ประสบการณ์ชีวิตของแต่ละคน แตกต่างกัน แต่ล้วนมีค่า
ลองมาเล่าสู่กันฟังผ่านตัวอักษรกันไหมคะ
อย่างน้อยก็ได้พิมพ์มันออกมา แก่ตัวไปข้างหน้าจะได้ไม่ลืม
เหมือนเล่าให้เพื่อน ให้ลูกให้หลานฟัง
เป็นอุธาหรณ์
บางเรื่องเราอาจคิดว่าธรรมดา คนอื่นๆอาจรู้สึกไม่ธรรมดา
เล่าสู่กันฟังนะคะ เรื่องอะไรก็ได้
เจ้าของกระทู้เริ่มก่อนนะคะ
ลูกผมเป็นเด็กดี
ช่วงเวลาหนึ่ง ขณะเป็นหมอใช้ทุนรพ.ชุมชน ตอนหัวค่ำวันหนึ่ง ก็อยู่เวรตามปกติ วันนั้นช่วงต้นเวรสถานการณ์สงบดี ผู้ป่วยส่วนมากที่มาตรวจก็เป็นผู้ป่วยทั่วไป ไม่มีคนไข้รอคลอด แต่ก็นั่นแหละ สถานการณ์เปลี่ยนได้เสมอ เวลาผ่านไปถึงประมาณหนึ่งทุ่ม ได้ยินเสียงดังที่ห้องคลอด เราก็รีบไปดู พบชายวัยกลางคน กำลังอุ้มเด็กทารกแรกคลอด แรกคลอดจริงๆ เพราะ เนื้อตัวเปื้อนเลือด สายสะดือยังไม่ได้ตัด ห้อยติดรกมาด้วย วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตระหนก พร้อมร้องตะโกนว่า “ ลูกผมเป็นเด็กดีครับ ลูกผมเป็นเด็กดี “ เวลานั้น ทั้งหมอและพยาบาลงุนงง และตกใจ แต่ก็รีบช่วยเหลือทารกก่อน รีบตัดสายสะดือ เช็ดตัวให้ความอบอุ่น ดูดเสมหะ ให้ออกซิเจน ฉีดวัคซีนบาดทะยัก จนเด็กทารกปลอดภัย
ทารกเป็นเพศหญิง น้ำหนักตัวได้มาตรฐาน ..ดีใจที่เด็กรอด สักพักมีเด็กหญิงวัยรุ่นเดินตามมา ที่ขามีรอยเลือดเป็นทางยาว ซักประวัติ ได้ความว่า เธอเป็นแม่ของเด็ก ชายที่อุ้มเด็กเข้ามา เป็นคุณตาของหลาน เป็นพ่อของหญิงสาว ซึ่งไม่เคยรู้มาก่อนว่าลูกสาวของตนเองตั้งครรภ์ กับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ จนวันนั้น วันที่ทารกคลอดออกมากลางบ้าน พร้อมหัวใจที่แตกสลายของคนเป็นพ่อ
คุณพ่อน้องเล่าว่า น้องเป็นเด็กดีมาตลอด เรียนชั้นม. 5 ตั้งใจเรียน น้องเป็นคนรูปร่างท้วมอยู่แล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่ได้สังเกตความผิดปกติอะไร น้องก็ไปโรงเรียนตลอด สวมเสื้อกันหนาวกับชุดนักเรียนเกือบทั้งวัน ซึ่งก็ไม่ติดใจอะไร ปกติก็สวมไว้กันแดดกันลมเวลาขับขี่รถมอเตอไซค์
คงถือโอกาสปิดหน้าท้องไว้ด้วย และไม่มีใครสังเกตความผิดปกติ คุณพ่อเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แววตาและสีหน้าผิดหวัง
คุณแม่น้องนั่งข้างๆ ไม่พูดอะไร แต่จากแววตาและความรู้สึก คงไม่ต่างกัน
เราเป็นหมอ ฟังแล้วเศร้า สรุปว่า การตั้งครรภ์นี้เป็น การตั้งครรภ์ในหญิงอายุน้อย ที่ไม่ได้รับการฝากครรภ์ แต่ทารกโชคดีที่เกิดมาสมบูรณ์ แข็งแรง เราก็ดูแลทั้งแม่และเด็กให้ปลอดภัยตามหน้าที่ ไม่ได้ออกความเห็นใด เพราะไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินใคร แต่ภาพ เสียง แววตาของผู้เป็นพ่อ และประโยคที่พ่อพูด “ ลูกผมเป็นเด็กดี .. ลูกผมเป็นเด็กดี “ มันเจ็บปวด และ ลืมไม่ลงจริงๆ
