เราท้อใจในความขี้เกียจของเรามาก
อีกไม่นานเราก็จะเรียนจบและออกไปทำงาน
เราอยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆ
เราเบื่อที่จะต้องอ่านหนังสือ ทั้งๆที่ไม่ใช่เป็นคนหัวดี ที่จะอ่านรอบเดียวแล้วเข้าใจ+จำได้
เรามีเป้าหมายในอนาคตแต่มันไม่ได้ช่วยให้เราทะเยอทะยานขึ้น
เวลาเราเอาหนังสือเรียนมาเปิดอ่านตรงหน้า
เรารู้สึกเบื่อมากเหมือนอ่านมาสามชั่วโมงทั้งๆที่พึ่งผ่านไป5นาที
เรามักจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าในเมื่อขี้เกียจอ่าน ต่อให้ฝืนแค่ไหนก็จำไม่ได้อยู่ดี
ส่วนใหญ่จะชอบคิดถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้เวลาอ่าน
ตามองหนังสือ แต่ใจอยู่ที่อื่น ไม่มีสมาธิ
ผลสุดท้ายคือเราเลิกอ่าน
เราคิดว่า ก็เราขี้เกียจ ให้ทำไงได้
มาเร่งตัวเองอีกทีช่วงใกล้สอบ
แต่ทั้งๆที่ใกล้สอบแล้วเราก็ยังขี้เกียจ
บางทีก็ทิ้งเนื้อหาบางบทที่คิดว่าอาจารย์จะไม่ออกหรือออกน้อย
บางทีก็อ่านๆไปเอาปากกามาขีดๆไป ให้อุ่นใจว่าตรงนี้ผ่านไปแล้ว
ให้ได้คิดว่า เออ เราอ่านหนังสือแล้วนะ
แต่มันไม่ได้เข้าไปในสมองเลยว่าเนื้อหาตรงนั้นกล่าวถึงเรื่องอะไรอยู่
เราขี้เกียจอ่านจนเราร้องไห้ตรงหน้าหนังสือ
ทำไมเราเป็นแบบนี้
เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย
ทำไมเราไม่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของตัวเอง
ทำไมเราเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ
ทำไมเราทำตามใจตัวเองขนาดนี้
ทั้งๆที่ปกติเราเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก(หนังสือทุกประเภทที่ไม่ใช่หนังสือเรียนเราชอบอ่านหมด)
ทำความสะอาดห้องนอน ห้องน้ำตัวเอง ไม่เคยปล่อยให้สกปรก
ออกกำลังกายเป็นประจำ เทนนิส ว่ายน้ำ ฟิตเนส
แต่ทำไมกับเรื่องเรียนถึงเป็นแบบนี้
เราอยากขยันแบบคนอื่น
เราอยากมีความทะเยอทะยานแบบคนอื่น
เราไม่อยากขี้เกียจอ่านหนังสือเรียน
เราไม่อยากอ่านหนังสือเรียนแล้วรู้สึกเบื่อ
เราเห็นเพื่อนในกลุ่มเราก็ไม่ได้อยากอ่านนัก
แต่ทำไมพอถึงเวลาช่วงจะสอบ พวกเขากลับตั้งใจอ่านมันได้
เค้ารู้หน้าที่ของตัวเอง และรับผิดชอบมันได้ดีกว่าเรามาก

กระทู้นี้เราแค่อยากมาระบายค่ะ
ใครที่มาอ่านแล้วรู้สึกเสียเวลาต้องขอโทษด้วยนะคะ
ช่วงนี้จขกท.รู้สึกแย่มากจริงๆ