สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกท่านที่พัดหลงเข้ามาอ่านกระทู้นี้
นี่เป็นกระทู้แรก หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยค่ะ
ขอเกริ่นที่มาที่ไปก่อนเลยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า จขกท.มีเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะเรียกเพื่อนจริงๆหรือเปล่า)ขออนุญาตใช้ชื่อสมมติว่าPนะคะ คือจขกท.กับPบังเอิญอยู่โรงเรียนเดียวกันและดันได้อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลยันปัจจุบัน(ขึ้นม.3)ค่ะ เราสองคนก็เลยสนิทกัน แต่จขกท.ไม่ได้สนิทกับPคนเดียวหรอกนะคะ ยังมีเพื่อนสนิทอีกกลุ่มที่สนิทยิ่งกว่าPด้วยค่ะ
แตกต่างจากP นางอยู่กับคนนั้นคนนี้ไปทั่วไม่เป็นหลักแหล่ง ดูเหมือนไม่มีเพื่อนสนิทจริงๆสักคน แต่สนิทกับจขกท.มากที่สุดค่ะ นางน่าสงสารนะคะ จากการคุยกันแต่ละครั้ง จขกท.ก็ค้นพบว่าPมีปัญหาครอบครัวด้วยค่ะ พ่อแม่นางทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาและไม่ค่อยสนใจลูกสักเท่าไหร่ แถมยังอวยพี่สาวนางที่เรียนเก่งสุดๆมากกว่าด้วย Pก็กดดันค่ะ เครียดเวลาเกรดออกแล้วพ่อแม่เอาไปเปรียบเทียบกับพี่ นางเองก็ชอบมาน้อยใจให้จขกท.ฟังอยู่บ่อยๆ
คือด้วยความที่ว่าพ่อแม่ไม่ค่อยให้ความอบอุ่นล่ะมั้งคะ นางก็เลยดูเป็นคนมีวุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำ ใจร้อน ไม่ค่อยมีความอดทน ใครทำอะไรให้ไม่พอใจนิดๆหน่อยๆก็จะตะคอกและชักสีหน้าใส่ ไม่ค่อยยอมรับผิดแล้วโทษคนอื่นไปทั่ว แต่เวลาอารมณ์ดีก็ดีเหลือเชื่อ(ด้านดีๆนางก็มีนะ แต่ด้านลบมันเยอะกว่า)แล้วPก็ชอบมาเกาะแกะคนอื่นด้วยค่ะ แบบเข้าไปอ้อนบ่อยๆ ตัวตามติดเป็นเงา ไปไหนทำอะไรนางก็จะมาขออยู่ด้วย ชอบมาเล่นพ่อแม่ลูก โดยนางสมมติตัวเองเป็นลูกค่ะ แล้วให้คนนู้นเป็นพ่อ จขกท.เป็นแม่คอยดูแล ทำตัวเป็นเด็กๆเลยค่ะ แล้วก็มาอ้อนๆๆ ขอให้ช่วยติวสอบ ขอลอกการบ้าน ขอให้ช่วยทำงานให้นาง...
ก็ไม่ค่อยเข้าใจค่ะว่าPมีเวลาไปเรียนพิเศษที่สยามทุกอาทิตย์ มีเวลาตามคนนู้นคนนี้(รวมทั้งจขกท.ด้วย)แต่ไม่มีเวลาทำการบ้านเนี่ยนะ? จขกท.ก็แอบรำคาญอะนะคะ แต่ก็เงียบปากแล้วก็ช่วยๆไป
ด้านลบอีกด้านของPก็คือการโกงข้อสอบค่ะ เข้าใจนะว่านางกลัวได้คะแนนน้อยแล้วพ่อแม่ด่า แต่มันมีวิธีที่ทำให้เกรดดีกว่าเดิมตั้งเยอะ ตั้งใจเรียนแล้วก็อ่านหนังสือไปสิ จขกท.ก็เคยเตือนไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน แต่Pไม่ฟังค่ะ เดินหน้าต่อต้าน“โตไปไม่โกง”เต็มตัวมากเลย
พอขึ้นม.ต้น ในที่สุดPก็เป็นหลักแหล่งด้วยการมาอยู่กลุ่มเดียวกับจขกท.ค่ะ เพราะมีนักเรียนใหม่มากมายแล้วพวกเราก็เป็นผู้หญิงกลุ่มเดียวที่รู้จักกัน ก็เลยรวมตัวกันเอาไว้ค่ะ ผ่านไปนานๆเข้าทุกคนก็สนิทกัน นางดูรักจขกท.มากกว่าเดิมโขเลยค่ะ ถึงกับอึดอัดเล็กน้อย เพื่อนๆในกลุ่มเองก็ต้อนรับPดี อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข นิทานเรื่องนี้จวนจะจบHappy Endingอยู่แล้ว แต่ว่าพอขึ้นม.2....
