รักมากมายนายอสรพิษ
ตอนที่ 1 :ไม่จริงใช่มั้ย!?
ครู : วันนี้มีนักเรียนใหม่มาอยู่ห้องเรา
มาแนะนำตัวสิจ้ะ
จิกะ : ชั้น อาคาบาเนะ จิกะริน
เรียก จิกะหรือริน ก็ได้น่ะค่ะ
ชั้นพึ่งย้ายมาใหม่ ถ้ายังไงก็ช่วย
แนะนำให้ด้วยน่ะค่ะ
//ผ่านไปได้ด้วยดีสิน่ะ ดีจัง
โครม!!! //โอ้ย เจ็บๆๆๆชั้นชนใครเข้า
ละเนี้ย ต้องแย่แน่ๆเลย
ชายแปลกน่า : นี่เธอเดินให้มันดีๆ
หน่อยดิ!! //แย่แล้วสิเรา ทำไงดี
จิกะ : คือว่าชั้นขอโทษน่ะค่ะที่เดิน
ไม่ระวัง
ชายแปลกน่า : แค่ขอโทษมันจะหาย
เหรอยัยนี่ *กำลังจะตบเรา
ชายแปลกน่าอีกคน : นี่ๆนายนะ
ให้มันน้อยๆหน่อยนี่ผญ.น่ะ
ชายแปลกน่า : ต้องขออภัยด้วยครับ
ท่านฮิบิยะ *วิ่งหนีไป
//ท่านคุรามะเหรอ ท่านงั้นเหรอ??
ฮิบิยะ : ชั้น งางุชิ ฮิบิยะ
จิกะ : ค่ะ เมื่อกี้ต้องขอบคุณมากเลย
น่ะค่ะ ที่ช่วยไว้
ฮิบิยะ : อ่า ไม่เป็นไร....เอ๋ *มองไปที่ขาของจิกะ
ฮิบิยะ : เธอที่ขาเธอน่ะ
จิกะ : เอ๋ ขาเหรอค่ะ *หันไปมองที่ขา
//เด๋วสิทำไมถึงเลือดออกละ
ฮิบิยะ : แก้วน่ะ มานี่ลุกขึ้น
*ยื่นมือมาหาจิกะ
จิกะ : ค่ะ //เป็นผช.ที่ดีจังน่ะ
ฮิบิยะ : ยืนไหวมั้ย
จิกะ : ไหวค่ะ
//ว่าแต่งางุชิจะหาชั้นไปไหนเนี้ย
ตามๆไปเถอะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ณ ห้อง พยาบาล
ฮิบิยะ : อ่ะ เสร็จแล้ว.....
ฮิบิยะ : ว่าแต่เธอชื่อ...
จิกะ : ชั้น อาคาบาเนะ จิกะซาจิริน
ม.3 ห้อง B ค่ะ
ฮิบิยะ : ชั้นม.3 ห้อง A ชั้นจะเรียก
เธอว่าอะไรดี
จิกะ : จิกะ ซาจิ หรือ ริน ก็ได้ค่ะ
ฮิบิยะ : งั้นจิกะ ชั้นขอตัวก่อนน่ะ
เจอกัน *เดินออกจากห้องพยาบาล
//ยังไม่ได้ขอบคุณเลยแท้ๆน้าา
เลิกเรียนก็แล้วกัน
เลิกเรียน
//เอาละ ต้องขอบคุณให้ได้
*กำลังเดินตามฮิบิยะอยู่
10 นาทีต่อไป
//ทำไมกัน ยิ่งเดินก้ยิ่งห่าง เดินตาม
ไม่ทันสักที เหนื่อยชะมัด
จิกะ:เอ๋ //จะว่าไปนี่มันบนภูเขานี่!!! ชั้นตามมายังไงเนี้ย ดันขึ้นมาบนภูเขาซะได้
จิกะ:เด๋วน่ะ *หันซ้ายหันขวา //ฮิบิยะ หายไปไหนแล้วเนี้ย ตามไม่ทันจนได้
