ในคืนพราวดาวแพรวจันทร์แวววับ
นอนในทับเถื่อนทางใจกลางป่า
ฟังหรีดหริ่งเรไรย่ำไคลคลา
บนเส้นหญ้าใหญ่น้อยทยอยเดิน

มีหนึ่งเสียงเคียงคุ้นสุนทรแว่ว
มันดึกแล้วลมพลิ้วพัดผิวเผิน
หนาวน้ำค้างพลางเพลียเสียเหลือเกิน
เสียงสั่นเนิ่นเนินผาน่าอาทร

เป็นจิ้งหรีดกรีดร้องเสียก้องเขา
ซบซึมเซาเนานานเพียงกาลก่อน
มันพลัดคู่เคียงข้างคงอาวรณ์
พอจากจรย้อนนึกรู้สึกตรม

ทุกสิ่งสรรพ์พลันเหี่ยวหดหูเฉา
แม้แต่เงาเคยตื่นยังขื่นขม
ดอกไม้หุบห่างหายคลายรื่นรมย์
คืนระทมพรมพร่างอยู่อย่างนั้น

พอรุ่งเช้าเงางามความสดใส
ชีวิตใหม่ไกวแกว่งแข่งสุขสันต์
จิ้งหรีดหนอคลอเคลียเลียตาวัน
โอบกอดกันฉันเธอเสมอมา

พอเริ่มสายปลายหญ้ายวนยีเย้า
คิดถึงเหย้าย่านสุขทุกสาขา
น้ำค้างเย็นเริ่มอุ่นละมุนตา
ลอยถลาลมโบกพัดโกรกไป

จิ้งหรีดเจ้าหลงทางมาข้างโน้น
กระโดดโจนจับจ้ำน้ำค้างใส
หยาดละมุนอุ่นน้ำเลียฉ่ำใจ
เป็นสุขใดไม่มีกว่านี้แล้ว