ตอนนี้ผมกำลังคบอยู่กับผู้หญิงนึงซึ่งเธอมีลูกติดมาหนึ่งคน (เรื่องนี้ผมรู้ก่อนที่จะตัดสินใจคบเธอบอกผมทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตของเธอ)

ลูกชายของเธออยู่บ้านสามีเก่าเธอ ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆกันกับบ้านผมเพราะงั้นมันจึงไม่ลำบากมากเวลาที่เธอจะต้องไปหาลูกของเธอ

เธอเป็นคนรักลูกครับ เธอเอาใจใส่ลูกมาก ไม่ว่าจะวันหยุดหรือวันอะไรก็แล้วแต่เธอจะไปหาลูกเธอทุกวัน ย้ำนะครับว่าทุกวัน คือไปหาลูกเธอที่บ้านสามีเก่านั่นแหละ ตัวผมก็คอยไปรับไปส่งนะครับ เพราะก่อนจะคบเธอก็บอกกับผมว่า ต้องรับข้อนี้ของเธอให้ได้ ผมรักเธอ ผมจึงรับมันได้ รับได้ทุกอย่างครับ

ผมรักเด็กคนนั้นเหมือนกับว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของผม ผมอยากให้เขาเรียกผมว่าพ่อด้วยซ้ำแต่ผมกลัวว่ามันจะมากเกินไป ก็เลยได้แต่เก็บไว้ในใจ ลูกเธอก็โตแล้วนะครับ เขาก็รับรู้ว่าผมเป็นสามีใหม่แม่เขา ดูเขาจะไม่ชอบผมเท่าไหร่ แต่ผมก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบผม (แต่ว่าผมไม่ใช่คนที่ทำให้พ่อกับแม่เขาแยกทางกันนะครับไม่ใช่ เธอเลิกกับสามีเก่าเธอมานานแล้ว จากนั้นจึงค่อยมาคบกับผม)

ผมก็รับมันมาได้ตลอดครับ เพราะผมรักเธอ เธอสวย ขยัน ทำอาหารเก่ง ทั้งทำงาน ทั้งไปดูแลลูก ทั้งดูแลผม ไหนจะงานบ้านงานเรือนที่บ้านอีก เธอก็จัดการหมดเรียบร้อย สำหรับผมเธอเป็นผู้หญิงที่หายากในยุคสมัยนี้

ข้อดีของเธอมีเยอะแยะมากมายจนมันทำให้ผมมองข้ามข้อเสียข้อนั้นของเธอไปว่าเธอไม่ได้บริสุทธิ์ก่อนที่จะมาเจอผม ผมไม่ได้สนใจมัน

ซึ่งในตอนแรกผมก็ไม่มีปัญหาอะไรกับความสัมพันครั้งนี้ของผมนะครับ แต่ยิ่งนานไปผมรู้สึกว่าเธอไม่มีเวลาให้ผม เธอรักลูกมากเกินไป วันๆเราแทบจะไม่เจอหน้ากันเลยด้วยซ้ำ บางทีผมก็คิดนะว่าถ้าจะไปขลุกอยู่ที่บ้านสามีเก่าทั้งวันขนาดนั้น ทำไมไม่กลับไปคบกันเลยถ้าเธอรักลูกของเธอมากขนาดนั้น แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไปนะครับ ผมเป็นคนคิดมาก คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้อยู่ตลอดแต่ก็เก็บมันเอาไว้ตลอดเหมือนกัน

เรื่องที่เธอไม่มีเวลาให้ผม มันสะสมจากปัญหาเล็กๆก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มทนไม่ไหวที่เธอเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะเทศกาลอะไร วันปีใหม่ วันลอยกระทง หรือแม้กระทั่งเวลาที่บ้านสามีเธอยกโขยงกันพาไปเที่ยวเธอก็ต้องไปด้วย อย่างกับว่าเธอกลับไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนั้นอีกครั้ง ทั้งที่วันหยุดต่างๆวันที่สมควรจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เธอก็เอาไปเทให้ทางโน้นจนหมด


เธอเคยบอกกับผมว่าระหว่างผมกับลูกเธอเลือกลูกเธอไม่เลือกผม ถ้าผมบอกเธอไปว่าผมไม่ชอบ ผมไม่อยากให้เธอทำแบบนี้ ผมว่าเธอเลิกกับผมแน่ ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เลยได้แต่เก็บไว้ในใจ


ผมเคยบอกเธอนะว่าให้รับลูกเธอมาอยู่ด้วยกันเลยสิ (ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าไม่อยากให้เธอไปเจอสามีเก่าบ่อยๆ ผมกลัวถ่านไฟเก่ามันจะปะทุ) แต่เธอบอกกับผมว่าอะไรรู้ไหมครับ เธอบอกผมว่า การที่ลูกเธออยู่กับสามีเก่าเธอ มันทำให้ลูกของเธอสบายกว่า ทั้งความเป็นอยู่ การกิน การเรียน อนาคต และทุกอย่าง เธออยากให้ลูกเธอได้สิ่งที่ดีที่สุด มันเหมือนกับว่าเธอกำลังจะบอกผมว่า ผมไม่สามารถให้เรื่องพวกนี้กับลูกเธอได้

แล้วทุกอย่างมันก็เป็นอย่างนั้นมาตลอดครับ ผมยอมเพราะผมรู้แล้วเจียมตัวกับสิ่งที่ผมมี


จนเมื่อวันนี้แหละครับ ใกล้วันสงกรานต์แล้ว แล้วที่บ้านของสามีเก่าเธอเขาจะจัดทริปไปต่างจังหวัดกัน แน่นอนว่าเธอก็ไปด้วยอีก ผมบอกเลยว่าผมอึดอัดเหมือนมันอัดอั้นมาตลอด ผมทะเลาะกับเธอ ผมพูดทุกอย่างที่ผมคิด ทุกอย่างที่ผมเคยเก็บ ผมพูดให้เธอได้ยินมันทั้งหมดแล้ว สุดท้าย เธอบอกเลิกผมครับ เธอไม่เลือกผมจริงๆ

คุณคิดว่าผมควรจะทำไงดีครับ ผมรักเธอนะ ผมอยากจะรับทุกอย่างให้ได้ แต่ผมก็เจ็บเสียใจ ผมอยากให้เราอยู่กันเป็นครอบครัว มีผม มีเธอ มีลูกเธอ ผมอยากได้แบบนั้น ผมควรจะไปต่อหรือหยุดดีครับ