ก่อนอื่น จขทก. ต้องวางความคิดหรือประสบการณ์ที่เคยดูหรืออ่านนิยายที่จบกันแบบ Happy Ending ออกไปก่อน วางนิยายละครประเภท ทำดีแล้วจะได้ดีเองไปซะ เพราะละครนิยายเรื่องนี้ไม่ได้สอนคนแบบทื่อๆหรือสอนแบบที่เราเข้าใจจากพวกวรรณกรรมสอนใจคนเช่นนั้น

เรามองว่าผู้แต่งเรื่องนี้ต้องการจะตีแผ่ความจริงของมนุษย์ในสังคมไทย ทั้งในอดีตและปัจจุบัน เป็นความจริงที่คนไทยปากว่าตาขยิบว่ามันไม่มีจริง เป็นความจริงที่ว่าคนหล่อคนคิดดีทำดี ไม่ใช่จะดีเสมอไป ในขณะเดียวกัน คนดี แต่ทำดีไม่ถูกคน มันก็ไร้ผลเช่นกัน

คนดี แต่ได้คู่ศีลไม่เสมอกัน อย่างแพรขาว ทำดีทุกอย่างไม่บกพร่องในหน้าที่ภรรยา แต่ท้ายสุดพัสกรก็ไม่รักดี ไปคว้าเมียใหม่ ซึ่งเขาถือว่าถูกใจถูกรสเรื่องไลฟ์สไตล์และเรื่องบนเตียงมากกว่าจะเห็นความดีของเมียหลวง...แต่แพรขาวเป็นผู้หญิงยุคใหม่ ที่ยุคนี้การเป็นซิงเกิลมัมไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร และคนยุคใหม่ที่มีความคิดว่าเกิดมาต้องมีความสุขเพื่อตัวเอง ไม่ใช่มาทนทุกข์เพื่อหวังจะให้สามีเห็นความดีในสักวัน เหมือนสีนวล ที่ทำดีก็จริง แต่กว่าสามีจะรู้สำนึก ก็ตอนนางไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

ชีวิตจริงโหดร้ายกว่านิยายนัก ลองไปดูกระทู้ในห้องชานเรือน เลือกแท็ก ปัญหาครอบครัว หรือ ซิงเกิลมัน หรือเข้าห้องบางรัก เลือกแท็ก ห้องหย่าร้าง ปัญหาความรักได้เลย คุณจะเจอยิ่งกว่าที่แพรขาวกับสีนวลเจออีก เช่น ถูกสามีทำร้ายร่างกาย เอาเมียน้อยเข้าบ้าน ทิ้งเมียตอนที่ท้อง

ชีวิตของสีนวลเหมือนจะสอนคนในยุคปัจจุบันเหมือนกัน ว่าเราโชคดีแค่ไหนแล้วที่เกิดมาในยุคอิสระเสรี ไม่พอใจก็หย่าร้างกันก็จบ ไม่ใช่ทนอยู่ตรอมใจเป็นทุกข์คนเดียวแบบนี้...แต่ผู้หญิงหลายคนในยุคนี้ ยังไปยึดติดความคิดแบบเดิมว่า "ทำดีเถิด แล้วสักวันเขาจะเห็นค่าแล้วกลับมาหาเราเอง" มันไม่จริงเสมอไปแบบที่นิยายพาฝันหลายเรื่องสอน เพราะเรื่องนี้สอนว่า "ความรักไม่ใช่รางวัลตอบแทนความดี"

ถ้าคุณยังไม่มีความรัก คุณอาจจะยังไม่เข้าใจ...ถ้าสมมติว่าวันนึงมีผู้ชายทำดีกับคุณมากๆ รักคุณมากๆ...แต่คุณไม่ได้รู้สึกมีจิตปฏิพันธ์จะรักเขาตอบเลย ทำยังไงก็รักไม่ลง ให้ได้แต่ความสัมพันธ์ได้แค่เพื่อนเท่านั้น...วันนั้นแหละคุณจะเข้าใจเองว่า "ความรักไม่ใช่รางวัลตอบแทนความดี"

ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมไรวินทร์ทำชั่วมาก็เยอะ แต่ทำไมกลับมีลักษณะวิญญาณที่ดี ผิดกับสีนวลที่ไม่ได้ทำชั่วอะไรเลย ทำไมกลายเป็นผีสิงเสาน่าอนาถแบบนั้น....มันอยู่ที่จิตคนค่ะ ถ้าคิดดีมันก็จะออกมาในรูปแบบนึง ถ้ามัวคิดเศร้าโกรธแค้นยึดติดก็ออกมาในรูปแบบนึง