ชวนมาเล่าประสบการณ์ชีวิตกันค่ะ แบ่งปันเรื่องราวกันนะคะ
ลองมาเล่าสู่กันฟังผ่านตัวอักษรกันไหมคะ
อย่างน้อยก็ได้พิมพ์มันออกมา แก่ตัวไปข้างหน้าจะได้ไม่ลืม
เหมือนเล่าให้เพื่อน ให้ลูกให้หลานฟัง
เป็นอุธาหรณ์
บางเรื่องเราอาจคิดว่าธรรมดา คนอื่นๆอาจรู้สึกไม่ธรรมดา
เล่าสู่กันฟังนะคะ เรื่องอะไรก็ได้
เจ้าของกระทู้เริ่มก่อนนะคะ
ลูกผมเป็นเด็กดี
ช่วงเวลาหนึ่ง ขณะเป็นหมอใช้ทุนรพ.ชุมชน ตอนหัวค่ำวันหนึ่ง ก็อยู่เวรตามปกติ วันนั้นช่วงต้นเวรสถานการณ์สงบดี ผู้ป่วยส่วนมากที่มาตรวจก็เป็นผู้ป่วยทั่วไป ไม่มีคนไข้รอคลอด แต่ก็นั่นแหละ สถานการณ์เปลี่ยนได้เสมอ เวลาผ่านไปถึงประมาณหนึ่งทุ่ม ได้ยินเสียงดังที่ห้องคลอด เราก็รีบไปดู พบชายวัยกลางคน กำลังอุ้มเด็กทารกแรกคลอด แรกคลอดจริงๆ เพราะ เนื้อตัวเปื้อนเลือด สายสะดือยังไม่ได้ตัด ห้อยติดรกมาด้วย วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตระหนก พร้อมร้องตะโกนว่า “ ลูกผมเป็นเด็กดีครับ ลูกผมเป็นเด็กดี “ เวลานั้น ทั้งหมอและพยาบาลงุนงง และตกใจ แต่ก็รีบช่วยเหลือทารกก่อน รีบตัดสายสะดือ เช็ดตัวให้ความอบอุ่น ดูดเสมหะ ให้ออกซิเจน ฉีดวัคซีนบาดทะยัก จนเด็กทารกปลอดภัย
ทารกเป็นเพศหญิง น้ำหนักตัวได้มาตรฐาน ..ดีใจที่เด็กรอด สักพักมีเด็กหญิงวัยรุ่นเดินตามมา ที่ขามีรอยเลือดเป็นทางยาว ซักประวัติ ได้ความว่า เธอเป็นแม่ของเด็ก ชายที่อุ้มเด็กเข้ามา เป็นคุณตาของหลาน เป็นพ่อของหญิงสาว ซึ่งไม่เคยรู้มาก่อนว่าลูกสาวของตนเองตั้งครรภ์ กับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ จนวันนั้น วันที่ทารกคลอดออกมากลางบ้าน พร้อมหัวใจที่แตกสลายของคนเป็นพ่อ
คุณพ่อน้องเล่าว่า น้องเป็นเด็กดีมาตลอด เรียนชั้นม. 5 ตั้งใจเรียน น้องเป็นคนรูปร่างท้วมอยู่แล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่ได้สังเกตความผิดปกติอะไร น้องก็ไปโรงเรียนตลอด สวมเสื้อกันหนาวกับชุดนักเรียนเกือบทั้งวัน ซึ่งก็ไม่ติดใจอะไร ปกติก็สวมไว้กันแดดกันลมเวลาขับขี่รถมอเตอไซค์
คงถือโอกาสปิดหน้าท้องไว้ด้วย และไม่มีใครสังเกตความผิดปกติ คุณพ่อเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แววตาและสีหน้าผิดหวัง
คุณแม่น้องนั่งข้างๆ ไม่พูดอะไร แต่จากแววตาและความรู้สึก คงไม่ต่างกัน
เราเป็นหมอ ฟังแล้วเศร้า สรุปว่า การตั้งครรภ์นี้เป็น การตั้งครรภ์ในหญิงอายุน้อย ที่ไม่ได้รับการฝากครรภ์ แต่ทารกโชคดีที่เกิดมาสมบูรณ์ แข็งแรง เราก็ดูแลทั้งแม่และเด็กให้ปลอดภัยตามหน้าที่ ไม่ได้ออกความเห็นใด เพราะไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินใคร แต่ภาพ เสียง แววตาของผู้เป็นพ่อ และประโยคที่พ่อพูด “ ลูกผมเป็นเด็กดี .. ลูกผมเป็นเด็กดี “ มันเจ็บปวด และ ลืมไม่ลงจริงๆ