“วัยแสบสาแหรกขาด” คงไม่ใช่เป็นแค่เพียงละครที่สะท้อนถึงปัญหาสังคมด้านเด็กและครอบครัวเท่านั้น
แต่เป็นละครที่มีความงดงามของการสร้างสรรค์ในทุกๆองค์ประกอบจริงๆ
เริ่มตั้งแต่ผู้จัด “ณิธิภัทร์ เอื้อวัฒนสกุล“ ที่กล้าทำละครในแนวที่ก็พอจะรู้ถึงการตอบรับของผู้ชมละครไทยส่วนใหญ่ว่าคงถูกจริตไม่มากนัก แต่ก็เลือกที่จะทำ
ส่วนตัวชอบมากที่การเขียนบทละครใหม่เรื่องนี้ ผู้เขียนบทประพันธ์ศึกษาหาข้อมูลต่างๆในสังคมที่เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะประเด็นทางวิชาการด้านจิตวิทยา เพราะต้องสามารถมีน้ำหนักพอที่จะนำเสนอรูปธรรมของการแก้ปัญหาเด็กและครอบครัว
บทโทรทัศน์ เชื่อว่าคงทำงานเป็นทีมที่ลงตัวมากๆ สามารถสร้างบทของละครให้เราเชื่อถึงความเป็นตัวตนของแต่ละคน ทำได้สมเหตุสมผล จากองค์ประกอบต่างๆ เช่น ครูทราย มีพื้นฐานของครอบครัวที่ดี เข้าใจ อบอุ่น ยิ่งมาเรียนด้านจิตวิทยา ก็ทำให้เป็นคนที่มีความมั่นคงด้านจิตใจมาก แม้กระทั่งการเปิดตัวครูจี คนรุ่นใหม่ที่เรียนจบมาจากต่างประเทศ แรกๆเบื่อนิดเรื่องจับคู่ ดูจนถึงเมื่อคืน มาเหนือความคาดหมายมากๆ (ตอนดูฉากครูจีลงรถแล้ว บอกคุณกรว่า อย่าลืมนะ ทีแรกก็งง ว่าสองคนนี้นัดแนะกันเรื่องอะไร เพราะถึงจุดเฉลยที่มาที่ไป แล้วคิดย้อนหลังตาม คนเขียนบทโทรทัศน์คุณแน่มาก 555)
การคัดเลือกนักแสดง ดูเหมือนไม่มีดาราชั้นนำที่สื่อบันเทิงพูดถึงมากนัก แต่ต้องปรบมือให้ทีมผู้กำกับ และ acting coach ก็สามารถกำกับให้ทั้งนักแสดงทุกคนแสดงได้อย่างสมบทบาท ดูแล้วเชื่อว่าเป็นทุกคนแบบนี้จริงๆ โดยเฉพาะกลุ่มเด็กๆทุกคน สื่ออารมณ์ความรู้สึกเข้าไปถึงใจของผู้ชมได้แบบหนักหน่วงมาก
เมื่อเลือกที่จะทำละครที่ใส่ความจริงที่เกิดขึ้นในสังคม ทุกเรื่องราวก็ต้องพยายามให้สมจริงมากที่สุด ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการศึกษา แต่เมื่อนำเสนอด้านอื่น อย่างทางด้านสุขภาพ การช่วยชีวิตคนฆ่าตัวตายของทางการแพทย์ การดูแลผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองด้วยการทำกายภาพ สื่อออกมาได้ถูกต้อง ชัดเจน (ชอบมากค่ะ)
ส่วนองค์ประกอบอื่นๆก็ลงตัวได้อย่างกลมกล่อมมาก เพลงประกอบที่เข้ามาในจังหวะที่ขยี้ความรู้สึกให้สุดๆ มุมกล้องที่สื่อสารอารมณ์ได้ลงตัวทุกครั้ง
อีกไม่กี่ตอน “วัยแสบสาแหรกขาด” ก็คงจะจบไปตามเวลาของละครแล้ว...
อยากเห็นละครที่มีความงดงามแบบนี้ในอนาคตต่อไป ที่ดูจบทุกตอนก็ได้ข้อคิดเกิดขึ้นกับตัวเอง
แบบที่ไม่ต้องมีคำสรุปให้ในตอนท้ายก็ได้
ชื่นชมและอยากให้กำลังใจทีมงานของเรื่องนี้ทุกคนค่ะ
ปริมาณ มากน้อยแค่ไหน เดี๋ยวก็จากไป แต่ “คุณภาพ” คือ ความงดงามที่เมื่อคิดถึงทีไร ยิ้มอย่างสุขใจเสมอ....
