จขกท อายุ 27 เรียนจบปริญญาตรี ทำงาน IT ประจำอยู่กรุงเทพ เงินเดือน 23k ครับ พักนี้รู้สึกท้อแท้ชีวิตมากครับ บางครั้งชีวิตของคนเรามันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป ชีวิตมีรุ่งเรืองได้ ก็ต้องมีล่มจมได้ เช่นเดียวกับชีวิตของผม กระทู้นี้อยากขอพื้นที่สำหรับระบายความในใจ เพราะบางทีก็รู้สึกอึดอัดไม่รู้จะหันไปพูดให้ใครคนไหนฟัง คนที่บ้านก็เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ คุยอะไรด้วยไม่ได้สักอย่าง เป็นต้องด่าว่า ทะเลาะครับ บางทีการได้ระบายออกให้คนอื่นได้รับฟัง มันก็อาจจะทำให้ตัวเรารู้สึกดีขึ้นบ้าง ไม่มากก็น้อย ขอเล่าปัญหาชีวิต แยกตามหัวข้อๆล่ะกันครับ
- การเงินในครอบครัว และหนี้สิน ครอบครัวผมสร้างขึ้นมาจากพ่อแม่ ที่ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรเลย มาจากพื้นฐานระดับรากหญ้าจริงๆ ตอนมาอยู่ด้วยกันก็มีเงินแค่ 800 บาท แม่เป็นแม่หม้ายลูกติดคนนึง แต่ตอนมาเจอพ่อ ก็หลอกพ่อว่าไม่มีใคร จนเกิดผมขึ้นมา ก็เลยบอกพ่อไปตรงๆว่ามีลูกกับผัวเก่าคนนึง จากนั้นมาพ่อก็ไม่ค่อยจะเชื่อใจแม่เท่าไหร่ แต่ก็ทนเลี้ยงดูเราเรื่อยมา พ่อเราเองก็มาจากพื้นฐานครอบครัวที่ไม่ดีเหมือนกัน ปู่กับย่าเลิกกัน ปู่มีเมียใหม่ แล้วก็มักจะหาเรื่องทำร้ายด่าว่าพ่ออยู่บ่อยๆ ทำให้พ่อเรามีปัญหาทางอารมณ์มาตั้งแต่เด็กๆ หรือจะว่าเป็นโรคประสาท เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เคยคิดจะพาพ่อไปหาหมอ แต่เค้าบอกว่าเค้าปกติดี ก็ไม่รู้จะทำไง แรกๆช่วงพ่อเราหนุ่มๆ ก็เลี้ยงลูกดีส่งเสริมเราดี ทั้งการศึกษาและความเป็นอยู่ บอกได้เลยดีกว่าปู่เรา 100 เท่า
แต่หลังจากที่เศรษฐกิจตกต่ำประมาณปี 2540 พ่อเราตกงาน และไม่ยอมหางานใหม่ อยากทำงานแบบเดิมๆ ก็เลยไม่ออกทำงาน นอนอยู่บ้านถึง 6 ปี แม่เราว่าก็ไม่ฟัง จนแม่เราเริ่มไปก่อหนี้สินขึ้นมากมายมาจนทุกวันนี้ กว่าพ่อจะออกทำงานได้ ก็ตอนเราขึ้นปริญญา เริ่มจะมีความเป็นอยู่ไม่ดีนัก พ่อแม่ทะเลาะกันเรื่องแม่เอาเงินสงเคราะห์บุตรจากงานราชการ ไปใช้หนี้ให้ลุง ทะเลาะกันใหญ่มาก จนแม่เป็นโรคกระเพาะอาหารขั้นรุนแรง ช่วงนั้นแทบไม่เป็นอันเรียน เบื่อบ้านก็มาที่หอสมุดมหาลัย บวกกับเราเองก็มาเจอสังคมมหาลัยที่ไม่ค่อยจะดี