ผมกับแฟนคบกันมา7ปี เราต่างกัน5ปี ผมเป็นพี่ ตอนนี้ผม27 บ้านเราอยู่ใกล้กัน แต่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน เค้าจะมาหาผมเฉพาะวันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด เราไม่เคยทะเลาะกันเรื่องมือที่3 อะไรทั้งนั้น มีแต่จะทะเลาะเรื่องจุกจิก
ทุกครั้งเวลาทะเลาะกันงอลกัน เค้าจะลบไลน์ ลบเฟสผม บล็อคโทรเข้า และจะบอกเลิกผมก่อนทุกครั้ง ผมเป็นคนง้อตลอด พอดีกัน ผมก็ต้องเป็นคนแอดไลน์ แอดเฟสตลอด เวลาทะเลาะกันเค้าคำพูดแต่ละคำ แต่ละประโยค ทำร้ายจิตใจผมสุดๆ ก่อนหน้านี้ผมตกงาน ก็มียืมเงินเค้าบ้าง พอทะเลาะกันเอาเรื่องนี้มาพูด
แทบจะดูถูกผมด้วยซ้ำ ซึ่งมันเหมือนเอารองเท้าตบหน้าผมอย่างแรง ผู้ชายโดนผู้หญิงดูถูกนี่ว่าเจ็บแล้ว เจอคนที่เรารักดูถูกอีกนี่ยิ่งกว่า
ส่วนใหญ่ที่ทะเลาะกันจะมีแต่เรื่องที่เธอขี้งอล ชอบหาเรื่อง นิดๆหน่อยๆก็เอามา(ผมเข้าใจคับว่านิดๆหน่อยๆผู้หญิงก็คิด) แต่นี่มันนิดเดียวจริงๆ
ผมผิดเสมอ เธอถูกตลอด 7ปีที่คบกันทะเลาะนับไม่ถ้วน แต่นับครั้งได้ที่เธอง้อผม แล้วง้อก็ง้อแปปเดียว ผมแกล้งดึงๆหน่อยก็โมโห เวลาเค้าง้อ
ถ้าผมพูดไรผิดนิดเดียว เธอจะเปลี่ยนให้ผมเป็นคนผิดทันที หลายครั้งที่ผมต้องนับ1-100 สงบสติอารมณ์ แล้วก็ต้องขอโทษเธอก่อนทั้งๆที่ไม่ผิด
เวลาทะเลาะกันเสียงดัง คนในบ้านผมก็เข้าใจว่าผมเป็นฝ่ายผิดทุกครั้ง(อันนี้ผมพอรับได้) ถ้าเค้าผิด เค้าก็จะพูดๆๆๆๆเหตุผลของตัวเอง
แล้วถ้าผมแย้งนิดนึงนะ ผมผิดอีก ล่าสุด วันศุกร์เค้ามานอนบ้านผม เช้าวันเสาร์ผมตื่นเช้าไปตลาดซื้อกับข้าวมาทำให้กิน เค้าตื่นนู่นเกือบเที่ยง
ผมหิวจะกินก่อนเดี๋ยวงอลอีก ผมก็รอ พอตื่นปุ้บ ผมก็ประเคนข้าวให้กิน แล้วก็บอกให้เค้าช่วยซัก กกน. ถุงเท้าให้หน่อย ปกติแต่ก่อนเค้าจะซักเอง ไม่ต้องบอก เค้าก็เข้าไปซัก สักพักก็เอาตะกร้าออกมาแล้วบอกให้ผมไปตาก ซึ่งผมล้างจานล้างหม้อที่กินไว้เมื่อกี้อยู่ ผมก็เลยบอกว่าซักแล้วก็ตากให้ด้วยสิ
เค้าก็มีอาการเลย บอกว่าช่วยตากหน่อยสิ ผมก็บอกว่าทำอย่างอื่นอยู่ เค้าก็บอกว่าถ้าไม่ตากก็ปล่อยมันไว้งี้แหละ แม่ผมก็ยืนอยู่ดูเค้าพูด
ผมก็เริ่มโมโหละ ไปหยิบมาตากเอง พระเจ้า ชุ่มทุกตัว ไม่มีการบิดเลย จะเอาตากอยู่แล้ว แทนที่จะบิดในห้องน้ำมา จุดนี่ผมโมโหมาก พอตากเสร็จผมก็เลยเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้จนแห้งแล้วมาเก็บ แต่ผมไม่เก็บของเธอมาด้วย เธอก็งอลเลย เข้าทาง ผมก็นั่งเล่นคอมอยู่เธอก็นั่งเหมือนจะให้ผมง้อ ถ้าเป็นครั้ง