ทุกคนก็เริ่มไม่โอเคกับนิสัยของP
พวกนางอึดอัดค่ะ ไม่ชอบนิสัยPกันเลยสักคน อยากจะบอกPให้เริ่มเปลี่ยนนิสัยของตัวเองได้แล้ว แต่ก็กลัวว่าถ้าบอกไป นางจะไม่ยอมรับแล้วก็กลายเป็นผิดใจกันเปล่าๆ จขกท.เองก็เห็นแก่มิตรภาพอันยาวนานราวสิบปีที่ดูไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่อะนะคะ กลัวว่ามันจะหายไปเหมือนกัน
แต่สุดท้ายทุกคนก็ตัดสินใจบอกไป Pก็บอกว่าจะพยายามเปลี่ยนนะคะ แต่หลังจากนั้นเราก็พบว่านางทำตัวเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือนางพยายามตีตัวออกห่างจากทุกคนในกลุ่มด้วยค่ะ
พวกเราก็เข้าไปคุยอีกทีค่ะ ปรากฏว่าPน้อยใจ คิดว่าพวกเราไม่อยากให้นางอยู่ด้วยแล้ว นางก็เลยตีตัวออกมา พวกเราก็อธิบายไปว่าแค่อยากให้นางเปลี่ยนนิสัยเฉยๆ ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ถ้านางไม่โอเค นางไม่ชอบนิสัยใครก็ในกลุ่มก็บอกมา เดี๋ยวเราปรับตัวเข้าหากันใหม่นะ Pก็โอเคค่ะ แฮปปี้~
จากนั้นก็ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนตอนสนิทกันใหม่ๆอยู่ช่วงนึง(ซึ่งPก็ยังคงนิสัยออริจินอลไว้) แต่นางก็น้อยใจแล้วถอยห่างไปอีกรอบ พวกเราก็อธิบายอีกรอบ แล้วก็แฮปปี้อีกรอบ เป็นวัฏจักรอยู่แบบนั้นได้ราวๆสองสามครั้ง ยิ่งช่วงหลังๆPมีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มอีกสองคนด้วยค่ะ นางไม่ยอมคุยกับสองคนนั้น ไปเที่ยวมาก็ซื้อของมาฝากคนอื่นแต่ไม่ฝากสองคนนั้น ทั้งๆที่ตอนกลางวันก็นั่งกินข้าวด้วยกันทุกคนทุกวันแท้ๆเลย
พอขึ้นเทอมสอง พวกเราเลยตัดสินใจเมินPค่ะ แบบไม่สนใจ ไม่คุยกับนาง ทำเหมือนนางไม่มีตัวตนไปเลย จขกท.ก็รู้สึกผิดนะคะ มากๆเลยด้วย เพราะนอกจากกลุ่มพวกเรา นางก็แทบไม่มีเพื่อนแล้วอะ ไหนจะปัญหาที่บ้านPอีก(จขกท.นี่โบกมือบ๊ายบายมิตรภาพสิบปีรัวๆ)แต่Pดันมาทำตัวให้พวกเราเข้ากันไม่ได้เองนี่นา ถ้าอธิบายแล้วปรับตัวแล้วนางยังทำตัวแบบนี้ ก็ไม่ต้องคบกันต่อแล้วดีกว่า ยิ่งคบต่อยิ่งเครียดไปเรื่อยๆ หยุดแค่นี้ดีกว่า มันไม่โอเคแล้วอะ(บางครั้งก็สงสัยค่ะว่านี่คบเพื่อนหรือแฟน)
ปรากฏว่าPก็อยู่ได้นะคะ ดูมีความสุขดีด้วย นางมีเพื่อนใหม่เป็นผู้หญิงอีกคนในห้อง มีคนมาบอกด้วยค่ะว่าPบอกว่านางดีใจมากเลยที่หลุดออกมาจากเพื่อนแย่ๆอย่างพวกเราได้ ถึงกับจี๊ด หายรู้สึกผิดกันเลยทีเดียว
หลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรนะคะ ต่างคนต่างอยู่ไป Pดูแฮปปี้ พวกเราเองก็แฮปปี้ ในกลุ่มไม่มีใครน้อยใจกันหรือมีปัญหากันแล้วค่ะ แต่ปรากฏว่าพอปิดเทอม...