แค่ไม่ไปรับน้องก็แอนตี้เรา แต่เราก็อดทนเรียนมาจนจบสี่ปี ก็ดันมาเจอปัญหาหนี้สินที่ต้องรอใช้ช่วยแม่รออยู่ เพราะแม่ไปบอกเจ้าหนี้ว่า รอลูกชายเรียนจบแล้วจะใช้หนี้ใช้สินทันที พอเราจบด้วยนิสัยขี้อวด ก็ไปอวดทุกคนไม่เว้นเจ้าหนี้ จนเจ้าหนี้ทวงหนี้หนักขึ้น เกิดความเครียด จนมาระบายและทะเลาะด่าว่าเรา ตอนเรายังว่างงาน เรียนจบมาไม่นาน ทะเลาะด่าว่าจนร้องไห้ร้องห่ม ไม่มีความสุขเลยครับ
จนได้มาทำงานจนถึงปัจจุบัน ปัญหาก็ยังไม่คลี่คลายนัก แม่ยังก่อหนี้ไม่จบสิ้น บางทีก็ยักยอกเอาเงินเราไปให้พี่ชายต่างพ่อผ่อนรถ โดยอ้างว่าแม่เอาไปใช้หนี้คนอื่น จนเราจับได้เราก็ไม่ให้อีก แม่ก็ทรมานใจไปก่อหนี้เพิ่ม ส่วนทางพ่อก็อารมณ์ไม่ค่อยจะปกติ หาเรื่องด่าว่าเรา มีปัญหากับเราทุกวัน จนบางครั้งเราก็อดทนไม่ไหว ว่าพ่อกลับไปบ้าง จนเค้ารู้สึกตัว เห็นตัวเลขหนี้แม่แล้ว เราท้อมากๆ คิดว่าคงใช้ไม่หมดภายในอายุ 30 แน่นอน ไม่มีทางสร้างตัวได้ไวแน่ๆ เคยบอกพ่อให้ช่วย เค้าก็บอกว่าเค้าไม่เคยเป็นหนี้ใคร ใครก่อหนี้ก็รับใช้ไปเอง เค้าไม่ได้โง่ ในระหว่างที่คนอื่น หรือลูกพี่ลูกน้อง รุ่นราวคราวเดียวกัน ก็มีบ้าน มีรถ มีลูกมีเมียกันหมดแล้วแต่เราไม่มี รวมทั้งคนรอบข้างก็กดดันถามว่า เมื่อไหร่จะมีครอบครัว เป็นหลักเป็นฐาน ก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีกับตัวเองสักเท่าไหร่ กลัวจะไปไม่ถึงไหนซะก่อน
- ปัญหาความรัก และเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเราเอง เราเป็นคนที่หัวช้า เรียนรู้อะไรช้า แต่ถ้าเข้าใจอะไรแล้วมักจะจำได้อย่างแม่นจำ แตกฉาน ถ้าไม่ชอบอะไรหรือไม่ถนัด จะไม่สนใจเลย เคยเป็นเด็กที่เรียนเก่ง หัวดี เรียนได้ที่หนึ่งของโรงเรียนสมัยมัธยม แต่ก็มาเป็นเด็กปลายแถวสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แรกๆรู้สึกผิดหวังมากกับคะแนนที่ได้ จากที่เคยได้ 90/100 ก็ได้คะแนนหลักเดียวบ้างอะไรบ้าง แต่แล้วก็ชิน คิดว่ายังไงๆ มหาลัยก็เป็นระดับประเทศคงจะไปคาดหวังเป็นที่หนึ่งในตองอูคงลำบาก บวกกับเจอคนในคณะแอนตี้ที่ไม่ไปรับน้องอีกต่างหากยิ่งแล้วใหญ่(เราเรียนวิศวะ) แต่ก็สู้เรียนบ้าง ไม่ไหวก็ดร๊อบบ้าง มาตามเก็บแบบคนเดียว จนจบ 4 ปี เกรด 2.3 ไม่หรูหราอะไรนัก
