สมัครมาเพื่อตั้งกระทู้เลย เพราะผมเคยเห็นหลายๆคนพบเจอคนๆนึง แล้วได้เพื่อนๆในโซเชี่ยลช่วยตามหา จนพบ ผมก็หวังว่าจะได้พบเธอ
(ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่า นี่เป็นเรื่องจริง แต่ผมเปลี่ยนวิธีเล่าให้รู้สึกเป็นขั้นเป็นตอนเหมือนเล่าเรื่อง)
ก็วันนี้เวลาประมาณ 19.40 ผมลงเรือที่ท่าเรือชิดลม นั่งอยู่ท้ายสุดทางด้านซ้าย นั่งไปซักพักก็มีผู้ช่ายผมสกินเฮดเบอร์ 1 สวมหูฟังแบบเฮดโฟนสีแดงมานั่งอยู่ข้างหน้า ผมก็นั่งฟังเพลงมาเรื่อยๆ คนก็เริ่มแน่นขึ้นๆเรื่อยๆตามทาง จนมาถึงท่าเรือ(ถ้าจำไม่ผิด)สะพานอโศก แถวหลังสุดที่ผมนั่งมีที่ว่างแคบๆพอให้ผู้หญิงตัวเล็กนั่งได้ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง อายุราวๆ 18-20 เป็นนักศึกษายืนอยู่บนโป๊ะท่าเรือ ตอนนั้นผมใส่หูฟังอยู่เลยไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร น่าจะเป็น
เธอ : ขอนั่งได้มั้ยคะ
ผม : .....(ไม่ได้พูดอะไร แต่กดผ้าใบลงให้)
แล้วเธอก็ลงมานั่งข้างๆทางขวามือของผม แล้วเธอก็หันมาพูดอะไรบางอย่าง น่าจะพูดว่า "ขอบคุณค่ะ" แต่สิ่งที่มาพร้อมกับคำพูดคือรอยยิ้มของเธอ วินาทีนั้นผมรู้สึกดีมากจนหยุดคิดไม่ได้ อยากจะทักเธอว่า เธอยิ้มน่ารักจัง แต่ผมก็ไม่กล้า จึงนั่งเรือต่อไปโดยไม่ได้คุย ทำได้เพียงแต่คิด
นั่งเรือมาเรื่อยๆ จนมาถึง(น่าจะเป็น)ท่าเรือชาญอิสระ มีชาวต่างชาติที่นั่งอยู่ช่วงท้ายเรือแถวที่ 4-5 นับจากท้ายเรือ เค้าลุกขึ้นเดินมาชิดทางซ้ายเพื่อจะลงเรือ ผมเห็นเค้าโบกมือ แต่เรือก็ไม่เทียบท่าให้ จนมาถึง(น่าจะเป็น)ท่าเรือโรงเรียนวิจิตร ชาวต่างชาติคนนั้นก็พยายามเดินไปขวาสุดเพื่อขึ้นท่านั้น แต่เรือก็แล่นออกไป โดยทำความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เค้าก็กระโดดขึ้นจากเรือ!!
ผมกับเธอนั่งขำกันอยู่ท้ายเรือ เธอหัวเราะดังออกมา ส่วนผมยิ้มแบบสุดๆ พยายามกลั้นขำ แล้วเธอก็หันมาพร้อมรอยยิ้ม // คือผมรู้สึกมีความสุขมากช่วงเวลานั้น
จากนั้นเราก็นั่งเรือต่อไปเรื่อยๆ ผมก็นั่งคิดเรื่องเธอ มองเธอเป็นพักๆ อ้อ ผมยังไม่ได้จ่ายค่าโดยสาร เพราะพี่กระเป๋าเรือเดินมายังไม่ถึงผม เมื่อมาถึงผมบอกพี่เค้าว่าผมมาจากชิดลมไปลงท่าเรือวัดศรีฯ ส่วนเธอ จ่ายพอดี ไม่ได้พูดว่าจะลงที่ท่าเรืออะไร จนเวลาราวๆ 20.20 เธอหันมาถามผมว่า
เธอ : ลงท่านี้รึเปล่าคะ ?
