ถึงนายตัว M
เราเชื่อว่าความรัก...สวยงามเสมอ..และไม่ว่ามันจะจบลงที่ตรงไหน สุดท้ายตัวเราก็ต้องก้าวต่อไป....
เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่เริ่มต้นมีความรักในวัยมัธยม เป็น puppy love สมัยนั้นก็ผ่านมาประมาณ 20 ปีได้แล้ว ย้อนไปเมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว เราเรียนโรงเรียนเอกชนเล็กๆแห่งหนึ่ง สมัยนั้นมีถึงแค่ขั้น ม.3 โรงเรียนของเราห้ามผู้หญิงไว้ผมยาวนะคะ ผุ้หญิงต้องตัดผมให้เท่าติ่งหู ถ้าเป็นผู้หญิงจ๋าหน่อยเค้าก็จะแอบไว้ให้ลงมาตรงคางนิดนึง แต่ตัวเราเอง เป็นผุ้หญิงห้าว (ถึงห้าวมาก) ไม่ค่อยมีความเป็นหญิงสักเท่าไหร่ ผมของเราก็จะสั้นที่สุดในชั้นเรียน ชีวิตประจำวันในโรงเรียนของเรา คือ เข้าเรียนตอนเช้า 2 ชั่วโมง พอพักน้อย เราก็จะวิ่งไปกินข้าวที่โรงอาหาร รีบกินให้เสร็จเพื่อไปนั่งเรียนต่อ ส่วนพอพักกลางวัน พวกเพื่อนผู้หญิง จะไปกันเป็นกลุ่ม ไปนั่งกินข้าว
ไปนั่งคุยกัน หรือไป ห้องสมุด ส่วนตัวเราจะไปเล่นวอลเล่ย์บอลกะคู่หูของเราชื่อว่า บาส เรากะบาส สนิทกันมาก บาส เป็นส่วนหนึ่งของการใช้ชีวิตที่โรงเรียนเลยมีเราที่ไหนต้องมีบาสที่นั่น ตอนนั้นเราอยู่ ม.1 นะคะ เราอยู่ ม 1/3 ได้ยินมาว่ามีนักเรียนใหม่ย้ายมา 2 คน เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเราเอาแต่เล่นกีฬา สนุกเฮฮาเหมือนเด็กผู้ชายเลย
มารุ้ตัวอีกทีก็เห็นว่าเพื่อนๆในชั้นเริ่มมีแฟนคนนั้นคนนี้ อิอิ มันน่าตื่นเต้นนะ ใครเป็นเป็นแฟนใคร เป็นแฟนกันต้องยังไง รุ้สึกยังไงโอ๊ยไม่เคยมีไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้ เพื่อนเราอีกห้องเค้าเล่ากันว่าเป็นแฟนกับเด็กที่เข้ามาใหม่ โอ๊ยตาย ขอดูหน้าหน่อยจิ ด้วยความที่เราเป็นพวก สายฮา บ้าบอ กล้าบ้าบิ่นประมาณนั้น ต้องบุกไปให้เห็นหน้าเพื่อนชายชองเพื่อนสาวเรา ให้ได้ว่าหน้าตาเป็นจั๋งใดหว่า .....
ครั้งแรกที่เห็นมันใช่อ่ะ ใช่มาก คือ ไม่เคยมองผุ้ชายที่รู้สึกว่าน่ารักน่าชังได้ขนาดนี้มาก่อน โดยเฉพาะตอนที่ผู้ชายคนนี้ยิ้ม มันสามารถเรียกความเป็นผุ้หญิงของเรากลับมาได้ 70% พร้อมกับความเขินอายนิดๆ พวกเธอเหมาะสมกันดีแล้ว ผุ้หญิงก็น่ารัก ผุ้ชายก็น่าชัง มันใช่!!
เวลาผ่านไปเทอมสอง >>> ได้ข่าวว่าเพื่อนสาว เลิกกับ ผุ้ชายน่าชังคนนั้นไปละ ก็ไม่มีไรมากก็เป็นเพื่อนๆกันปาย จะมีอะไรลึกล้ำสำหรับความรักเด็กมัธยมสมัยเมื่อ 20 ปีที่แล้วกันนะ เฮ้อ !!!