เราเป็นคนที่รักษาความสัมพันธ์กับใครไม่ค่อยจะได้นานครับ และไม่ค่อยจะชื่นชอบ พอใจ หรือมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ มีส่วนสูงเพียง 166 ยิ่งทำให้ไม่มั่นใจจะทำอะไรได้ดีเท่าผู้ชายที่มีรูปร่างปกตินัก หาแฟนก็ยากครับ เพราะสมัยนี้ต้อง 170+ ถึงจะหาแฟนได้ง่ายๆ ส่วนมากก็เจอแต่ผู้หญิงสูงกว่าครับ ซึ่งไม่ชอบเลย เจอผู้หญิงที่เตี้ยกว่าก็เคยนะ แต่สักวันถ้าเค้าเจอผู้ชายสูงกว่าเรา หล่อกว่าเราเค้าก็คงทิ้งเราไปแน่ๆ เคยถูกคนที่โรงเรียน มหาลัยหรือแม้แต่ที่ทำงานล้อเลียนประจำเรื่องส่วนสูง จนคิดว่ามันคงผิดปกติจริงๆ อ่ะมั้ง เค้าเลยพูดกัน และส่วนมากเจอคนที่ถูกใจก็มักจะมีแฟนหรือเจ้าของไปหมดเลยทุกคน ก็คิดว่าคงจะไม่มีคู่เหมือนคนอื่นเค้าได้ง่ายๆแน่ ก็แอบน้อยใจและกังวลใจครับ แต่ก็ทำได้แค่ข่มใจไปวันๆ พยายามหารายได้หลักและรายได้เสริมเยอะๆ เผื่อในอนาคตอาจจะต้องอยู่คนเดียว ไม่มีลูกมีเมีย ค่ารักษาพยาบาลก็คงต้องเยอะหน่อย
สรุปว่าเรามีความรู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตที่เป็นอยู่มากๆครับ อยากจะพัฒนา อยากจะออกไปจากจุดเสียที แต่มันเป็นไปได้ยากมาก คิดแบบนี้อยู่ทุกอาทิตย์เวลามีเรื่องมากระทบจิตใจ ชอบเก็บมาคิดประจำ จนบางครั้งก็คิดว่าตัวเองแทบจะบ้าไปแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง อยากได้คำแนะนำ เพื่อให้จิตใจได้ผ่อนคลายลงเสียบ้าง
รู้สึกท้อแท้กับชีวิตและโชคชะตาอยู่บ่อยๆ
- การเงินในครอบครัว และหนี้สิน ครอบครัวผมสร้างขึ้นมาจากพ่อแม่ ที่ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรเลย มาจากพื้นฐานระดับรากหญ้าจริงๆ ตอนมาอยู่ด้วยกันก็มีเงินแค่ 800 บาท แม่เป็นแม่หม้ายลูกติดคนนึง แต่ตอนมาเจอพ่อ ก็หลอกพ่อว่าไม่มีใคร จนเกิดผมขึ้นมา ก็เลยบอกพ่อไปตรงๆว่ามีลูกกับผัวเก่าคนนึง จากนั้นมาพ่อก็ไม่ค่อยจะเชื่อใจแม่เท่าไหร่ แต่ก็ทนเลี้ยงดูเราเรื่อยมา พ่อเราเองก็มาจากพื้นฐานครอบครัวที่ไม่ดีเหมือนกัน ปู่กับย่าเลิกกัน ปู่มีเมียใหม่ แล้วก็มักจะหาเรื่องทำร้ายด่าว่าพ่ออยู่บ่อยๆ ทำให้พ่อเรามีปัญหาทางอารมณ์มาตั้งแต่เด็กๆ หรือจะว่าเป็นโรคประสาท เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เคยคิดจะพาพ่อไปหาหมอ แต่เค้าบอกว่าเค้าปกติดี ก็ไม่รู้จะทำไง แรกๆช่วงพ่อเราหนุ่มๆ ก็เลี้ยงลูกดีส่งเสริมเราดี ทั้งการศึกษาและความเป็นอยู่ บอกได้เลยดีกว่าปู่เรา 100 เท่า
