รู้สึกคะว่าชีวิตแย่ลงไม่เหมือนเมื่อก่อนตั้งแต่เข้ามหาลัยมา แรกๆก็ดีมีเพื่อนมากมายครอบครัวทุกอย่างดีหมด แต่พอวันนึงเรามีปัญหากับเพื่อนที่เราแคร์เขามากที่สุดจนอยู่ๆก็ทำให้เลิกคบกันไป ไม่ได้คุยไม่ได้เจอกัน เราจิตตกคะ เพราะเราเป็นคนติดเพื่อนมากเราให้เพื่อนเต็มร้อยทุกคน แต่พอเราเสียเพื่อนคนนี้ไปมันรู้สึกแย่มากคะ เราก็ไม่รูว่าทำไมเราถึงไม่คุยกันเหมือนเดิมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลิกคบกันเพราะอะไร ต่อมาเรากลับมาบ้านคิดว่าคงจะดีกว่า แต่เจอปัญหาที่บ้านในวันเกิดของเรา มันแย่มากเราทะเลาะกับพ่อรุนแรงมาก ซึ่งเราก็เสียใจ แต่เราเหนื่อยและท้อมากตอนนั้นเหมือนไม่มีใครเข้าใจเราเลย และมันเป็นเรื่องที่แย่มาก เพราะเราไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ในวันเกิดของเราเพราะทุกปีเราจะแฮปปี้กับวันเกิดมาก จัดงานวันเกิดที่บ้านทุกปี เพื่อน ญาติพี่น้องจะมาวันเกิด แต่ปีนี้มันแย่มาก หลังจากนั้นมาทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อเปิดเทอม เทอมที่สอง เราย้ายหอ มาอยู่หอเดียวกันกับเพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคน พอย้ายมาได้สักพักก็ดีคะ ต่อมาเพื่อนมีแฟน เพื่อนเทเราคะ เค้าไปเรียนด้วยกัน อยู่ห้องด้วยกัน คือเราจะไปไหนก็ไม่กล้าชวน ตอนไปเรียนเพื่อนก็คุยกับแฟนหยอกล้อกัน เราพูดอะไรมันก็ไม่สนใจเราคะ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเราเป็นอากาศคะ ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรนะคะ เราก็ดีใจเห็นเพื่อนมีความสุข แต่เราก็น้อยใจบ้าง เพราะเรามีเพื่อนน้อยคะที่สนิทคบกันในคณะก็มีเพื่อนคนนี้คนเดียวเพราะเล่นด้วยกันมาตั้งแต่ม.ปลาย มหาลัยก็เรียนคณะเดียวกัน เราไม่ค่อยเข้ากิจกรรมคะ เราเลยไม่ได้หาเพื่อนใหม่ๆ พอเหตุการณ์นี้ เราก็รู้สึกโดดเดี่ยวเลยคะ ตอนเย็นปกติ เราจะไปหาข้าวกินกับเพื่อนทุกวัน แต่พอเพื่อนมีแฟนเพื่อนก็เทเราคะ เราเข้าใจแต่ก็เสียใจนิดหน่อย เพราะเราก็มีแฟนนะคะคบกันมา4ปีแล้ว แต่เราไม่เคยเทเพื่อนคะ เพื่อนไปไหนเราไปหมด เราให้เพื่อนมาก่อนคะ ทุกวันนี้เราต้องไปกินข้าวคนเดียวคะ ไปเรียนคนเดียวบ้าง เราไม่โอเคเลยคะ เรียนเส้จกลับมาห้องชีวิตก็เป็นแบบนี้ทุกวัน เพื่อนไม่มี ไม่รู้จะไปคบใคร แฟนที่คบกันมาก็เริ่มมีปัญหากันทะเลาะกันบ้าง ต่อมาหน้ายังมาพังอีกคะแพ้ครีมหนักหนาสาหัสมากเราท้อมาก ไม่มีหน้าจะไปไหนไปเจอใครเลยคะ เราไปตรวจสุขภาพแล้วพบว่าเราเลือดจางอีก ปัญหาสุขภาพก็มาลุมเร้ามาก เราแบบคิดว่าทำไมเราต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วย ต่อมาเราก็ยังมาโดนรถชนอีก เจ็บไม่มากเลยแค่โดนท่อไอเสีย แต่แผลติดเชื้อ ต้องไปล้างแผลทุกวันจนกว่าจะหาย ไปไหนก็ลำบากมาก เรื่องราวมันเกิดติดต่อกันเลยคะ จนบางทีเราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าคือเห็นอะไรมันก็ร้องไห้ไปหมดยิ่งอยู่คนเดียวก็ยิ่งร้องไห้ คิดมาก เครียดหลายเรื่อง เหมือนเรามีเรื่องมากมายแต่พูดกับใครไม่ได้ พูดกับพ่อแม่ก็กลัวพ่อแม่เป็นห่วงเพราะแค่ทำงานหาเลี้ยงเราก็เหนื่อยมากแล้ว พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เราเท่าไหร่ จะคุยกับเพื่อน เพื่อนก็ไม่มีไม่รู้จะพูดกับใคร จะพูดกับแฟนก็ดูเหมือนเค้าจะไม่เข้าใจเรา เหมือนมันพูดกับใครไม่ได้ ต้องเก็บไว้คนเดียว บางทีมันท้อ ไม่อยากอยู่ต่อไปเลย