ก็มีครูมาชวนพวกเราคุยเรื่องPค่ะ ครูเล่าให้พวกเราฟังว่าป้าของPพานางมาคุยกับครู(ป้าแหละค่ะ พ่อแม่นางไม่มีเวลา)ว่าPจะลาออกเพราะPมีปัญหากับเพื่อนค่ะ โดยปกติแล้วไม่มีครูที่ไหนอยากให้นักเรียนลาออกหรอกใช่มั้ยคะ ครูเขาก็เลยบอกว่าจะคุยกับเพื่อนให้ อย่าพึ่งย้ายเลย นอกจากนี้ครูยังบอกต่ออีกค่ะว่าตอนมาคุย Pร้องไห้หนักมากค่ะ บอกว่าอยากกลับมาอยู่กับพวกเรา ครูก็บอกว่าเปิดเทอมให้ลองคุยกันดูค่ะ อย่าไปอคติมาก
จขกท.กับคนอื่นในกลุ่มก็งงสิคะ ที่ผ่านมานางดูโอเคนี่นา แล้วที่มาบอกว่าอยากกลับมาคบกับพวกเราคืออะไร ไหนบอกว่าดีใจที่หลุดออกมาจากเพื่อนแย่ๆ ได้แล้วไง ทุกคนถึงกับเครียดเลยค่ะ ก็ในเมื่อพวกเราไม่โอเคกับPแล้ว ให้กลับไปคุยกันเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมมันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมได้หรอกค่ะ ให้นางย้ายไปหาเพื่อนใหม่ที่เข้ากันได้จามที่ตั้งใจไว้แต่แรกไม่ดีกว่าเหรอ
พอเข้าใจความรู้สึกจขกท.กับเพื่อนมั้ยคะ เหมือนขนมปังกับออยในฮอร์โมนอะค่ะ ความเชื่อใจมันหมดไปแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ อย่ากลับมาคบกันให้ปัญหาแบบเดิมๆมันกลับมาเรื่อยๆเลย
จขกท.รู้สึกแย่มากค่ะ คิดไม่ถึงเลยว่าPจะเครียดขนาดนั้น ที่จริงจขกท.น่าจะรู้นะคะว่านางเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ยิ่งไปซ้ำเติมแผลในใจจากพ่อแม่เขาอีก แต่ถ้าจะให้กลับไปคบกันมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วอย่างที่อธิบายไปข้างบนอะค่ะ
จขกท.กับเพื่อนก็รู้สึกผิดจริงๆนะคะ มันเหมือนเราทำลายชีวิตPทางอ้อมอะไรอย่างนั้นเลย อยากถามชาวพันทิปค่ะว่าพวกเราควรจะทำยังไงต่อไปดี
ขอบคุณมากค่ะที่ทนอ่านจนจบ จขกท.เครียดมาก ขอบคุณจริงๆ นะคะ
เมื่อเพื่อนที่เลิกคบไปแล้วอยากจะรีเทิร์น เครียดมากค่ะ
นี่เป็นกระทู้แรก หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยค่ะ
ขอเกริ่นที่มาที่ไปก่อนเลยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า จขกท.มีเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะเรียกเพื่อนจริงๆหรือเปล่า)ขออนุญาตใช้ชื่อสมมติว่าPนะคะ คือจขกท.กับPบังเอิญอยู่โรงเรียนเดียวกันและดันได้อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลยันปัจจุบัน(ขึ้นม.3)ค่ะ เราสองคนก็เลยสนิทกัน แต่จขกท.ไม่ได้สนิทกับPคนเดียวหรอกนะคะ ยังมีเพื่อนสนิทอีกกลุ่มที่สนิทยิ่งกว่าPด้วยค่ะ