แต่หลังจากที่เศรษฐกิจตกต่ำประมาณปี 2540 พ่อเราตกงาน และไม่ยอมหางานใหม่ อยากทำงานแบบเดิมๆ ก็เลยไม่ออกทำงาน นอนอยู่บ้านถึง 6 ปี แม่เราว่าก็ไม่ฟัง จนแม่เราเริ่มไปก่อหนี้สินขึ้นมากมายมาจนทุกวันนี้ กว่าพ่อจะออกทำงานได้ ก็ตอนเราขึ้นปริญญา เริ่มจะมีความเป็นอยู่ไม่ดีนัก พ่อแม่ทะเลาะกันเรื่องแม่เอาเงินสงเคราะห์บุตรจากงานราชการ ไปใช้หนี้ให้ลุง ทะเลาะกันใหญ่มาก จนแม่เป็นโรคกระเพาะอาหารขั้นรุนแรง ช่วงนั้นแทบไม่เป็นอันเรียน เบื่อบ้านก็มาที่หอสมุดมหาลัย บวกกับเราเองก็มาเจอสังคมมหาลัยที่ไม่ค่อยจะดี แค่ไม่ไปรับน้องก็แอนตี้เรา แต่เราก็อดทนเรียนมาจนจบสี่ปี ก็ดันมาเจอปัญหาหนี้สินที่ต้องรอใช้ช่วยแม่รออยู่ เพราะแม่ไปบอกเจ้าหนี้ว่า รอลูกชายเรียนจบแล้วจะใช้หนี้ใช้สินทันที พอเราจบด้วยนิสัยขี้อวด ก็ไปอวดทุกคนไม่เว้นเจ้าหนี้ จนเจ้าหนี้ทวงหนี้หนักขึ้น เกิดความเครียด จนมาระบายและทะเลาะด่าว่าเรา ตอนเรายังว่างงาน เรียนจบมาไม่นาน ทะเลาะด่าว่าจนร้องไห้ร้องห่ม ไม่มีความสุขเลยครับ
จนได้มาทำงานจนถึงปัจจุบัน ปัญหาก็ยังไม่คลี่คลายนัก แม่ยังก่อหนี้ไม่จบสิ้น บางทีก็ยักยอกเอาเงินเราไปให้พี่ชายต่างพ่อผ่อนรถ โดยอ้างว่าแม่เอาไปใช้หนี้คนอื่น จนเราจับได้เราก็ไม่ให้อีก แม่ก็ทรมานใจไปก่อหนี้เพิ่ม ส่วนทางพ่อก็อารมณ์ไม่ค่อยจะปกติ หาเรื่องด่าว่าเรา มีปัญหากับเราทุกวัน จนบางครั้งเราก็อดทนไม่ไหว ว่าพ่อกลับไปบ้าง จนเค้ารู้สึกตัว เห็นตัวเลขหนี้แม่แล้ว เราท้อมากๆ คิดว่าคงใช้ไม่หมดภายในอายุ 30 แน่นอน ไม่มีทางสร้างตัวได้ไวแน่ๆ เคยบอกพ่อให้ช่วย เค้าก็บอกว่าเค้าไม่เคยเป็นหนี้ใคร ใครก่อหนี้ก็รับใช้ไปเอง เค้าไม่ได้โง่ ในระหว่างที่คนอื่น หรือลูกพี่ลูกน้อง รุ่นราวคราวเดียวกัน ก็มีบ้าน มีรถ มีลูกมีเมียกันหมดแล้วแต่เราไม่มี รวมทั้งคนรอบข้างก็กดดันถามว่า เมื่อไหร่จะมีครอบครัว เป็นหลักเป็นฐาน ก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีกับตัวเองสักเท่าไหร่ กลัวจะไปไม่ถึงไหนซะก่อน
