เราเป็นวัยรุ่นอยู่ค่ะ อายุ16-17 ปกติเป็นคนอารมร้อนแต่มีความอดทนสูงค่ะ เวลาโมโหหรือไม่พอใจอะไรก็จะเก็บไว้ตลอด
ที่บ้านเราพ่อแม่หย่าล้างกันตั้งแต่เราเด็กๆ แต่เราจำทุกเหตุการณ์ แม่เราเล่าให้ฟังว่าตอนประมานอนุบาล3 เราเคยเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ใส่กระเป๋าแล้วเดินหนีออกจากบ้าน แต่เราจำไม่ได้ว่าเพราะเรื่องอะไร ตอนประมาณ ม.2-3 เราเคยหนีออกจากบ้านเพราะทนที่แม่ด่าไม่ไหว คือแม่เราเป็นคนอารมร้อนมาก ไม่สนอะไรเลยเวลาเขาโมโห ตอนนั้นเรารู้สึกว่าจะอยู่ไปทำไม เลยขี่รถออกบ้านเลย แล้วพ่อเราก็โทรมาบอกให้กลับบ้าน เราก็เลยกลับค่ะ คือตอนเด็กๆเราอยู่กับพ่อค่ะเพิ่งมาอยู่กับแม่ตอนมัธยม คือเราเป็นคนร่าเริงนะหัวเราะบ่อยเส้นตื้น แต่ถ้าให้เราโมโหทีนี้เป็นคนละคนเลย กลัวตัวเองมาก
เราเคยโดนแม่ด่าเรื่องนึงแล้วปกติเราจะนิ่งไม่เถียงแต่ครั้งนั้นเราตะคอกใส่เขา แต่ไม่ได้เถียงนะเขาตะโดนว่าให้กลับบ้าน
เราเลยตะคอกจะกลับไง ละก็เดินกึ่งวิ่งผ่านหน้าเขาไป เขาก็หยิบแก้วโยนใส่พื้นละบอกว่าอย่ามาทำตัวแบบนี้ คือตอนนั้นเราทั้งโมโห ทั้งเสียใจน้อยใจ
ทีแรกเราว่าจะลงไปให้คนไปส่งบ้าน แต่พอแม่ทำงั้นเราเลยวิ่งไปที่ห้องน้ำละล้อคประตู คือเราทำอะไรไม่ถูกเลย ตอนนั้นโมโห โกรธ เสียใจ เราหายใจแรงมากละกำมือแน่น คือเรากลัวตัวเองจะสติแตกมาก เราหยิกเเขน ข่วน ตบหน้าตัวเอง มันไม่มีที่ระบายเลย รู้สึกเหมือนอยากตายๆให้มันจบไปเลย แต่เรากลัวเขาเสียใจ กลัวทุกคนเสียใจมาก เราเลยไม่กล้าทำ
กลับบ้านมาเขาไม่แม้แต่จะถามถึงเรา เดินผ่านเราไปเฉยๆ ตื่นเช้ามาก้ไม่ถามถึง
ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเลว ไม่มีค่าสำหรับเขาแล้ว เราควรทำไงดี
คือเราเคยอ่านเกี่ยวกับโรคเครียด เพราะ ปจด เราไม่มา 3 เดือนแล้ว นอนไม่หลับด้วย หงึดหงิดไปหมด
เราควรทำไงดี เราควรบอกเขามั้ย แต่เขาไม่สนใจเราเลย