แตกต่างจากP นางอยู่กับคนนั้นคนนี้ไปทั่วไม่เป็นหลักแหล่ง ดูเหมือนไม่มีเพื่อนสนิทจริงๆสักคน แต่สนิทกับจขกท.มากที่สุดค่ะ นางน่าสงสารนะคะ จากการคุยกันแต่ละครั้ง จขกท.ก็ค้นพบว่าPมีปัญหาครอบครัวด้วยค่ะ พ่อแม่นางทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาและไม่ค่อยสนใจลูกสักเท่าไหร่ แถมยังอวยพี่สาวนางที่เรียนเก่งสุดๆมากกว่าด้วย Pก็กดดันค่ะ เครียดเวลาเกรดออกแล้วพ่อแม่เอาไปเปรียบเทียบกับพี่ นางเองก็ชอบมาน้อยใจให้จขกท.ฟังอยู่บ่อยๆ
คือด้วยความที่ว่าพ่อแม่ไม่ค่อยให้ความอบอุ่นล่ะมั้งคะ นางก็เลยดูเป็นคนมีวุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำ ใจร้อน ไม่ค่อยมีความอดทน ใครทำอะไรให้ไม่พอใจนิดๆหน่อยๆก็จะตะคอกและชักสีหน้าใส่ ไม่ค่อยยอมรับผิดแล้วโทษคนอื่นไปทั่ว แต่เวลาอารมณ์ดีก็ดีเหลือเชื่อ(ด้านดีๆนางก็มีนะ แต่ด้านลบมันเยอะกว่า)แล้วPก็ชอบมาเกาะแกะคนอื่นด้วยค่ะ แบบเข้าไปอ้อนบ่อยๆ ตัวตามติดเป็นเงา ไปไหนทำอะไรนางก็จะมาขออยู่ด้วย ชอบมาเล่นพ่อแม่ลูก โดยนางสมมติตัวเองเป็นลูกค่ะ แล้วให้คนนู้นเป็นพ่อ จขกท.เป็นแม่คอยดูแล ทำตัวเป็นเด็กๆเลยค่ะ แล้วก็มาอ้อนๆๆ ขอให้ช่วยติวสอบ ขอลอกการบ้าน ขอให้ช่วยทำงานให้นาง...
ก็ไม่ค่อยเข้าใจค่ะว่าPมีเวลาไปเรียนพิเศษที่สยามทุกอาทิตย์ มีเวลาตามคนนู้นคนนี้(รวมทั้งจขกท.ด้วย)แต่ไม่มีเวลาทำการบ้านเนี่ยนะ? จขกท.ก็แอบรำคาญอะนะคะ แต่ก็เงียบปากแล้วก็ช่วยๆไป
ด้านลบอีกด้านของPก็คือการโกงข้อสอบค่ะ เข้าใจนะว่านางกลัวได้คะแนนน้อยแล้วพ่อแม่ด่า แต่มันมีวิธีที่ทำให้เกรดดีกว่าเดิมตั้งเยอะ ตั้งใจเรียนแล้วก็อ่านหนังสือไปสิ จขกท.ก็เคยเตือนไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน แต่Pไม่ฟังค่ะ เดินหน้าต่อต้าน“โตไปไม่โกง”เต็มตัวมากเลย
พอขึ้นม.ต้น ในที่สุดPก็เป็นหลักแหล่งด้วยการมาอยู่กลุ่มเดียวกับจขกท.ค่ะ เพราะมีนักเรียนใหม่มากมายแล้วพวกเราก็เป็นผู้หญิงกลุ่มเดียวที่รู้จักกัน ก็เลยรวมตัวกันเอาไว้ค่ะ ผ่านไปนานๆเข้าทุกคนก็สนิทกัน นางดูรักจขกท.มากกว่าเดิมโขเลยค่ะ ถึงกับอึดอัดเล็กน้อย เพื่อนๆในกลุ่มเองก็ต้อนรับPดี อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข นิทานเรื่องนี้จวนจะจบHappy Endingอยู่แล้ว แต่ว่าพอขึ้นม.2....