- ปัญหาความรัก และเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเราเอง เราเป็นคนที่หัวช้า เรียนรู้อะไรช้า แต่ถ้าเข้าใจอะไรแล้วมักจะจำได้อย่างแม่นจำ แตกฉาน ถ้าไม่ชอบอะไรหรือไม่ถนัด จะไม่สนใจเลย เคยเป็นเด็กที่เรียนเก่ง หัวดี เรียนได้ที่หนึ่งของโรงเรียนสมัยมัธยม แต่ก็มาเป็นเด็กปลายแถวสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แรกๆรู้สึกผิดหวังมากกับคะแนนที่ได้ จากที่เคยได้ 90/100 ก็ได้คะแนนหลักเดียวบ้างอะไรบ้าง แต่แล้วก็ชิน คิดว่ายังไงๆ มหาลัยก็เป็นระดับประเทศคงจะไปคาดหวังเป็นที่หนึ่งในตองอูคงลำบาก บวกกับเจอคนในคณะแอนตี้ที่ไม่ไปรับน้องอีกต่างหากยิ่งแล้วใหญ่(เราเรียนวิศวะ) แต่ก็สู้เรียนบ้าง ไม่ไหวก็ดร๊อบบ้าง มาตามเก็บแบบคนเดียว จนจบ 4 ปี เกรด 2.3 ไม่หรูหราอะไรนัก
เราเป็นคนที่รักษาความสัมพันธ์กับใครไม่ค่อยจะได้นานครับ และไม่ค่อยจะชื่นชอบ พอใจ หรือมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ มีส่วนสูงเพียง 166 ยิ่งทำให้ไม่มั่นใจจะทำอะไรได้ดีเท่าผู้ชายที่มีรูปร่างปกตินัก หาแฟนก็ยากครับ เพราะสมัยนี้ต้อง 170+ ถึงจะหาแฟนได้ง่ายๆ ส่วนมากก็เจอแต่ผู้หญิงสูงกว่าครับ ซึ่งไม่ชอบเลย เจอผู้หญิงที่เตี้ยกว่าก็เคยนะ แต่สักวันถ้าเค้าเจอผู้ชายสูงกว่าเรา หล่อกว่าเราเค้าก็คงทิ้งเราไปแน่ๆ เคยถูกคนที่โรงเรียน มหาลัยหรือแม้แต่ที่ทำงานล้อเลียนประจำเรื่องส่วนสูง จนคิดว่ามันคงผิดปกติจริงๆ อ่ะมั้ง เค้าเลยพูดกัน และส่วนมากเจอคนที่ถูกใจก็มักจะมีแฟนหรือเจ้าของไปหมดเลยทุกคน ก็คิดว่าคงจะไม่มีคู่เหมือนคนอื่นเค้าได้ง่ายๆแน่ ก็แอบน้อยใจและกังวลใจครับ แต่ก็ทำได้แค่ข่มใจไปวันๆ พยายามหารายได้หลักและรายได้เสริมเยอะๆ เผื่อในอนาคตอาจจะต้องอยู่คนเดียว ไม่มีลูกมีเมีย ค่ารักษาพยาบาลก็คงต้องเยอะหน่อย
สรุปว่าเรามีความรู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตที่เป็นอยู่มากๆครับ อยากจะพัฒนา อยากจะออกไปจากจุดเสียที แต่มันเป็นไปได้ยากมาก คิดแบบนี้อยู่ทุกอาทิตย์เวลามีเรื่องมากระทบจิตใจ ชอบเก็บมาคิดประจำ จนบางครั้งก็คิดว่าตัวเองแทบจะบ้าไปแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง อยากได้คำแนะนำ เพื่อให้จิตใจได้ผ่อนคลายลงเสียบ้าง