แทรกๆ *เสียงใบไม้ //ใกล้มืดแล้วด้วยอ่ะ น่ากลัวชะมัด
แทรกๆ //เสียงอะไรอ่ะ รีบๆลงไปจากที่นี่ดีกว่า
ณ บ้านของจิกะ
จิกะ:ถึงซะที *กระโดดขึ้นเตียง //ชั้นเดินตามขึ้นไป แล้วรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนภูเขาแล้วฮิบิยะก็หายไปไหนก็ไม่รู้
โอ้ยๆๆๆ มีคำถามเต็มหัวชั้นเลยยยยย
จิกะ:ช่างเถอะ //พรุ่งนี้ลองถามเพื่อนในห้องดูดีกว่า
วันต่อมา ณ โรงเรียน
คิม:จิกะ หวัดดี ทำไมหน้าแกเหมือนไม่ได้นอนเลย //นี่ คิม เพื่อนที่นั่งข้างๆ
จิกะ:อ่อ ชั้นพึ่งย้ายมาที่เมืองนี้ก็เลยต้องจัดของนิดหน่อยอ่ะ
จิกะ:ว่าแต่แก ที่เมืองนี้มีสถานที่ที่ห้ามเข้าหรือเป็นข่าวลือน่ากลัวๆป่ะ
คิม:มีสิ เมื่อก่อนปู่ชั้นเคยบอกว่า อย่าขึ้นไปเล่นที่ภูเขา
จิกะ:ทำไมอ่ะ ภูเขามีอะไรเหรอ
คิม:ถ้าจำไม่ผิด เห็นบอกว่ามีตระกูลหนึ่งชื่อ งางุชิ เห็นเค้าลือกันว่าตระกูลนี้อ่ะไม่ใช่คนแต่เป็นงู
ไม่ก็บนภูเขามีภูตงู อะไรประมาณนี้ ทำไมแกถึงถามอ่ะ
จิกะ:ป่าวๆ ไม่มีอะไร //ตระกูล งางุชิ........ เด๋วน่ะนั้นมันนามสกุลของฮิบิยะนี่ งางุชิ ฮิบิยะ คำว่าฮิบิยะถ้ายะออกก็กลายเป็นฮิบิ ซึ่งแปลว่า งู
บ้าน่า ไม่จริงใช่มั้ย!?
ช่วยอ่านนิยายเรื่องนี้ให้หน่อยได้มั้ยค่ะ ว่าสนุก รู้สึกยังไง??
ตอนที่ 1 :ไม่จริงใช่มั้ย!?
ครู : วันนี้มีนักเรียนใหม่มาอยู่ห้องเรา
มาแนะนำตัวสิจ้ะ
จิกะ : ชั้น อาคาบาเนะ จิกะริน
เรียก จิกะหรือริน ก็ได้น่ะค่ะ
ชั้นพึ่งย้ายมาใหม่ ถ้ายังไงก็ช่วย
แนะนำให้ด้วยน่ะค่ะ
//ผ่านไปได้ด้วยดีสิน่ะ ดีจัง
โครม!!! //โอ้ย เจ็บๆๆๆชั้นชนใครเข้า
ละเนี้ย ต้องแย่แน่ๆเลย
ชายแปลกน่า : นี่เธอเดินให้มันดีๆ
หน่อยดิ!! //แย่แล้วสิเรา ทำไงดี
จิกะ : คือว่าชั้นขอโทษน่ะค่ะที่เดิน
ไม่ระวัง
ชายแปลกน่า : แค่ขอโทษมันจะหาย
เหรอยัยนี่ *กำลังจะตบเรา
ชายแปลกน่าอีกคน : นี่ๆนายนะ
ให้มันน้อยๆหน่อยนี่ผญ.น่ะ
ชายแปลกน่า : ต้องขออภัยด้วยครับ
ท่านฮิบิยะ *วิ่งหนีไป
//ท่านคุรามะเหรอ ท่านงั้นเหรอ??
