขบวนเดียวกัน วันนั้นเป้นการบังเอิญที่เรามีความสุขมากที่สุด เลย เชื่อว่าคนเเอบชอบคงเข้าใจความรู้สึกเนอะ 555
       เเละวันนั้นเเหละเราก็เลยรู้ว่า เค้ากลับบ้านโดยรถไฟฟ้านะ กลับเวลานี้ เป้นประจำ 555 ต่อมาเราก็ลองดูลองกลับบ้านเวลานี้ดู โดย มีวันนึงเราเห็นว่าเค้ากำลังเดินไปบีทีเอส เเต่เราถึงบนชานชาลาก่อน  รถไฟมันก้มาหลายขบวนนะเเต่เค้ายังไม่มาไง เเต่ก็ยืนรอดูเค้าอยู่ พอเห็นหลังเค้าเดินมาเเวบๆ เราก็ทำเป้นวิ่งไปต่อเเถวบ้าง เก้บของบ้าง เล่นโทรศัพท์บ้าง เพื่อจะขึ้นรถไฟฟ้าขบวนเดียวกันกับเค้า
(ถ้าใครเคยดูหนังเรื่อง รถไฟฟ้ามหานะเธอเมื่อหลายปีที่เเล้ว นะ จะคุ้นมากกก นึกไงนึกว่าเราเป็นเหมยลี่มั้งตอนนั้น คิดเเล้วฮามาก) เเต่ก็ยังทำนะ เเกล้งให้เป็นความบังเอิญ พอเผลอก็เเอบมองเค้า ไม่รู้ว่าเค้ารู้รึป่าวนะ ถ้ารู้จะรำคาญรึป่าว เเต่ก็นะ เเอบชอบไง เค้าเป็นคนนึงที่มีความเเตกต่างต่างจากเรามากๆ เเต่ความเป้นความต่างที่ทำให้อยากรู้จักมากยิ่งขึ้น ....พอเจอละก้มีความสุขดีตามประสาคนเเอบชอบ

ก็มีหลายครั้งนะที่ไม่ได้พบกับความบังเอิญทุกครั้ง

เเต่ทุกครั้งที่มีความบังเอิญ มันก็มีความสุขดีนะ

ใครมีเรื่องเล่าเเบบนี้มาเเชร์บ้างก็ได้นะ
สงสัยเจ้าของกระทู้คงดูละครหรือหนังมากเกินไป 5555
อย่างน้อยเเผนของเหมยลี่ก้ทำให้เจ้าของกระทู้ได้กลับบ้านพร้อมกับคนที่เเอบชอบนะ