จบ ม.1 ก็ขึ้น ม.2 สิจ๊ะ ครานี้ชายน่ารักคนนั้นย้ายได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกะช้านนนนน ความเป็นหญิงกลับมาอีกครั้งพร้อมกับ หลงรักในรอยยิ้มของเธอ อะโหยๆๆๆๆ ปกติเราเป็นคนชอบนั่งหน้าเวลาเรียนหนังสือ เพราะเราสายตาสั้นด้วยแล้วก็รู้สึกว่ามันเข้าใจง่ายเวลาเรียนส่วนเธอนั่งข้างหลังชั้น ฟินต้นคอแป๊บ เฮ้ยมันไมได้ใกล้ขนาดขายใจรดคอกันเลยนะ 5555 ก็มีแหย่กันแกล้งกันตามประสาชาย หญิง
ผ่านมาสักระยะ บาสเพื่อนสนิทของชั้นได้ย้าย โรงเรียน เหมือนชีวิตขาดอะไรไป มันเศร้ามาก แบบว่า ขาดสีสัน ขาดทุกสิ่งทุกอย่างไประยะนึง แต่ก็ไม่นานหรอกเพราะมี นักเรียน ผุ้หญิงคนใหม่ย้ายมาจากสุพรรณ เข้ามาดามหัวใจของเราแทน เธอมาเป็นเพื่อนที่สนิทอีกคนของเรา ณ เวลานั้นเลยทีเดียวเชียว ประกอบกับ บ้านที่นางย้ายมาก็ใกล้บ้านเรามาก เดินไปมาหากันได้ในระดับนึง บ๊าย บาย จ้าบาส ทุกวันนี้เรายังคิดถึงนายนะ ไม่รู้จะตามหานายได้ที่ไหน ( ใครรุ้จัก บาส ดลชัย อิสราทร ) หลังไมค์แจ้งข่าวสารให้เราได้เลยค่ะ
ต่อๆๆๆๆ คูณครูเราหัวใจวัยสะรุ่น ได้ทำการย้ายที่นั่งเพื่อลดทอนการทะเลาะเบาะแว้งในห้อง และ อะไรเอ่ย เราได้นั่งด้วยกัน อร๊ายยยมันใช่อ่ะ เหมือนทุกอย่างจะลงตัวสุดๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เราไม่รุ้หรอกว่าความรู้สึกนั้นคืออะไรที่มันก่อตัวขึ้นมาในใจของเรา เรานั่งเรียนแบบช่วยเหลือซึ่งกันและกัน นาย ขี้เกียจไม่ชอบทำการบ้าน จะคอยมานั่งลอกการบ้านเราตลอด แม้แต่แบบฝึกหัดนายก็จะให้เราทำให้นายบ้างในบางครั้ง แลกกับการที่เราจะให้นายร้องเพลงให้ฟัง เพลง ของพี่โดมอ่ะ (หากรักในใจเธอมีให้กันไม่จริง .... เก็บคำว่ารักนั้นไว้ดีกว่า)
เป็นแบบนี้ตลอดเลย นายเล่นกีต้าร์เก่งมาก เพราะนายเป็นคริสเตียนเป็นนักดนตรีของโบสถ์ นายเล่นแล้วเราก็จะร้อง ฟันนายขาวจังเวลายิ้มมันทำให้โลก (ของชั้น) สดใสนายรู้ป่าว ตอนเช้าเราจะเฝ้ารอการมาของนายเนื่องจากนายบ้านไกล มาโรงเรียนตอน โรงเรียนใกล้เข้าตลอด ครั้งนึงมีงานประจำปี เราได้รับเลือกให้แสดงด้วย ผู้หญิงที่ไม่สวยอย่างชั้น ได้รับเลือกด้วยแฮะ เราเต้นคู่กับเพื่อนอีกคน พอดีมีท่าที่ต้องซบไหล่ แต่หัวเราโต เพื่อนคนนั้นก็ไหล่แคบหรือยังไง มันซบไม่ได้ แอร๊ย ครูเลยเปลี่ยนให้เรามาเต้นกับนายแทน 5555555 จากที่ขี้เกียจซ้อมเต้นหรออออ เราเป็นหัวหน้าห้อง สั่งซ้อมบ่อยผิดปกติจนเพื่อนสงสัย อีนี่แกซ้อมทำไมบ่อยๆฟระ ก็หนูอยากซบเค้าง่อวววว
ถ้าคุณเคยมี puppy love คุณจะเข้าใจหัวใจมันจะเต้นแรงผิดจังหวะ หน้าเหมือนจะแดงเป็นก้นลิง เหมือนนางเอกหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นตาโต สมัยที่ไปยืมหนังสือเช่าเล่มละ 3 บาท ง่ะ ฟินเฟร่อ .....