ผม : เปล่าครับ
เธอ : งั้นสลับที่กันนะคะ(ประโยคนี้ไม่แน่ใจ แต่เธอก็สลับที่กับผมทันที)
เมื่อเรือเทียบท่า ผมก็กดผ้าใบลงให้เธอ ผมคิดว่าเธอพูดขอบคุณค่ะ จากนั้นเธอก็ขึ้นจากเรือที่ท่าเรือวัดกลาง
ความรู้สึกผมในเวลานั้น เหมือนใจมันสั่นๆ ปวดลึกๆ คล้ายความรู้สึกสูญเสียอะไรบางอย่าง ใจผมคิดทำไมไม่คุยกับเธอ ก่อนจะต้องจากกัน จากนั้นจนถึงเวลานี้ผมก็หยุดคิดถึงเธอไม่ได้เลย แต่ไม่ว่าอย่างไร นานไปก็ต้องลืม ถ้าไม่ได้พบเธออีก ก็อยากให้ความรู้สึกนี้จบลงเพียงแค่วันนี้
//จุดสังเกต
ผมนั่งอยู่ท้ายสุดขวาสุดของเรือ มีผู้ช่ายผมสกินเฮดเบอร์ 1 สวมเฮดโฟนสีแดง เธอนั่งอยู่ท้ายเรือทางด้านขวาของผม เธอลงเรือที่ท่าอโศก(คิดว่า) เธอขึ้นจากเรือที่ท่าเรือวัดกลาง
//ข้อมูลเกี่ยวกับเธอ
เธอผมสั้น สูงประมาณ 160 สวมชุดนักศึกษา กระโปรงทรงเอ รองเท้าสีดำ(น่าจะเป็นส้นตึก มันดูหนาๆ) สะพายกระเป๋าหนังสีดำแบบผู้หญิง
ส่วนหน้าตาเธอ เธอมีรอยแผลเป็นเล็กๆ ที่แก้ม มีสิวที่หน้าผาก(แปะที่ปิดไว้อยู่ นูนๆ)
ลักษณะนิสัยที่พบ เธอยิ้มสวยมาก ยิ้มแล้วดูน่ารัก มีมารยาท
//ข้อมูลที่เกียวกับผม
ผมสั้น สูง163 ตัวค่อนไปทางอ้วน(แต่มีมวลกล้ามเนื้อนะครับ) กางเกงยีนส์สีดำ เสื้อยืดสีขาว ส่วนเสื้อนักศึกษาม้วนวางไว้ที่หน้าขา มีรอยแผลเป็นที่แก้มขวา
คือผมอยากให้ความรู้สึก ความคิดถึง มันจบลงในวันนี้ถ้าไม่ได้พบเธออีก แต่ถ้าได้พบเธอ ผมอยากรู้จักเธอ เธอดูมีสเน่ห์มากเวลาเธอยิ้ม
บางคนที่คิดว่าผมเหมือนเป็นโรคจิต ผมคิดว่าเวลานั้นอาจจะใช่ เพราะเหมือนผมหลงรักเธอ แต่ผมไม่เคยคิดไม่ดีกับเธอ
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม หากใช้หลักไวยกรไม่ถูกต้อง ก็ขออภัยด้วยนะครับ
ผมไม่รู้ว่าควรแท็กอะไร ก็เลือกที่มันน่าจะเกี่ยวข้องเอาไว้นะครับ
หลงรักผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้พบบนเรือแสนแสบ //หยุดคิดถึงเธอไม่ได้
(ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่า นี่เป็นเรื่องจริง แต่ผมเปลี่ยนวิธีเล่าให้รู้สึกเป็นขั้นเป็นตอนเหมือนเล่าเรื่อง)
ก็วันนี้เวลาประมาณ 19.40 ผมลงเรือที่ท่าเรือชิดลม นั่งอยู่ท้ายสุดทางด้านซ้าย นั่งไปซักพักก็มีผู้ช่ายผมสกินเฮดเบอร์ 1 สวมหูฟังแบบเฮดโฟนสีแดงมานั่งอยู่ข้างหน้า ผมก็นั่งฟังเพลงมาเรื่อยๆ คนก็เริ่มแน่นขึ้นๆเรื่อยๆตามทาง จนมาถึงท่าเรือ(ถ้าจำไม่ผิด)สะพานอโศก แถวหลังสุดที่ผมนั่งมีที่ว่างแคบๆพอให้ผู้หญิงตัวเล็กนั่งได้ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง อายุราวๆ 18-20 เป็นนักศึกษายืนอยู่บนโป๊ะท่าเรือ ตอนนั้นผมใส่หูฟังอยู่เลยไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร น่าจะเป็น
เธอ : ขอนั่งได้มั้ยคะ
ผม : .....(ไม่ได้พูดอะไร แต่กดผ้าใบลงให้)
แล้วเธอก็ลงมานั่งข้างๆทางขวามือของผม แล้วเธอก็หันมาพูดอะไรบางอย่าง น่าจะพูดว่า "ขอบคุณค่ะ" แต่สิ่งที่มาพร้อมกับคำพูดคือรอยยิ้มของเธอ วินาทีนั้นผมรู้สึกดีมากจนหยุดคิดไม่ได้ อยากจะทักเธอว่า เธอยิ้มน่ารักจัง แต่ผมก็ไม่กล้า จึงนั่งเรือต่อไปโดยไม่ได้คุย ทำได้เพียงแต่คิด
นั่งเรือมาเรื่อยๆ จนมาถึง(น่าจะเป็น)ท่าเรือชาญอิสระ มีชาวต่างชาติที่นั่งอยู่ช่วงท้ายเรือแถวที่ 4-5 นับจากท้ายเรือ เค้าลุกขึ้นเดินมาชิดทางซ้ายเพื่อจะลงเรือ ผมเห็นเค้าโบกมือ แต่เรือก็ไม่เทียบท่าให้ จนมาถึง(น่าจะเป็น)ท่าเรือโรงเรียนวิจิตร ชาวต่างชาติคนนั้นก็พยายามเดินไปขวาสุดเพื่อขึ้นท่านั้น แต่เรือก็แล่นออกไป โดยทำความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เค้าก็กระโดดขึ้นจากเรือ!!