อื่นผมจะง้อนะ แต่ครั้งนี้ผมไม่ไหวแล้ว เอาไงเอากัน ซักพักเธอก็กลับบ้านไปเลย ก็ไม่คุยกัน จนวันจันทร์ ผมไปทำงาน เธอก็โทรมาแต่ไม่พูด ผมก็นึกว่านอนแล้วมือไปโดน ก็เลยโทรกลับ พอรับเค้าบอกไม่ได้โทร ผมก็บอกงั้นแค่นี้ ก็วาง ช่วงเย็นพอเค้าเรียนเสร็จก็มีไลน์มาบอกว่า ถึงบ้านละนะ พอผมเลิกงานผมก็ไลน์บอกว่าถึงแล้วนะ พอมาเมื่อวาน ก็แบบเดิมส่งไลน์มา แบบจะให้ผมง้ออะ ซึ่งวันจันทร์กับเมื่อวาน งานผมยุ่งมากขับรถทั้งวัน รถก็ติด
พอเมื่อวานผมทำโอทีเสร็จกลับถึงบ้าน2ทุ่มครึ่ง ชุดยังไม่ทันถอดก็ถ่ายรูปส่งให้ดูว่าถึงบ้านแล้ว เค้าก็เอาเลย ไลน์บอกว่าวันนี้จริงๆกะจะไปนอนด้วยเพราะพรุ่งนี้หยุด ผมก็บอกว่ามาสิ เค้าบอกถ้าผมเป็นคนชวนเองเค้าจะมา แต่นี่เค้าเอ่ยปากพูดเค้าไม่มาดีกว่า เห็นผมเหนื่อยด้วย ผมก็บอกเห็นหน้าเค้าก็หายเหนื่อยแล้ว เค้าก็ยืนยันไม่มา ผมก็ไม่สนใจละ กูเหนื่อย และจะบอกว่าวันนี้ 6เมษายน เป็นวันเกิดผม แทนที่กลับมาบ้านเหนื่อยจะพูดให้กำลังใจ ไอเรื่องง้อ
ก็รู้นิสัยอยู่เดี๋ยวผมหายเหนื่อยผมง้ออยู่แล้ว มีแต่คำพูด ประชดประชัน ถากถาง ก็จบไปเมื่อวานนี้ไม่ได้คุยกันอีก พอมาวันนี้ผมตื่นแต่เช้ากะว่าจะชวนเค้าไปทำบุญ แต่ก็คิดว่าคงยังไม่ตื่นแน่ เลยไม่ได้ชวน พอเค้าตื่นเท่านั้นแหละ มาอีก ถ้าอยู่แบบนี้อีกหน่อยก็ขาดกันได้ ผมไม่รักเค้าเหมือนเดิมแล้ว คือหาเรื่องอะ ผมเลยพูดเรื่องตากผ้าไป เธอก็หยั่งที่คาดไว้ หาว่าผมไม่เก็บผ้าให้เค้า แล้วก็ไม่สนใจว่าผมจะโกรธรึเปล่าที่เค้าไม่ตากผ้าให้ผม คืออยากบอกว่าทุกวันนี้เค้ามาบ้านผม แทบไม่ทำอะไรเลย มากสุดล้างจาน กกน. เสื้อใน ใส่เสร็จโยนลงตะกร้า ถึงเวลาก็กลับบ้าน ผมเลิกงานมาเหนื่อยๆต้องซัก กกน. ถุงเท้าในเครื่องซักผ้าอะคับ มือไม่ไหว แล้วก็ซักให้เธอด้วย ความสะอาดห้องผมทำคนเดียวตลอด เปลี่ยนผ้าปู กวาด ถู เธอจะบอกผมว่า เธอต้องทำงานบ้านของเธอไม่มีเวลา อันนี้ผมเข้าใจอยู่ เสื้อผ้ารีดเองตลอด (เรื่องงานบ้านนี้ผมขอให้เครดิตการเป็นทหารเกณฑ์ของผม) วันอาทิตย์บางวัน พอเธอกลับบ้านไปแล้วตอนบ่ายๆ ช่วงเย็นๆผมก็จะทำความสะอาดห้อง รีดชุดทำงานละ บางทีเธอก็จะขึ้นมา ทั้งๆที่ผมบอกว่าไม่ต้องแล้ว จะทำงานบ้าน เธอก็หาข้ออ้างขึ้นมา