ทุกวินาทีในรั้วโรงเรียน ตอนนั้นทุกคนรู้ดีว่าเราชอบนาย ชอบมาก มากที่สุด........หลายเรื่องราวที่สร้างรอยยิ้ม หลายเรื่องราวที่ทำให้มีน้ำตา ( คือ อินเอง เป็นเอง ส่วนผุ้ชายนั้นคงไม่รับรู้อะไร ) นายรู้ว่าเราชอบนาย แต่เราไม่ใช่ผุ้หญิงในแบบที่นายชอบ นายชอบผุ้หญิงอรชร ผอม ขาว หน้าตาดี ส่วนชั้นน่ะหรอ ก็เตี้ยลำ คล้ำ อวบ อะไรประมาณนั้น สิ่งที่เศร้าที่สุดคือการต้องจากกันแยกย้ายไปตามทางของแต่ละคนหลังจบมัธยมปีที่ 3 แต่เราก็ยังเทียวไปมาระหว่างบ้านเพื่อนที่อยู่ใกล้กับบ้านนาย เราไปโบสถ์ ไปร่วมกิจกรรม เพื่อที่จะได้เจอนาย มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมีความสุขแบบไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงได้ แต่เราไม่เคยบอกนายจากปากเราสักครั้งว่าเรารู้สึกยังไงเราเป็นคนปากหนัก เราถนัดเขียนมากกว่าถนัดพูด
ช่วงเวลานั้นผ่านมา 20 ปีแล้วสินะ สุดท้ายสิ่งที่เราอยากให้มันเป็น มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราวาดหวัง ..... ความรักมันไม่ได้จบลง ทุกวันนี้มันยังคงอยู่ 20 ปีที่ผ่านมา เราจะฝันถึงนายเสมอ ถึงตอนนี้ตัวเราจะ เลข 3 แล้วแต่ภาพในฝันของเรายังเป็นเราที่อยู่ในหัวเราะสมัยวัยละอ่อนอยู่เลย ตอนนี้นายเป็นพ่อที่ดี ของลูก เป็นสามีที่ดีของภรรยาที่นายได้เลือกแล้ว.... และเราก็มีทางเดินของเรา หน้าที่ภรรยาที่ดีของสามี แม่ที่ดีของลูก และลูกที่ดีของแม่ ความรักไม่ได้จบลง.....มันยังคงสวยงามเสมอในความรู้สึกของเรา
--Minimal--
ถึงนายตัว M
เราเชื่อว่าความรัก...สวยงามเสมอ..และไม่ว่ามันจะจบลงที่ตรงไหน สุดท้ายตัวเราก็ต้องก้าวต่อไป....
เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่เริ่มต้นมีความรักในวัยมัธยม เป็น puppy love สมัยนั้นก็ผ่านมาประมาณ 20 ปีได้แล้ว ย้อนไปเมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว เราเรียนโรงเรียนเอกชนเล็กๆแห่งหนึ่ง สมัยนั้นมีถึงแค่ขั้น ม.3 โรงเรียนของเราห้ามผู้หญิงไว้ผมยาวนะคะ ผุ้หญิงต้องตัดผมให้เท่าติ่งหู ถ้าเป็นผู้หญิงจ๋าหน่อยเค้าก็จะแอบไว้ให้ลงมาตรงคางนิดนึง แต่ตัวเราเอง เป็นผุ้หญิงห้าว (ถึงห้าวมาก) ไม่ค่อยมีความเป็นหญิงสักเท่าไหร่ ผมของเราก็จะสั้นที่สุดในชั้นเรียน ชีวิตประจำวันในโรงเรียนของเรา คือ เข้าเรียนตอนเช้า 2 ชั่วโมง พอพักน้อย เราก็จะวิ่งไปกินข้าวที่โรงอาหาร รีบกินให้เสร็จเพื่อไปนั่งเรียนต่อ ส่วนพอพักกลางวัน พวกเพื่อนผู้หญิง จะไปกันเป็นกลุ่ม ไปนั่งกินข้าว
ไปนั่งคุยกัน หรือไป ห้องสมุด ส่วนตัวเราจะไปเล่นวอลเล่ย์บอลกะคู่หูของเราชื่อว่า บาส เรากะบาส สนิทกันมาก บาส เป็นส่วนหนึ่งของการใช้ชีวิตที่โรงเรียนเลยมีเราที่ไหนต้องมีบาสที่นั่น ตอนนั้นเราอยู่ ม.1 นะคะ เราอยู่ ม 1/3 ได้ยินมาว่ามีนักเรียนใหม่ย้ายมา 2 คน เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเราเอาแต่เล่นกีฬา สนุกเฮฮาเหมือนเด็กผู้ชายเลย
มารุ้ตัวอีกทีก็เห็นว่าเพื่อนๆในชั้นเริ่มมีแฟนคนนั้นคนนี้ อิอิ มันน่าตื่นเต้นนะ ใครเป็นเป็นแฟนใคร เป็นแฟนกันต้องยังไง รุ้สึกยังไงโอ๊ยไม่เคยมีไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้ เพื่อนเราอีกห้องเค้าเล่ากันว่าเป็นแฟนกับเด็กที่เข้ามาใหม่ โอ๊ยตาย ขอดูหน้าหน่อยจิ ด้วยความที่เราเป็นพวก สายฮา บ้าบอ กล้าบ้าบิ่นประมาณนั้น ต้องบุกไปให้เห็นหน้าเพื่อนชายชองเพื่อนสาวเรา ให้ได้ว่าหน้าตาเป็นจั๋งใดหว่า .....
