เรารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนครับ สนิทกันมากไม่ต้องพูดกันก้รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร
เราต่างคนต่างร็ครับว่าเรารักกันแค่ไหนแต่......กว่าจะได้คบกันผ่านเรื่องอะไรๆมาเยอะมาก
ผมไปเรียนภาษาสมันนั้นไม่มีเน็ตมากนักสามเดือนกลับมาเธอก้มีแฟนไปสะแล้ว เป็นปีๆที่เธอทะเลาะกับแฟนแล้วมีผมดูแล
หรือผมรอไม่ไหวไปจีบคนอื่นเพราะเธอก้มีแฟน แต่สุดท้ายก้ต่างคนต่างเลิกกับแฟน เกือบ 4 ปี กว่าเราจะได้คบกัน
แม้ตอนแรกทุกอย่างจะดูสดใสแต่ปัญหามันอยู่ที่ฐานะกับคนที่บ้าน
จนเรามีคำถามของกันและกันว่าเราจะมีความสุขกันได้โดยไม่มีเรื่องที่บ้าน
หรือต่างคนต่างอยู่บ้านตัวเองต่อให้แต่งงานกัน

เราเริ่มมีปากเสียงกันแต่เราต่างคนต่างรู้ว่าเรารักกันมากไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะอะไร
พอมีเรื่องต่างๆเข้ามาเราเริ่มคบๆเลิกๆ เลิกกันไปได้ไม่นาน ก้กลับมาคบกันตลอด
บางครั้งเธองี่เง่าทะเลาะกัน เลิกกัน ผมงี่เง่าก้เลิกกัน แต่ทุกครั้งพอเวลาผ่านไปเราจะกลับมาหากันเสมอ
ไม่ใช่ว่าเราไม่มีใครใหม่ถึงกลับมาหากันนะครับแต่เรารู้ว่าชีวิตนี้เราตัดกันไม่ขาด
จนกระทั้งเมื่อเดือนก่อนเธอมีคนใหม่แต่เธอก้อยากมีผมเป็นเพื่อนเธอ
ตอนแรกผมก้รับไม่ได้นะแต่เราตัดกันไม่ได้จริงๆผมพยายามตัดเธอออกไปจากชีวิต

เธอไม่ได้ผิดที่เลิกกับผมไปมีคนอื่นหรือต้องการจะมีผมเป็นเพื่อนเธอแต่ผมทำใจไม่ได้
เพราะผมรู้ว่าทุกอย่างที่เป็นเธอ เธอก้ร็ทุกอย่างที่เป็นผม
ผมไม่ใช่แฟนที่ดี ซึ่งเธอเองก้เป็นคนดีมากๆถึงบางครั้งเราจะเอาแต่เหตุผลของตัวเราเอง
แต่ผมทนมองทนรับรู้ต่อไปไม่ได้ว่าเธอจะไปไหนกับใครทำอะไรกันบ้างพูดคุยประโยคไหนกับคนใหม่
แต่ผมก้ตัดเธอออกไปไม่ได้จริงๆผมไม่รู้จะต้องทำยังไงสิบสี่ปี่ที่รู้จักกันมาความสัมพันธ์เรามันเกินกว่าคำว่าครอบครัว

ได้โปรดใครสักคนให้ทางออกผมเถอะเดือนกว่าแล้วที่กินไม่ได้นอนไม่หลับ
เป็นไมเกรน น้ำหนักลง มองทุกอย่างก้เฉาไปหมด ทุกวันนี้จากเป็นคนที่กินเก่งมากผมกินข้าวไม่ถึงมื้อ
บางครั้งนึกถึงหน้าเค้าก้อาเจียนออกมา มันทรมาน อยากร้องไห้ก้ร้องไม่ออก ทุกอย่างมันอื้ออึงไปหมด

พึ่งเคยพิมนะครับปกติผมมีเค้าตลอดไม่เคยต้องปรึกษาอะไรใครเลย