พอขึ้นมาก็มาหาเรื่อง พาลผมไม่ได้รีดผ้าต้องตื่นมารีดตอนตี4อีก เพราะออกไปทำงานตี5 ซึ่งบางครั้งเธอไม่ขึ้นมาทำไรหรอกคับ จะขึ้นมาเล่น wifi เพื่อที่จะดูซีรี่ย์ ตอนดูไม่สนใจผมหรอก พอดูจบจะหันมาสนใจทันที บางครั้งผมทำอย่างอื่นอยู่ ก็หาว่าไม่สนใจ งอลอีก นี่ก็วันเกิดไม่คิดจะอวยพรซักคำ
อ่านดูอาจจะเหมือนผมว่าเธอ ผมเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย แต่ผมจะไม่พูดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอนะคับ ผมจะเก็บไว้หลายครั้งมากกว่าจะพูดซักครั้ง ไม่เคยบอกเลิกซักครั้ง เธอจะเห็นผมเป็นของตายตลอด เพราะเธอชอบพูดว่า ผมอะไปไหนไม่ได้หรอก ขาดเธอไม่ได้หรอก ซึ่งผมจะบอกว่า แต่ก่อนอะใช่คับ
แต่ ณ ตอนนี้ ลูกโป่งแตกแล้วคับ ทำให้ผมเหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่นี่พอผมเหนื่อยกายแล้วยังทำให้ผมเหนื่อยใจอีก ผมเปิดก็อกความอดทนหมดไปไม่รู้กี่ก็อกแล้ว สุดท้ายนี้ อยากจะฝากบอกผู้หญิงว่า จะงอล จะอ้อน อะไร ผู้ชายเค้าไม่ว่าหรอกคับ ให้มันพองาม อย่ามากไป คนเราถึงจะรักมากแค่ไหน
แต่ก็ไม่มีใครทนกับคนที่ทำร้ายแล้วก็ไม่คิดถึงจิตใจตัวเองได้ตลอดไปหรอกคับ คำว่าเลิก มันต้องศักดิ์สิทธิ์คับ เหมือนปืน ชักออกมาแล้วต้องยิง
ครั้งนี้ผมขอเป็นฝ่ายพูดก่อนเองคับ
สุดท้ายนี่ถ้าผมใช้คำพูด ภาษา ไม่สละสลวยผมขออภัยมาที่นี้ด้วยนะคับ ขอบคุณที่สละเวลาอ่านคับ
ผมจะไม่ทนกับคนที่ทำร้ายจิตใจเราครั้งแล้วครั้งเล่า
ทุกครั้งเวลาทะเลาะกันงอลกัน เค้าจะลบไลน์ ลบเฟสผม บล็อคโทรเข้า และจะบอกเลิกผมก่อนทุกครั้ง ผมเป็นคนง้อตลอด พอดีกัน ผมก็ต้องเป็นคนแอดไลน์ แอดเฟสตลอด เวลาทะเลาะกันเค้าคำพูดแต่ละคำ แต่ละประโยค ทำร้ายจิตใจผมสุดๆ ก่อนหน้านี้ผมตกงาน ก็มียืมเงินเค้าบ้าง พอทะเลาะกันเอาเรื่องนี้มาพูด
แทบจะดูถูกผมด้วยซ้ำ ซึ่งมันเหมือนเอารองเท้าตบหน้าผมอย่างแรง ผู้ชายโดนผู้หญิงดูถูกนี่ว่าเจ็บแล้ว เจอคนที่เรารักดูถูกอีกนี่ยิ่งกว่า
ส่วนใหญ่ที่ทะเลาะกันจะมีแต่เรื่องที่เธอขี้งอล ชอบหาเรื่อง นิดๆหน่อยๆก็เอามา(ผมเข้าใจคับว่านิดๆหน่อยๆผู้หญิงก็คิด) แต่นี่มันนิดเดียวจริงๆ
ผมผิดเสมอ เธอถูกตลอด 7ปีที่คบกันทะเลาะนับไม่ถ้วน แต่นับครั้งได้ที่เธอง้อผม แล้วง้อก็ง้อแปปเดียว ผมแกล้งดึงๆหน่อยก็โมโห เวลาเค้าง้อ
ถ้าผมพูดไรผิดนิดเดียว เธอจะเปลี่ยนให้ผมเป็นคนผิดทันที หลายครั้งที่ผมต้องนับ1-100 สงบสติอารมณ์ แล้วก็ต้องขอโทษเธอก่อนทั้งๆที่ไม่ผิด