ในนิยายคงไม่ได้บรรยายว่า ไรวินทร์หลังจากตายแล้ว โดนรับผลกรรมอะไรบ้าง นอกจากคำสาปที่ทำให้ไปจากบ้านนี้ไม่ได้...แต่คิดว่าไรวินทร์คงจะสำนึกความผิดตัวเองได้ และเขาเปลี่ยนวิธีการดำรงวิญญาณของตน ด้วยการเป็นวิญญาณที่ดี ตอบแทนเจ้าของบ้านด้วยการคุ้มครองดูแล และโชคดีที่ยายเกสรเจ้าของบ้าน เป็นคนศีลดี ทำบุญถวายอาหารตอบแทนให้เสมอ ไรวินทร์ได้รับบุญส่วนนั้นก็มีจิตใจผ่องใส...ผิดกับสีนวล ซึ่งเราไม่แน่ใจว่ายายเกสรทำบุญให้ไหม แต่ไม่น่าจะถวายอาหารแน่ อีกทั้งยายเกสรก็อุตส่าห์สวดมนต์ให้ แต่สีนวลไม่รับ เพราะจิตใจมัวแต่คิดแค้นชิงชังไรวินทร์ เมื่อไม่รับเอาบุญเอาความดี จิตใจเอาแต่แค้น ก็เลยออกมาในรูปแบบปิศาจเช่นนี้แหละค่ะ

เราว่านิยายเรื่องนี้ต้องการสอนใจคน โดยเฉพาะผู้หญิงว่า อย่าไปยึดติดกับความรัก ถ้ามันไม่ใช่มันก็ไม่ใช่ แต่ให้เรารักคนๆนึงแค่ไหน ถ้าเขาไม่รักตอบ ยังไงเราก็ไม่ใช่สำหรับเขา ยึดติดไปไม่ใช่ว่าเขาจะเห็นค่ากลับมารักเราแบบนิยายน้ำเน่าที่คนไทยชินชาในการอ่าน...ผู้หญิงเราต้องสู้ชีวิตให้ได้ ขาดเขาเราจะตายซะที่ไหน มือเท้าสมองก็มีเท่ากัน และการเลิกรากับผู้ชายเฮงซวยคนนึง อาจจะทำให้เราเจอผู้ชายดีๆได้สักที แบบที่แพรขาวได้เจอสาโรจน์ในที่สุด...ถ้าเรายึดติดกับผู้ชายเฮงซวยไปตลอดนี่ซิ เราอาจจะไม่เจอสิ่งดีๆในชีวิตก็ได้

นิยายเรื่องนี้น่าจะสอนใจชายเจ้าชู้ด้วย ว่าการที่คุณทำบาปกับผู้หญิงคนนึง มันอาจจะไม่ส่งผลตอนนี้ เพราะแต่ละคนบุญไม่เท่ากัน แต่อาจจะส่งผลในปั้นปลายชีวิตนู้นที่บุญหมด แบบพ่อแรม ที่ไม่รู้จักได้สติสักทีว่าน้าน้อยไม่ได้รักเขา ยังทนจมทุกข์โหยหาเป็นขี้เหล้าจนเสียการเสียงาน...ฉะนั้นถ้าเลือกจะรักใคร ควรจะรักให้จริงจังมั่นใจ...ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ ควรจะเลิกราจากกันให้ดีๆ ไม่ใช่เก็บเป็นอันดับเอาไว้

เรามีเพื่อนคนนึง เจ้าชู้มาก ฮีมีทั้งตัวจริงและคอลเลคชั่นกิ๊กนับไม่ถ้วน และเป็นฝ่ายทิ้งผู้หญิงก่อนเสมอ ดูภายนอกยังมีสง่าราศีดีนะ...แต่รู้ไหมว่า เขามีกรรมสนองเข้าเรื่องนึง คือหมอนี้เป็นคนรักพ่อแม่พี่น้องและเพื่อนมาก โดยเฉพาะเพื่อน ไม่เคยทรยศเพื่อนเลย แต่ชีวิตเขากลับเจอเพื่อนที่ทรยศนับไม่ถ้วน เสียเงินไปมากกับการทำธุรกิจกับเพื่อน เจอเพื่อนไม่จริงใจ เขายังบ่นกับเราเลยว่า เขาทำดีกับเพื่อนแทบตาย แต่ทำไมเพื่อนทำกับเขาแบบนี้...เราก็นึกในใจว่า ก็คงเป็นผลกรรมที่เอ็งทรยศกับผู้หญิงเหมือนกันนั่นแหละ ผู้หญิงเขาก็จริงใจกับเอ็ง แต่เอ็งก็ยังนอกใจได้...แต่เราไม่บอกเพื่อนเรื่องนี้นะ คือโตๆกันแล้วไง หมอนี้บวชเป็นพระด้วยซ้ำ สึกแล้วยังทำผิดศีลสามกับสี่ รสพระธรรมไม่ได้แทรกซึมเข้าสมองหรือไงหนอ เราก็เลยปล่อยเขาไป ไม่รู้ว่าจะสำนึกได้เมื่อไหร่ ยิ่งเตือนยิ่งไม่ฟัง บางทีต้องอุเบกขามองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ว่าเอ็งจะสำนึกเมื่อตอนตายลงไปปีนต้นงิ้วหรือไงหนอ

ผู้ชายเจ้าชู้ รู้ทั้งรู้นะว่าทำบาป ทั้งขู่ทั้งบอกแล้วนะว่าระวังปั้นปลายชีวิตจะเป็นแบบพ่อแรมกับไรวินทร์...แต่คนมันห้ามกิเลศในความยากตัวเองไม่ได้ไงล่ะ ยิ่งเตือนก็ยิ่งดื้อทำ เหมือนการห้ามผู้ชายไม่ให้สูบบุหรี่กับกินเหล้าหนัก ต้องมารอให้ถึงปั้นปลายชีวิต หรือเป็นมะเร็งตับแข็งจริงๆถึงจะสำนึก