ฉันเกลียด เกลียดทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาในชีวิตของฉัน คนภายนอกอาจจะมองว่าฉันมีชีวิตที่ดี แต่มันไม่ใช่เลยมันไม่ใช่จริงๆ
ฉันเคยลองเอาชีวิตของตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนที่แย่กว่า แต่ความตั้งใจนั้นก็ล้มเหลว ลองคิดๆดูแล้วถ้าไม่ใช่คนๆนั้นจริงๆก็ไม่มีทางเข้าใจจริงๆ
ฉันมีพ่อ ที่รักฉันมาก ฉันคิดว่าเขารักฉันมากจริงๆนะ เค้าเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต แต่พ่อของฉันโกหก เค้าไม่ได้อยากจะยอมรับฉันด้วยซ้ำ เค้าเคยพูดกับแม่ฉันตอนฉันเด็กๆว่า" นี่ใช่หรอใช่ลูกฉันหรอ" ฉันรู้สึกผิดหวังในตัวพ่อมาก พ่อมีผู้หญิงคนแล้วคนเล่าเค้าไม่เคยหยุดกับแม่ฉันเลย เขาเกลียดทุกอยากที่เป็นแม่ฉัน ฉันเกลียดพ่อ แม่เป็นคนที่ฉันเกลียด ตั้งแต่เล็กจนโตแม่จะดุฉันตลอดไม่ว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆในขณะที่น้องของฉัน..เวลาที่ไม่มีพ่อฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมาก เหมือนเป็นหมาหัวเน่ายังไงไม่รู้ ส่วนน้องของฉันเขาไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวเขาเลย เขามำให้พ่อกับแม่ของฉันทุกข์ใจ ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียดตัวเองที่ต้องทำตัวเหมือนเป็นคนไม่คิดมาก แกล้งทำเหมือนไม่รู้อะไรเลยแกล้งทำเหมือนอารมณ์ดีตลอดเวลาคอยปลอบคนสนครอบครัวคอยยิ้มให้เสมอทั้งๆที่จริงๆฉันอยากร้องไห้จะตายอยู่แล้ว ฉันอยากจะตะโกนด่าการกระทำแย่ๆของใครบางคนในครอบครัวที่ทำให้ใครอีกคนนึงเสียใจ อยากจะหนีออกจากบ้านเลยด้วยซ้ำแต่ทำยังไงหนีไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยากจะฆ่าตัวตายแต่ฉันยังอยากรู้อนาคตว่าฉันสามารถเลี้ยงดูพ่อแม่ได้หรือเปล่า เหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆกับการที่ต้องยิ้มทั้งๆที่ไม่ได้ยากจะทำ บ้านที่เหมือนเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเป็นแค่เปลือกนอก ฉันเกลียดชีวิตตัวเองที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้