ครั้งแรกที่เห็นมันใช่อ่ะ ใช่มาก คือ ไม่เคยมองผุ้ชายที่รู้สึกว่าน่ารักน่าชังได้ขนาดนี้มาก่อน โดยเฉพาะตอนที่ผู้ชายคนนี้ยิ้ม มันสามารถเรียกความเป็นผุ้หญิงของเรากลับมาได้ 70% พร้อมกับความเขินอายนิดๆ พวกเธอเหมาะสมกันดีแล้ว ผุ้หญิงก็น่ารัก ผุ้ชายก็น่าชัง มันใช่!!
เวลาผ่านไปเทอมสอง >>> ได้ข่าวว่าเพื่อนสาว เลิกกับ ผุ้ชายน่าชังคนนั้นไปละ ก็ไม่มีไรมากก็เป็นเพื่อนๆกันปาย จะมีอะไรลึกล้ำสำหรับความรักเด็กมัธยมสมัยเมื่อ 20 ปีที่แล้วกันนะ เฮ้อ !!!
จบ ม.1 ก็ขึ้น ม.2 สิจ๊ะ ครานี้ชายน่ารักคนนั้นย้ายได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกะช้านนนนน ความเป็นหญิงกลับมาอีกครั้งพร้อมกับ หลงรักในรอยยิ้มของเธอ อะโหยๆๆๆๆ ปกติเราเป็นคนชอบนั่งหน้าเวลาเรียนหนังสือ เพราะเราสายตาสั้นด้วยแล้วก็รู้สึกว่ามันเข้าใจง่ายเวลาเรียนส่วนเธอนั่งข้างหลังชั้น ฟินต้นคอแป๊บ เฮ้ยมันไมได้ใกล้ขนาดขายใจรดคอกันเลยนะ 5555 ก็มีแหย่กันแกล้งกันตามประสาชาย หญิง
ผ่านมาสักระยะ บาสเพื่อนสนิทของชั้นได้ย้าย โรงเรียน เหมือนชีวิตขาดอะไรไป มันเศร้ามาก แบบว่า ขาดสีสัน ขาดทุกสิ่งทุกอย่างไประยะนึง แต่ก็ไม่นานหรอกเพราะมี นักเรียน ผุ้หญิงคนใหม่ย้ายมาจากสุพรรณ เข้ามาดามหัวใจของเราแทน เธอมาเป็นเพื่อนที่สนิทอีกคนของเรา ณ เวลานั้นเลยทีเดียวเชียว ประกอบกับ บ้านที่นางย้ายมาก็ใกล้บ้านเรามาก เดินไปมาหากันได้ในระดับนึง บ๊าย บาย จ้าบาส ทุกวันนี้เรายังคิดถึงนายนะ ไม่รู้จะตามหานายได้ที่ไหน ( ใครรุ้จัก บาส ดลชัย อิสราทร ) หลังไมค์แจ้งข่าวสารให้เราได้เลยค่ะ
ต่อๆๆๆๆ คูณครูเราหัวใจวัยสะรุ่น ได้ทำการย้ายที่นั่งเพื่อลดทอนการทะเลาะเบาะแว้งในห้อง และ อะไรเอ่ย เราได้นั่งด้วยกัน อร๊ายยยมันใช่อ่ะ เหมือนทุกอย่างจะลงตัวสุดๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เราไม่รุ้หรอกว่าความรู้สึกนั้นคืออะไรที่มันก่อตัวขึ้นมาในใจของเรา เรานั่งเรียนแบบช่วยเหลือซึ่งกันและกัน นาย ขี้เกียจไม่ชอบทำการบ้าน จะคอยมานั่งลอกการบ้านเราตลอด แม้แต่แบบฝึกหัดนายก็จะให้เราทำให้นายบ้างในบางครั้ง แลกกับการที่เราจะให้นายร้องเพลงให้ฟัง เพลง ของพี่โดมอ่ะ (หากรักในใจเธอมีให้กันไม่จริง .... เก็บคำว่ารักนั้นไว้ดีกว่า)
