นี่เป็นแค่การบอกเล่าประสบการณ์ อาจจะไม่ดีมาก แต่อยากเล่าเผื่อจะช่วยใครได้บ้าง
  ...เราเลิกกับแฟนมาจะ10เดือนแล้ว คบกันมาก็นาน ตอนนั้น ที่เลิกกับแฟน เราไปเรียนทั้งน้ำตา เดินทั้งน้ำตา กินไม่ได้นอนไม่หลับ (น้ำหนักลดชอบบบ) เราคบกันมานาน กว่าจะรักกันมันก็ยาก จนเราคิดว่า เค้าคือคนสุดท้าย ! ไม่มีเค้าเราอยู่ไม่ได้ พ่างง! มันไม่ใช่ค่ะ วันนึงเค้าทิ้งเราไป เพราะเค้ารู้สึกดีกับอีกคน ช่างเถอะ อย่างที่บอกค่ะ เราร้องไห้ทั้งคืน อาบน้ำแต่งตัวไปเรียนก็ร้องไห้ เดินก็ร้องไห้ นั่งก็ร้องไห้ ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งฟุ้งซ่าน เหมือนคนบ้าค่ะ ร้องตลอดเวลา จนเพื่อนบอกว่า ทำไมไม่มีแฟนก็มีเพื่อน อยากไปไหนก็บอก เดี๋ยวพาไปเอง เท่านั้นแหละ ก็ยังร้องอยู่ เราเสียใจจนคิดที่จะฆ่าตัวตาย คือมันไม่ไหวแล้วค่ะ คนที่เป็นทุกอย่างในชีวิตทิ้งเราไป เราร้องไห้พ่อแม่เราไม่ถามนะคะ ท่านมองเราเศร้าๆ เราไม่ได้ร้องให้ท่านเห็น แต่คือตาเราช้ำไปหมด วินาทีที่เรากำลังจะทำอะไรโง่ๆ คำพูดของแม่มาจากไหนไม่รู้ค่ะ "ถ้าหนูเจ็บ แม่เจ็บกว่า ถ้าไม่มีหนูแม่อยู่ไม่ได้นะลูก" เหมือนเราหยุดทุกอย่างอ่ะค่ะ เราจะยอมตายเพียงเพราะผู้ชายคนเดียวหรอ? เดี๋ยวมาต่อนะคะ