ทุกคนก็เริ่มไม่โอเคกับนิสัยของP
พวกนางอึดอัดค่ะ ไม่ชอบนิสัยPกันเลยสักคน อยากจะบอกPให้เริ่มเปลี่ยนนิสัยของตัวเองได้แล้ว แต่ก็กลัวว่าถ้าบอกไป นางจะไม่ยอมรับแล้วก็กลายเป็นผิดใจกันเปล่าๆ จขกท.เองก็เห็นแก่มิตรภาพอันยาวนานราวสิบปีที่ดูไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่อะนะคะ กลัวว่ามันจะหายไปเหมือนกัน
แต่สุดท้ายทุกคนก็ตัดสินใจบอกไป Pก็บอกว่าจะพยายามเปลี่ยนนะคะ แต่หลังจากนั้นเราก็พบว่านางทำตัวเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือนางพยายามตีตัวออกห่างจากทุกคนในกลุ่มด้วยค่ะ
พวกเราก็เข้าไปคุยอีกทีค่ะ ปรากฏว่าPน้อยใจ คิดว่าพวกเราไม่อยากให้นางอยู่ด้วยแล้ว นางก็เลยตีตัวออกมา พวกเราก็อธิบายไปว่าแค่อยากให้นางเปลี่ยนนิสัยเฉยๆ ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ถ้านางไม่โอเค นางไม่ชอบนิสัยใครก็ในกลุ่มก็บอกมา เดี๋ยวเราปรับตัวเข้าหากันใหม่นะ Pก็โอเคค่ะ แฮปปี้~
จากนั้นก็ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนตอนสนิทกันใหม่ๆอยู่ช่วงนึง(ซึ่งPก็ยังคงนิสัยออริจินอลไว้) แต่นางก็น้อยใจแล้วถอยห่างไปอีกรอบ พวกเราก็อธิบายอีกรอบ แล้วก็แฮปปี้อีกรอบ เป็นวัฏจักรอยู่แบบนั้นได้ราวๆสองสามครั้ง ยิ่งช่วงหลังๆPมีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มอีกสองคนด้วยค่ะ นางไม่ยอมคุยกับสองคนนั้น ไปเที่ยวมาก็ซื้อของมาฝากคนอื่นแต่ไม่ฝากสองคนนั้น ทั้งๆที่ตอนกลางวันก็นั่งกินข้าวด้วยกันทุกคนทุกวันแท้ๆเลย
พอขึ้นเทอมสอง พวกเราเลยตัดสินใจเมินPค่ะ แบบไม่สนใจ ไม่คุยกับนาง ทำเหมือนนางไม่มีตัวตนไปเลย จขกท.ก็รู้สึกผิดนะคะ มากๆเลยด้วย เพราะนอกจากกลุ่มพวกเรา นางก็แทบไม่มีเพื่อนแล้วอะ ไหนจะปัญหาที่บ้านPอีก(จขกท.นี่โบกมือบ๊ายบายมิตรภาพสิบปีรัวๆ)แต่Pดันมาทำตัวให้พวกเราเข้ากันไม่ได้เองนี่นา ถ้าอธิบายแล้วปรับตัวแล้วนางยังทำตัวแบบนี้ ก็ไม่ต้องคบกันต่อแล้วดีกว่า ยิ่งคบต่อยิ่งเครียดไปเรื่อยๆ หยุดแค่นี้ดีกว่า มันไม่โอเคแล้วอะ(บางครั้งก็สงสัยค่ะว่านี่คบเพื่อนหรือแฟน)
ปรากฏว่าPก็อยู่ได้นะคะ ดูมีความสุขดีด้วย นางมีเพื่อนใหม่เป็นผู้หญิงอีกคนในห้อง มีคนมาบอกด้วยค่ะว่าPบอกว่านางดีใจมากเลยที่หลุดออกมาจากเพื่อนแย่ๆอย่างพวกเราได้ ถึงกับจี๊ด หายรู้สึกผิดกันเลยทีเดียว
หลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรนะคะ ต่างคนต่างอยู่ไป Pดูแฮปปี้ พวกเราเองก็แฮปปี้ ในกลุ่มไม่มีใครน้อยใจกันหรือมีปัญหากันแล้วค่ะ แต่ปรากฏว่าพอปิดเทอม...