ปล. ถ้าโทรทัศน์เมืองไทยเรามีละครซีรีย์ที่นำเสนอผ่านอาชีพต่างๆแบบนี้คล้ายกับที่ต่างประเทศเขามีกัน คงจะดีนะคะ
ความงดงามของละคร “วัยแสบสาแหรกขาด”
แต่เป็นละครที่มีความงดงามของการสร้างสรรค์ในทุกๆองค์ประกอบจริงๆ
เริ่มตั้งแต่ผู้จัด “ณิธิภัทร์ เอื้อวัฒนสกุล“ ที่กล้าทำละครในแนวที่ก็พอจะรู้ถึงการตอบรับของผู้ชมละครไทยส่วนใหญ่ว่าคงถูกจริตไม่มากนัก แต่ก็เลือกที่จะทำ
ส่วนตัวชอบมากที่การเขียนบทละครใหม่เรื่องนี้ ผู้เขียนบทประพันธ์ศึกษาหาข้อมูลต่างๆในสังคมที่เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะประเด็นทางวิชาการด้านจิตวิทยา เพราะต้องสามารถมีน้ำหนักพอที่จะนำเสนอรูปธรรมของการแก้ปัญหาเด็กและครอบครัว
บทโทรทัศน์ เชื่อว่าคงทำงานเป็นทีมที่ลงตัวมากๆ สามารถสร้างบทของละครให้เราเชื่อถึงความเป็นตัวตนของแต่ละคน ทำได้สมเหตุสมผล จากองค์ประกอบต่างๆ เช่น ครูทราย มีพื้นฐานของครอบครัวที่ดี เข้าใจ อบอุ่น ยิ่งมาเรียนด้านจิตวิทยา ก็ทำให้เป็นคนที่มีความมั่นคงด้านจิตใจมาก แม้กระทั่งการเปิดตัวครูจี คนรุ่นใหม่ที่เรียนจบมาจากต่างประเทศ แรกๆเบื่อนิดเรื่องจับคู่ ดูจนถึงเมื่อคืน มาเหนือความคาดหมายมากๆ (ตอนดูฉากครูจีลงรถแล้ว บอกคุณกรว่า อย่าลืมนะ ทีแรกก็งง ว่าสองคนนี้นัดแนะกันเรื่องอะไร เพราะถึงจุดเฉลยที่มาที่ไป แล้วคิดย้อนหลังตาม คนเขียนบทโทรทัศน์คุณแน่มาก 555)
การคัดเลือกนักแสดง ดูเหมือนไม่มีดาราชั้นนำที่สื่อบันเทิงพูดถึงมากนัก แต่ต้องปรบมือให้ทีมผู้กำกับ และ acting coach ก็สามารถกำกับให้ทั้งนักแสดงทุกคนแสดงได้อย่างสมบทบาท ดูแล้วเชื่อว่าเป็นทุกคนแบบนี้จริงๆ โดยเฉพาะกลุ่มเด็กๆทุกคน สื่ออารมณ์ความรู้สึกเข้าไปถึงใจของผู้ชมได้แบบหนักหน่วงมาก
เมื่อเลือกที่จะทำละครที่ใส่ความจริงที่เกิดขึ้นในสังคม ทุกเรื่องราวก็ต้องพยายามให้สมจริงมากที่สุด ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการศึกษา แต่เมื่อนำเสนอด้านอื่น อย่างทางด้านสุขภาพ การช่วยชีวิตคนฆ่าตัวตายของทางการแพทย์ การดูแลผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองด้วยการทำกายภาพ สื่อออกมาได้ถูกต้อง ชัดเจน (ชอบมากค่ะ)
ส่วนองค์ประกอบอื่นๆก็ลงตัวได้อย่างกลมกล่อมมาก เพลงประกอบที่เข้ามาในจังหวะที่ขยี้ความรู้สึกให้สุดๆ มุมกล้องที่สื่อสารอารมณ์ได้ลงตัวทุกครั้ง
อีกไม่กี่ตอน “วัยแสบสาแหรกขาด” ก็คงจะจบไปตามเวลาของละครแล้ว...
อยากเห็นละครที่มีความงดงามแบบนี้ในอนาคตต่อไป ที่ดูจบทุกตอนก็ได้ข้อคิดเกิดขึ้นกับตัวเอง
แบบที่ไม่ต้องมีคำสรุปให้ในตอนท้ายก็ได้
ชื่นชมและอยากให้กำลังใจทีมงานของเรื่องนี้ทุกคนค่ะ
ปริมาณ มากน้อยแค่ไหน เดี๋ยวก็จากไป แต่ “คุณภาพ” คือ ความงดงามที่เมื่อคิดถึงทีไร ยิ้มอย่างสุขใจเสมอ....
ปล. ถ้าโทรทัศน์เมืองไทยเรามีละครซีรีย์ที่นำเสนอผ่านอาชีพต่างๆแบบนี้คล้ายกับที่ต่างประเทศเขามีกัน คงจะดีนะคะ