เมื่อเดื่อนก่อนเรามีพี่ร่วมงานคนนึงแกพึ่งเลิกกับแฟนมา แล้วแกก็มา sad เราไง เราก็รับบทเป็นผู้รับฟังที่ดีไงก็ ค่อยปลอบ ค่อยให้กำลังใจ จนแกสบายใจก็เลยบอกให้กลับห้อง พอกลับไปประมาณ1ชั่วโมง ก็โทรมาบอกว่าเข้าห้องไม่ได้แฟนเอากุลแจยูมาล็อคห้องไว้ ก็เลยถามแล้วคืนนี้นอนไหน แกก็ตอบว่าไม่รู้ เราก็เป็นคนขี้สงสาร เลยบอกให้มานอนที่ห้องก่อนเพราะพรุ่งนี้ต้องทำงานเดี๋ยวไม่ได้นอนกันพอดี วันต่อมาอาการแกเริ่มดีขึ้น ทานข้าวได้อร่อยแหละ แต่ท่าทางเหมือนเอาใจเรา ทำตัวเหมือนรู้สึกดีกับเรา แล้วก็บอกกับเราว่าไม่อยากกลับห้องนั้นแล้ว ขออยู่ด้วยหน่อยหาหอใหม่ได้เดี๋ยวออก เราก็นะ ใจดีไง เลยบอกว่าได้ พออยู่ไปเลื่อยๆเราก็หวั่นไหวไง(โสดมานาน) แกก็ทำตัวเหมื่อนเป็นแฟนเราอะ ค่อยเป็นห่วง พาไปข้าว พาไปเที่ยว โทรหาตลอด จนแกย้ายหอแกก็เหมื่อนเดิม แล้วมีวันนึ่งเราเลิกงานเลยไปหาแกที่ห้อง แกบอกว่าพี่มีธุระนะ อยู่ได้ไม่นาน เราก็นอยด์สิค่ะ แกก็ถามว่าเป้นอะไร เราก็ไม่ตอบ บอกแค่ว่าจะกลับห้องแล้ว หลังจากวันน้นแกก็เปลี่ยนไป ไม่โทรมาเหมื่อนเดิม บล็อคเฟส เราก็สงสัยสิว่าเป็นอะไร เลยไปที่หอแก ก็เลยได้ยิ้นแกคุยโทรสัพพอดี เลยถือโอกาศถามเลยว่า "มีอะไรอยากจะบอกหรือเปล่า" แกก็อำอึ่งสักพัก แล้วก็บอกเราว่า "แฟนเก่าพี่ขอคืนดี" เราก็ช็อคสิจะ น้ำตาก่อนมา เลยตอบไปว่า "พี่คงจะรักเขามากสินะ" แล้วแกไม่ตอบอะไร มีเพียงแค่จับมือ แล้วแกก็ไปอาบน้ำ หลังจากที่แกอาบน้ำเสร็จเราไปล้างหน้า ในช่วงที่เราล้างหน้า ได้ยิ้นเสียงเปิดประตู แต่ไม่คิดว่าอะไร แต่พอเราออกมาจากห้องน้ำ แกไม่อยู่ในห้องแล้ว โทรตามตัดสาย ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ ตอนนี้แหละ น้ำตามาจากไหนไม่รู้ ไหลไม่หยุด รู้ตัวแล้ววันตัวเองถูกทิ้ง  
ทำได้แค่เพียงนั่งจมกองน้ำตา แล้วถามตัวเองว่า ฉันไปเขารักตอนไหน ทำไหมเขาทำแบบนี้กับเรา เขาไม่คิดเลยหรอว่าตอนที่เขาเลิกกับแฟน เขาเจ็บ เราเป็นคนปลอบโยน ทำให้สบายใจ แต่ตอนนี้เขาเลิกกับเรา เราเจ็บ ใคร? ใคร..จะเป็นคนปลอบเรา

ปล1. กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพื่อระบายความรู้สึก
ปล2. อย่าคบคนที่เพิ่งเลิกกับแฟน เพราะสุดท้ายคือตัวเรานี้แหละที่เจ็บ