ก็มีครูมาชวนพวกเราคุยเรื่องPค่ะ ครูเล่าให้พวกเราฟังว่าป้าของPพานางมาคุยกับครู(ป้าแหละค่ะ พ่อแม่นางไม่มีเวลา)ว่าPจะลาออกเพราะPมีปัญหากับเพื่อนค่ะ โดยปกติแล้วไม่มีครูที่ไหนอยากให้นักเรียนลาออกหรอกใช่มั้ยคะ ครูเขาก็เลยบอกว่าจะคุยกับเพื่อนให้ อย่าพึ่งย้ายเลย นอกจากนี้ครูยังบอกต่ออีกค่ะว่าตอนมาคุย Pร้องไห้หนักมากค่ะ บอกว่าอยากกลับมาอยู่กับพวกเรา ครูก็บอกว่าเปิดเทอมให้ลองคุยกันดูค่ะ อย่าไปอคติมาก
จขกท.กับคนอื่นในกลุ่มก็งงสิคะ ที่ผ่านมานางดูโอเคนี่นา แล้วที่มาบอกว่าอยากกลับมาคบกับพวกเราคืออะไร ไหนบอกว่าดีใจที่หลุดออกมาจากเพื่อนแย่ๆ ได้แล้วไง ทุกคนถึงกับเครียดเลยค่ะ ก็ในเมื่อพวกเราไม่โอเคกับPแล้ว ให้กลับไปคุยกันเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมมันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมได้หรอกค่ะ ให้นางย้ายไปหาเพื่อนใหม่ที่เข้ากันได้จามที่ตั้งใจไว้แต่แรกไม่ดีกว่าเหรอ
พอเข้าใจความรู้สึกจขกท.กับเพื่อนมั้ยคะ เหมือนขนมปังกับออยในฮอร์โมนอะค่ะ ความเชื่อใจมันหมดไปแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ อย่ากลับมาคบกันให้ปัญหาแบบเดิมๆมันกลับมาเรื่อยๆเลย
จขกท.รู้สึกแย่มากค่ะ คิดไม่ถึงเลยว่าPจะเครียดขนาดนั้น ที่จริงจขกท.น่าจะรู้นะคะว่านางเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ยิ่งไปซ้ำเติมแผลในใจจากพ่อแม่เขาอีก แต่ถ้าจะให้กลับไปคบกันมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วอย่างที่อธิบายไปข้างบนอะค่ะ
จขกท.กับเพื่อนก็รู้สึกผิดจริงๆนะคะ มันเหมือนเราทำลายชีวิตPทางอ้อมอะไรอย่างนั้นเลย อยากถามชาวพันทิปค่ะว่าพวกเราควรจะทำยังไงต่อไปดี
ขอบคุณมากค่ะที่ทนอ่านจนจบ จขกท.เครียดมาก ขอบคุณจริงๆ นะคะ