เนื่องด้วย จขกท. เพิ่งจะเปลี่ยนงานใหม่ ด้วยอะไรๆอย่างที่ยังไม่ลงตัว จึงจำเป็นต้องไปอาศัยพักกับญาติแถวชานเมือง แต่ออฟฟิตอยู่ใจกลางเมือง จึงใช้เวลาเดินทางค่อนข้างนาน เรื่องไกลไม่ค่อยหวั่นค่ะ แต่เรื่องขึ้นลงหลายต่อนี่เพลียเลยค่ะ
             เริ่มตั้งแต่บนดิน แว้นพี่วิน คือแบบว่ารถพี่วินแต่ละคันเนี่ย บางทีเจอเบาะรีดแข็งเป้ง เจอลูกระนาดที ยังกะรถไฟเหาะ บ้างก็แบบเบาะใหญ่ๆกว้างๆ ขึ้นคร่อมทีต้องฉีกขาซะน่าเกลียด 555+ ที่โหดหน่อยบางคันไม่มีที่วางเท้า อยากจะร้องกรี้สสสสส
             ต่อมา จขกท. ต้องลงเรือค่ะ  อยากจะบอกว่าเพลียมาก ไม่ขอพูดเรื่องคุณภาพน้ำนะคะ ข้ามไป แต่จะเจอแบบว่า เพิ่งออกจากป้ายนี้ แต่คุณพี่ลงป้ายหน้า คือรีบขยับเบียดมาเหยียบกาบเรือมากเลย คนที่เค้าอยู่ริมๆ ก็ไม่รู้จะขยับไปทางไหนได้อีก ขยับนิด นู่นเลยค่ะลงคลอง TT

ปล. นับถือคุณผู้หญิงที่ใส่กระโปรงแว้นมอร์ไซต์ กับขึ้นเรือจริงๆค่ะ นับถือๆๆ ยิ่งขึ้นเรือเนี่ยอยากจะฝากคุณผู้หญิงที่ใส่กระโปรง ให้ใส่กางเกงขาสั้น หรือเลคกิ้งเถอะค่ะ ก้าวทีเห็นยันไปถึงสะดือ

             ต่อมา มุดดินค่ะ นี่ดีหน่อยแอร์เย็นสบาย แต่ก็ต้องมาเจอบุคคลผู้ไม่แคร์เวิลด์ มนุษย์ก้มทั้งหลาย บางทีเราก็เป็นเหมือนกันนะ แต่ช่วยเลือกจุดที่ก้มหน่อยเถอะค่ะ ชิดๆในหน่อย จำพวกก้มแบบไม่สนใจใคร หน้าประตูเข้าออกเนี่ย น่าจะมีน้ำใจซักนิดนะคะ

ปล.1 จขกท. เข้างานแปดโมงเช้า ต้องออกจากบ้านตั้งแต่ยังไม่ถึงหกโมงค่ะ ส่วนตอนเย็นนี่เหนี่อยจริงๆ เพลียจากงานมาแล้ว ยังต้องมาอึดตอนเดินทางอีก กลับถึงบ้านที อย่าเรียกว่าทานข้าวเย็นเลยค่ะ ต้องเรียกว่ายัดข้าวมากกว่า กินๆ รีบนอนไม่งั้นพรุ่งนี้เช้าจะไม่ไหวอีก เฮ้อออออ
ปล.2 มาแชร์ประสบการณ์เล่าสู่กันฟังกันะคะ