วิธีการเล่าเรื่องและการใช้ภาษาครับ เรื่องจินตนาการ เอาจริงๆคือสมัยนั้นหรือก่อนนั้น นิยายหลายเรื่องทำได้เด่นและเหนือล้ำกว่าแฮรี่มาก

แต่มันมีอยู่ข้อหนึ่งครับ ที่สำคัญมากๆถึงระดับมากที่สุด ที่ทำให้แฮรี่โด่งดังเป็นพลุแตก และที่ผ่านมาก็ถึงขั้นสร้างสกุลวรรณกรรมเยาวชนสาย School ขึ้นมาได้จนถึงวันนี้อย่างยอดเยี่ยม เรื่องที่ว่าก็คือ "การนำเรื่องเล็กๆน้อยๆที่อยู่ในชีวิตประจำวันของเด็กๆที่ต้องอยู่ในโรงเรียนประจำแบบอังกฤษ มาถ่ายทอดให้เป็นโลกเวทมนต์" เรียกง่ายๆว่ามันทำให้ "เด็กๆและคนอ่านอย่างเราๆ อินมากๆ เพราะมันใกล้ตัวครับ"


คือมันไม่ใช่แฟนตาซีที่มีเนื้อเรื่องสุดยิ่งใหญ่อลังการ สเกลใหญ่โตระดับเทพเจ้า หรือเกี่ยวพันกับทั้งโลก แบบลอร์ดออฟเดอะริง หรือพวกนิยายไซไฟแฟนตาซีระดับจักรวาลอย่าง สถาบันสถาปนา หรือ ดูน

แต่แฮรี่ สเกลและสโคปของเรื่องหลักๆทั้ง 6 ภาค "อยู่ที่ในโรงเรียน" (ยกเว้นภาค 7 ที่ออกไปข้างนอกซะเกือบทั้งเล่ม) โดยเป็นการเอาโรงเรียนประจำแบบอังกฤษ ที่เด็กๆยุโรปเกือบทั้งหมดต้องเคยผ่านชีวิตแบบนี้ (รวมถึงเด็กๆทั่วโลกที่ต้องไปโรงเรียน) ได้เอามาใส่จินตนาการเข้าไป มันเป็นเรื่องใกล้ตัวของคนอ่านมากๆ แล้วเจเคสามารถใช้ภาษาในการเล่าเรื่องราวและถ่ายทอดอารมณ์ออกตรงนี้มาได้อย่างยอดเยี่ยมครับ เหมือนเขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า เด็กๆและคนอ่านอยากจะได้อะไร อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตในวัยเรียน นี่แหละที่ตอบโจทย์สุดๆ


ปล.ยุคที่เจเคเขียนแฮรี่จนถึงเขียนจบไปแล้ว แรกๆคงไม่มีใครคิดหรอกว่า จะยังอยู่ยงคงกระพันมาถึงตอนนี้ แต่กาลเวลามันกำลังเริ่มพิสูจน์แล้วจริงๆว่า แม้จะผ่านมาเกือบทศวรรษ แต่วรรณกรรมเยาวชนเรื่องนี้จะกลายเป็นหนึ่งในสุดยอดผลงานอมตะของโลกต่อไปได้ แม้ว่าเจเคอาจจะไม่มีโอกาสได้รางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมก็ตาม แต่นั่นไม่สำคัญ แฮรี่จะกลายเป็นหนังสือขายดีติด Top 10 ตลอดกาลของโลกไปอีกนานเลย