เวลาทะเลาะกันเสียงดัง คนในบ้านผมก็เข้าใจว่าผมเป็นฝ่ายผิดทุกครั้ง(อันนี้ผมพอรับได้) ถ้าเค้าผิด เค้าก็จะพูดๆๆๆๆเหตุผลของตัวเอง
แล้วถ้าผมแย้งนิดนึงนะ ผมผิดอีก ล่าสุด วันศุกร์เค้ามานอนบ้านผม เช้าวันเสาร์ผมตื่นเช้าไปตลาดซื้อกับข้าวมาทำให้กิน เค้าตื่นนู่นเกือบเที่ยง
ผมหิวจะกินก่อนเดี๋ยวงอลอีก ผมก็รอ พอตื่นปุ้บ ผมก็ประเคนข้าวให้กิน แล้วก็บอกให้เค้าช่วยซัก กกน. ถุงเท้าให้หน่อย ปกติแต่ก่อนเค้าจะซักเอง ไม่ต้องบอก เค้าก็เข้าไปซัก สักพักก็เอาตะกร้าออกมาแล้วบอกให้ผมไปตาก ซึ่งผมล้างจานล้างหม้อที่กินไว้เมื่อกี้อยู่ ผมก็เลยบอกว่าซักแล้วก็ตากให้ด้วยสิ
เค้าก็มีอาการเลย บอกว่าช่วยตากหน่อยสิ ผมก็บอกว่าทำอย่างอื่นอยู่ เค้าก็บอกว่าถ้าไม่ตากก็ปล่อยมันไว้งี้แหละ แม่ผมก็ยืนอยู่ดูเค้าพูด
ผมก็เริ่มโมโหละ ไปหยิบมาตากเอง พระเจ้า ชุ่มทุกตัว ไม่มีการบิดเลย จะเอาตากอยู่แล้ว แทนที่จะบิดในห้องน้ำมา จุดนี่ผมโมโหมาก พอตากเสร็จผมก็เลยเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้จนแห้งแล้วมาเก็บ แต่ผมไม่เก็บของเธอมาด้วย เธอก็งอลเลย เข้าทาง ผมก็นั่งเล่นคอมอยู่เธอก็นั่งเหมือนจะให้ผมง้อ ถ้าเป็นครั้ง
อื่นผมจะง้อนะ แต่ครั้งนี้ผมไม่ไหวแล้ว เอาไงเอากัน ซักพักเธอก็กลับบ้านไปเลย ก็ไม่คุยกัน จนวันจันทร์ ผมไปทำงาน เธอก็โทรมาแต่ไม่พูด ผมก็นึกว่านอนแล้วมือไปโดน ก็เลยโทรกลับ พอรับเค้าบอกไม่ได้โทร ผมก็บอกงั้นแค่นี้ ก็วาง ช่วงเย็นพอเค้าเรียนเสร็จก็มีไลน์มาบอกว่า ถึงบ้านละนะ พอผมเลิกงานผมก็ไลน์บอกว่าถึงแล้วนะ พอมาเมื่อวาน ก็แบบเดิมส่งไลน์มา แบบจะให้ผมง้ออะ ซึ่งวันจันทร์กับเมื่อวาน งานผมยุ่งมากขับรถทั้งวัน รถก็ติด
พอเมื่อวานผมทำโอทีเสร็จกลับถึงบ้าน2ทุ่มครึ่ง ชุดยังไม่ทันถอดก็ถ่ายรูปส่งให้ดูว่าถึงบ้านแล้ว เค้าก็เอาเลย ไลน์บอกว่าวันนี้จริงๆกะจะไปนอนด้วยเพราะพรุ่งนี้หยุด ผมก็บอกว่ามาสิ เค้าบอกถ้าผมเป็นคนชวนเองเค้าจะมา แต่นี่เค้าเอ่ยปากพูดเค้าไม่มาดีกว่า เห็นผมเหนื่อยด้วย ผมก็บอกเห็นหน้าเค้าก็หายเหนื่อยแล้ว เค้าก็ยืนยันไม่มา ผมก็ไม่สนใจละ กูเหนื่อย และจะบอกว่าวันนี้ 6เมษายน เป็นวันเกิดผม แทนที่กลับมาบ้านเหนื่อยจะพูดให้กำลังใจ ไอเรื่องง้อ