เป็นแบบนี้ตลอดเลย นายเล่นกีต้าร์เก่งมาก เพราะนายเป็นคริสเตียนเป็นนักดนตรีของโบสถ์ นายเล่นแล้วเราก็จะร้อง ฟันนายขาวจังเวลายิ้มมันทำให้โลก (ของชั้น) สดใสนายรู้ป่าว ตอนเช้าเราจะเฝ้ารอการมาของนายเนื่องจากนายบ้านไกล มาโรงเรียนตอน โรงเรียนใกล้เข้าตลอด ครั้งนึงมีงานประจำปี เราได้รับเลือกให้แสดงด้วย ผู้หญิงที่ไม่สวยอย่างชั้น ได้รับเลือกด้วยแฮะ เราเต้นคู่กับเพื่อนอีกคน พอดีมีท่าที่ต้องซบไหล่ แต่หัวเราโต เพื่อนคนนั้นก็ไหล่แคบหรือยังไง มันซบไม่ได้ แอร๊ย ครูเลยเปลี่ยนให้เรามาเต้นกับนายแทน 5555555 จากที่ขี้เกียจซ้อมเต้นหรออออ เราเป็นหัวหน้าห้อง สั่งซ้อมบ่อยผิดปกติจนเพื่อนสงสัย อีนี่แกซ้อมทำไมบ่อยๆฟระ ก็หนูอยากซบเค้าง่อวววว
ถ้าคุณเคยมี puppy love คุณจะเข้าใจหัวใจมันจะเต้นแรงผิดจังหวะ หน้าเหมือนจะแดงเป็นก้นลิง เหมือนนางเอกหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นตาโต สมัยที่ไปยืมหนังสือเช่าเล่มละ 3 บาท ง่ะ ฟินเฟร่อ .....
ทุกวินาทีในรั้วโรงเรียน ตอนนั้นทุกคนรู้ดีว่าเราชอบนาย ชอบมาก มากที่สุด........หลายเรื่องราวที่สร้างรอยยิ้ม หลายเรื่องราวที่ทำให้มีน้ำตา ( คือ อินเอง เป็นเอง ส่วนผุ้ชายนั้นคงไม่รับรู้อะไร ) นายรู้ว่าเราชอบนาย แต่เราไม่ใช่ผุ้หญิงในแบบที่นายชอบ นายชอบผุ้หญิงอรชร ผอม ขาว หน้าตาดี ส่วนชั้นน่ะหรอ ก็เตี้ยลำ คล้ำ อวบ อะไรประมาณนั้น สิ่งที่เศร้าที่สุดคือการต้องจากกันแยกย้ายไปตามทางของแต่ละคนหลังจบมัธยมปีที่ 3 แต่เราก็ยังเทียวไปมาระหว่างบ้านเพื่อนที่อยู่ใกล้กับบ้านนาย เราไปโบสถ์ ไปร่วมกิจกรรม เพื่อที่จะได้เจอนาย มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมีความสุขแบบไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงได้ แต่เราไม่เคยบอกนายจากปากเราสักครั้งว่าเรารู้สึกยังไงเราเป็นคนปากหนัก เราถนัดเขียนมากกว่าถนัดพูด
ช่วงเวลานั้นผ่านมา 20 ปีแล้วสินะ สุดท้ายสิ่งที่เราอยากให้มันเป็น มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราวาดหวัง ..... ความรักมันไม่ได้จบลง ทุกวันนี้มันยังคงอยู่ 20 ปีที่ผ่านมา เราจะฝันถึงนายเสมอ ถึงตอนนี้ตัวเราจะ เลข 3 แล้วแต่ภาพในฝันของเรายังเป็นเราที่อยู่ในหัวเราะสมัยวัยละอ่อนอยู่เลย ตอนนี้นายเป็นพ่อที่ดี ของลูก เป็นสามีที่ดีของภรรยาที่นายได้เลือกแล้ว.... และเราก็มีทางเดินของเรา หน้าที่ภรรยาที่ดีของสามี แม่ที่ดีของลูก และลูกที่ดีของแม่ ความรักไม่ได้จบลง.....มันยังคงสวยงามเสมอในความรู้สึกของเรา
--Minimal--