ตอนแรกเลยนะ พอสอบติด เราก็คุยในไลน์กลุ่มกัน คุยสนิทกันมาก แซวเล่นกันไป จนทุกคนรู้จักเราดี เปิดเทอมวันแรกก็ชวนกันไปกินน้ำชา ทุกคนจะรู้จักเรา รุ่นพี่ก็รู้จักกันดีเลย เพื่อนอยากเป็นประธานรุ่น เราก็ช่วย ได้รับผิดชอบหลายหน้าที่ กิจกรรมเยอะมากเดือนหนึ่งมีสองสามงานเลย เรียนหนักด้วย พอหลังๆมาเราเหนื่อย เราอยากพักเลยไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วเรารู้สึกว่าเพื่อนเปลี่ยนไป ไม่นึกถึงเรา ไม่สนใจเรา โดนมอข้ามตลอด นั่งกันอยู่หลายคนชวนกันไปกินข้าวทุกคน ยกเว้นเรา ไม่คุยกับเรา เราถามอะไรเปลี่ยนเรื่องตลอด ให้แสดงความคิดเห็นแต่ไม่ฟังเรา พอเราซิ่ว มีถามแค่สายรหัส อ่อ ลืมบอกไป เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยนะ สักคนก็ไม่มี เราคิดว่าเรารู้จักทุกคนมานานแล้ว เราน่าจะเข้ากันได้ เมทก็เรียนสาขาเดียวกัน แต่ไม่เลย มีอะไรก็ไม่บอก เราอยู่ไปมันก็เหมือนไม่มีตัวตนอ่ะ แล้วไม่มีเสียงตอบรับอะไรเลยหลังจากที่ซิ่วมา ไม่มีคนถามว่าเราเป็นไงมั่ง วันเกิดนึกว่าจะมีคนมาอวยพรให้ เงียบมาก เราเป็นผู้เริ่ม และกลายเป็นคนที่ลูกลืม  มันน่าน้อยใจนะ ที่ทำให้คนอื่นได้ดีแล้วตัวเองเป็นแบบนี้