นี่เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดขอภัย. ผมเพิ่งยุติความสัมพันธ์กับคนที่คบครับ. คบมาปีนิดๆที่ผ่านมาไม่รู้เรียกว่ารักหรือคบแก้เหงากัน.  เขาอายุมากกว่าเป็นสิบๆปีเป็นอาจารย์และการเงินดีกว่าจึงซัพพอรทเราทุกครั้งที่ไปกินข้าว ดูหนัง น้อยครั้งที่ผมจะจ่ายเอง จะจ่ายได้ไงเงินเดือนยังแทบไม่พอใช้ แต่สิ่งที่ผมให้เขาคือเวลา ความรู้สึกดีๆ ผมกล้าเดินควงเล่นวิ่งไล่จับกับเขากลางห้าง เวลาเขาหายไปก็หึงหวงโกรธสารพัด ซึ่งน่าจะพิสูจน์ได้ว่าผมจริงใจแต่เราทั้งคู่จะนิสัยเหมือนกันมากตรงที่เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ต่างไม่ค่อยยอมกัน จึงทะเลาะกันบ่อยมาก ร้ายสุดคือขึ้นโรงพักกันมาแล้ว แต่ก็ผ่านอะไรมาด้วยกันจนหลังๆกลายเป็นความผูกพันธ์ แต่สิ่งที่หมรับไม่ได้คือ การที่เขามักพูดเวลาทะเลาะกัน เขาจะลำเลิกบุญคุณเรื่องเงินที่เสียไป ทั้งค่าข้าวค่าดูหนังอะไรแบบนี้ ซึ่งคือผมโคตร งง ว่าตอนเที่ยวด้วยกัน ต่างก็ใช้เวลาด้วยกัน แต่พอทะเลาะกลับเอาเรื่องพวกนี้มาพูด ทะเลาะ เลิก บล๊อคไลน์ เป็นแบบนี้มาเกือบสิบครั้ง. แต่ครั้งนี้ผมจึงตัดสินใจยุติจริงจัง เขาขอโทษ ทำดี ทุกอย่างแล้ว ผมเอาเรื่องงานมาอ้างบ่ายเบี่ยงไม่เจอเขาจะสองเดือนแล้ว โทรศัพท์ก็ไม่คุย ไลน์ผมถามคำตอบคำ  ซึ่งเขาก็รับรู้ดี ว่าผมไม่เหลือเยื่อใยแล้ว อต่ก็พยายามชวนคุยให้เหมือนไม่เกิดไรขึ้น (เหมือนหลอกตัวเอง) ใจนึงก็สงสารเขาเพราะเขาไม่มีใคร อะไรๆที่เคยผ่านมาด้วยกันทำให้รู้ว่าเขาเป็นคนน่าสงสาร และถ้าเขาเจอใครก็คงจะหวังผลประโยชน์จากเขาเพราะเขาเป็นประเภทใครยอจะกู่ไม่กลับ (ซึ่งผมไม่เคยทำให้เขา มีแต่ด่าว่าเขา) แต่ถ้าผมกลับไปเจอเรื่องราวซ้ำๆ ทวงบุญคุณสารพัด. ผมอยู่คนเดียวสบายใจกว่าจริงๆครับ ยอมรับว่าเหงามาก อะไรดีๆผมจำได้หมดและคิดถึงมาก ก็หวังว่าผมจะโอเคเร็วๆ ตอนนี้หวังให้เขาเจอคนดีๆเข้ามาเร็วๆเช่นกัน จะได้ตัดใจจากผมเสียทีครับ

อยากถามเพื่อนๆว่าผมเห็นแก่ตัวหรือผิดหรือเปล่าที่เหมือนทิ้งเค้ามาแบบนี้