ฮิบิยะ : ชั้น งางุชิ ฮิบิยะ
จิกะ : ค่ะ เมื่อกี้ต้องขอบคุณมากเลย
น่ะค่ะ ที่ช่วยไว้
ฮิบิยะ : อ่า ไม่เป็นไร....เอ๋ *มองไปที่ขาของจิกะ
ฮิบิยะ : เธอที่ขาเธอน่ะ
จิกะ : เอ๋ ขาเหรอค่ะ *หันไปมองที่ขา
//เด๋วสิทำไมถึงเลือดออกละ
ฮิบิยะ : แก้วน่ะ มานี่ลุกขึ้น
*ยื่นมือมาหาจิกะ
จิกะ : ค่ะ //เป็นผช.ที่ดีจังน่ะ
ฮิบิยะ : ยืนไหวมั้ย
จิกะ : ไหวค่ะ
//ว่าแต่งางุชิจะหาชั้นไปไหนเนี้ย
ตามๆไปเถอะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ณ ห้อง พยาบาล
ฮิบิยะ : อ่ะ เสร็จแล้ว.....
ฮิบิยะ : ว่าแต่เธอชื่อ...
จิกะ : ชั้น อาคาบาเนะ จิกะซาจิริน
ม.3 ห้อง B ค่ะ
ฮิบิยะ : ชั้นม.3 ห้อง A ชั้นจะเรียก
เธอว่าอะไรดี
จิกะ : จิกะ ซาจิ หรือ ริน ก็ได้ค่ะ
ฮิบิยะ : งั้นจิกะ ชั้นขอตัวก่อนน่ะ
เจอกัน *เดินออกจากห้องพยาบาล
//ยังไม่ได้ขอบคุณเลยแท้ๆน้าา
เลิกเรียนก็แล้วกัน
เลิกเรียน
//เอาละ ต้องขอบคุณให้ได้
*กำลังเดินตามฮิบิยะอยู่
10 นาทีต่อไป
//ทำไมกัน ยิ่งเดินก้ยิ่งห่าง เดินตาม
ไม่ทันสักที เหนื่อยชะมัด
จิกะ:เอ๋ //จะว่าไปนี่มันบนภูเขานี่!!! ชั้นตามมายังไงเนี้ย ดันขึ้นมาบนภูเขาซะได้
จิกะ:เด๋วน่ะ *หันซ้ายหันขวา //ฮิบิยะ หายไปไหนแล้วเนี้ย ตามไม่ทันจนได้
แทรกๆ *เสียงใบไม้ //ใกล้มืดแล้วด้วยอ่ะ น่ากลัวชะมัด
แทรกๆ //เสียงอะไรอ่ะ รีบๆลงไปจากที่นี่ดีกว่า
ณ บ้านของจิกะ
จิกะ:ถึงซะที *กระโดดขึ้นเตียง //ชั้นเดินตามขึ้นไป แล้วรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนภูเขาแล้วฮิบิยะก็หายไปไหนก็ไม่รู้
โอ้ยๆๆๆ มีคำถามเต็มหัวชั้นเลยยยยย
จิกะ:ช่างเถอะ //พรุ่งนี้ลองถามเพื่อนในห้องดูดีกว่า
วันต่อมา ณ โรงเรียน
คิม:จิกะ หวัดดี ทำไมหน้าแกเหมือนไม่ได้นอนเลย //นี่ คิม เพื่อนที่นั่งข้างๆ
จิกะ:อ่อ ชั้นพึ่งย้ายมาที่เมืองนี้ก็เลยต้องจัดของนิดหน่อยอ่ะ
จิกะ:ว่าแต่แก ที่เมืองนี้มีสถานที่ที่ห้ามเข้าหรือเป็นข่าวลือน่ากลัวๆป่ะ
คิม:มีสิ เมื่อก่อนปู่ชั้นเคยบอกว่า อย่าขึ้นไปเล่นที่ภูเขา
จิกะ:ทำไมอ่ะ ภูเขามีอะไรเหรอ
คิม:ถ้าจำไม่ผิด เห็นบอกว่ามีตระกูลหนึ่งชื่อ งางุชิ เห็นเค้าลือกันว่าตระกูลนี้อ่ะไม่ใช่คนแต่เป็นงู
ไม่ก็บนภูเขามีภูตงู อะไรประมาณนี้ ทำไมแกถึงถามอ่ะ
จิกะ:ป่าวๆ ไม่มีอะไร //ตระกูล งางุชิ........ เด๋วน่ะนั้นมันนามสกุลของฮิบิยะนี่ งางุชิ ฮิบิยะ คำว่าฮิบิยะถ้ายะออกก็กลายเป็นฮิบิ ซึ่งแปลว่า งู
บ้าน่า ไม่จริงใช่มั้ย!?