ก็รู้นิสัยอยู่เดี๋ยวผมหายเหนื่อยผมง้ออยู่แล้ว มีแต่คำพูด ประชดประชัน ถากถาง ก็จบไปเมื่อวานนี้ไม่ได้คุยกันอีก พอมาวันนี้ผมตื่นแต่เช้ากะว่าจะชวนเค้าไปทำบุญ แต่ก็คิดว่าคงยังไม่ตื่นแน่ เลยไม่ได้ชวน พอเค้าตื่นเท่านั้นแหละ มาอีก ถ้าอยู่แบบนี้อีกหน่อยก็ขาดกันได้ ผมไม่รักเค้าเหมือนเดิมแล้ว คือหาเรื่องอะ ผมเลยพูดเรื่องตากผ้าไป เธอก็หยั่งที่คาดไว้ หาว่าผมไม่เก็บผ้าให้เค้า แล้วก็ไม่สนใจว่าผมจะโกรธรึเปล่าที่เค้าไม่ตากผ้าให้ผม คืออยากบอกว่าทุกวันนี้เค้ามาบ้านผม แทบไม่ทำอะไรเลย มากสุดล้างจาน กกน. เสื้อใน ใส่เสร็จโยนลงตะกร้า ถึงเวลาก็กลับบ้าน ผมเลิกงานมาเหนื่อยๆต้องซัก กกน. ถุงเท้าในเครื่องซักผ้าอะคับ มือไม่ไหว แล้วก็ซักให้เธอด้วย ความสะอาดห้องผมทำคนเดียวตลอด เปลี่ยนผ้าปู กวาด ถู เธอจะบอกผมว่า เธอต้องทำงานบ้านของเธอไม่มีเวลา อันนี้ผมเข้าใจอยู่ เสื้อผ้ารีดเองตลอด (เรื่องงานบ้านนี้ผมขอให้เครดิตการเป็นทหารเกณฑ์ของผม) วันอาทิตย์บางวัน พอเธอกลับบ้านไปแล้วตอนบ่ายๆ ช่วงเย็นๆผมก็จะทำความสะอาดห้อง รีดชุดทำงานละ บางทีเธอก็จะขึ้นมา ทั้งๆที่ผมบอกว่าไม่ต้องแล้ว จะทำงานบ้าน เธอก็หาข้ออ้างขึ้นมา
พอขึ้นมาก็มาหาเรื่อง พาลผมไม่ได้รีดผ้าต้องตื่นมารีดตอนตี4อีก เพราะออกไปทำงานตี5 ซึ่งบางครั้งเธอไม่ขึ้นมาทำไรหรอกคับ จะขึ้นมาเล่น wifi เพื่อที่จะดูซีรี่ย์ ตอนดูไม่สนใจผมหรอก พอดูจบจะหันมาสนใจทันที บางครั้งผมทำอย่างอื่นอยู่ ก็หาว่าไม่สนใจ งอลอีก นี่ก็วันเกิดไม่คิดจะอวยพรซักคำ
อ่านดูอาจจะเหมือนผมว่าเธอ ผมเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย แต่ผมจะไม่พูดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอนะคับ ผมจะเก็บไว้หลายครั้งมากกว่าจะพูดซักครั้ง ไม่เคยบอกเลิกซักครั้ง เธอจะเห็นผมเป็นของตายตลอด เพราะเธอชอบพูดว่า ผมอะไปไหนไม่ได้หรอก ขาดเธอไม่ได้หรอก ซึ่งผมจะบอกว่า แต่ก่อนอะใช่คับ
แต่ ณ ตอนนี้ ลูกโป่งแตกแล้วคับ ทำให้ผมเหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่นี่พอผมเหนื่อยกายแล้วยังทำให้ผมเหนื่อยใจอีก ผมเปิดก็อกความอดทนหมดไปไม่รู้กี่ก็อกแล้ว สุดท้ายนี้ อยากจะฝากบอกผู้หญิงว่า จะงอล จะอ้อน อะไร ผู้ชายเค้าไม่ว่าหรอกคับ ให้มันพองาม อย่ามากไป คนเราถึงจะรักมากแค่ไหน
แต่ก็ไม่มีใครทนกับคนที่ทำร้ายแล้วก็ไม่คิดถึงจิตใจตัวเองได้ตลอดไปหรอกคับ คำว่าเลิก มันต้องศักดิ์สิทธิ์คับ เหมือนปืน ชักออกมาแล้วต้องยิง
ครั้งนี้ผมขอเป็นฝ่ายพูดก่อนเองคับ
สุดท้ายนี่ถ้าผมใช้คำพูด ภาษา ไม่สละสลวยผมขออภัยมาที่นี้ด้วยนะคับ ขอบคุณที่สละเวลาอ่านคับ