ผมกับเธอนั่งขำกันอยู่ท้ายเรือ เธอหัวเราะดังออกมา ส่วนผมยิ้มแบบสุดๆ พยายามกลั้นขำ แล้วเธอก็หันมาพร้อมรอยยิ้ม // คือผมรู้สึกมีความสุขมากช่วงเวลานั้น
จากนั้นเราก็นั่งเรือต่อไปเรื่อยๆ ผมก็นั่งคิดเรื่องเธอ มองเธอเป็นพักๆ อ้อ ผมยังไม่ได้จ่ายค่าโดยสาร เพราะพี่กระเป๋าเรือเดินมายังไม่ถึงผม เมื่อมาถึงผมบอกพี่เค้าว่าผมมาจากชิดลมไปลงท่าเรือวัดศรีฯ ส่วนเธอ จ่ายพอดี ไม่ได้พูดว่าจะลงที่ท่าเรืออะไร จนเวลาราวๆ 20.20 เธอหันมาถามผมว่า
เธอ : ลงท่านี้รึเปล่าคะ ?
ผม : เปล่าครับ
เธอ : งั้นสลับที่กันนะคะ(ประโยคนี้ไม่แน่ใจ แต่เธอก็สลับที่กับผมทันที)
เมื่อเรือเทียบท่า ผมก็กดผ้าใบลงให้เธอ ผมคิดว่าเธอพูดขอบคุณค่ะ จากนั้นเธอก็ขึ้นจากเรือที่ท่าเรือวัดกลาง
ความรู้สึกผมในเวลานั้น เหมือนใจมันสั่นๆ ปวดลึกๆ คล้ายความรู้สึกสูญเสียอะไรบางอย่าง ใจผมคิดทำไมไม่คุยกับเธอ ก่อนจะต้องจากกัน จากนั้นจนถึงเวลานี้ผมก็หยุดคิดถึงเธอไม่ได้เลย แต่ไม่ว่าอย่างไร นานไปก็ต้องลืม ถ้าไม่ได้พบเธออีก ก็อยากให้ความรู้สึกนี้จบลงเพียงแค่วันนี้
//จุดสังเกต
ผมนั่งอยู่ท้ายสุดขวาสุดของเรือ มีผู้ช่ายผมสกินเฮดเบอร์ 1 สวมเฮดโฟนสีแดง เธอนั่งอยู่ท้ายเรือทางด้านขวาของผม เธอลงเรือที่ท่าอโศก(คิดว่า) เธอขึ้นจากเรือที่ท่าเรือวัดกลาง
//ข้อมูลเกี่ยวกับเธอ
เธอผมสั้น สูงประมาณ 160 สวมชุดนักศึกษา กระโปรงทรงเอ รองเท้าสีดำ(น่าจะเป็นส้นตึก มันดูหนาๆ) สะพายกระเป๋าหนังสีดำแบบผู้หญิง
ส่วนหน้าตาเธอ เธอมีรอยแผลเป็นเล็กๆ ที่แก้ม มีสิวที่หน้าผาก(แปะที่ปิดไว้อยู่ นูนๆ)
ลักษณะนิสัยที่พบ เธอยิ้มสวยมาก ยิ้มแล้วดูน่ารัก มีมารยาท
//ข้อมูลที่เกียวกับผม
ผมสั้น สูง163 ตัวค่อนไปทางอ้วน(แต่มีมวลกล้ามเนื้อนะครับ) กางเกงยีนส์สีดำ เสื้อยืดสีขาว ส่วนเสื้อนักศึกษาม้วนวางไว้ที่หน้าขา มีรอยแผลเป็นที่แก้มขวา
คือผมอยากให้ความรู้สึก ความคิดถึง มันจบลงในวันนี้ถ้าไม่ได้พบเธออีก แต่ถ้าได้พบเธอ ผมอยากรู้จักเธอ เธอดูมีสเน่ห์มากเวลาเธอยิ้ม
บางคนที่คิดว่าผมเหมือนเป็นโรคจิต ผมคิดว่าเวลานั้นอาจจะใช่ เพราะเหมือนผมหลงรักเธอ แต่ผมไม่เคยคิดไม่ดีกับเธอ
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม หากใช้หลักไวยกรไม่ถูกต้อง ก็ขออภัยด้วยนะครับ
ผมไม่รู้ว่าควรแท็กอะไร ก็เลือกที่มันน่าจะเกี่ยวข้องเอาไว้นะครับ