สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาเเละทุกข์ใจอย่างมากมาถามผู้รู้และขอคำแนะนำค่ะ
ต้องบอกก่อนว่า เราไม่ใช่พี่ที่ดีเท่าไหร่ ไม่ได้เรียบร้อยอ่อนหวาน หรือมีวินัยขนาดหญิงไทยแท้ๆ แต่สิ่งที่เรามีน่าจะเรียกว่า จิตใต้สำนึกมั้ง

    เรามีน้องชายอายุประมาณ12-13ปี กำลังจะขึ้น ม.1 เราอายุ 20 ซึ่งห่างกันกับน้อง 7-8ปี  
เรามีแม่เดียวกันเเต่คนละพ่อ ซึ่งพ่อของเรา2คนก็เสียชีวิตตั้งเเต่เรายังเด็กเช่นกัน
เมื่อก่อนเราสนิทกันมาก เเต่ก็มีช่วงที่ต้องเเยกกันอยู่พักใหญ่
ตอนเจอกันหลังจากที่ไม่เจอกันมานาน น้องก็ยังน่ารักเเละนิสัยดีมากๆเรียบร้อย บอกอะไรก็เชื่อฟัง อ่อนโยน มีน้ำใจ และชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่บ้าง
แต่ก็มีเหตุให้ต้องแยกกันอยู่ เพราะเราต้องอยู่หอตอนเรียน การกลับมาเจอกันครั้งนี้นิสัยน้องก็เริ่มเปลี่ยนไป

เหตุการณ์นี้น้องน่าจะอายุ 9-12 ปี เริ่มมีนิสัยเถียง ตะโกน ขี้โมโห ใจร้อน ไม่เรียบร้อย เอาเเต่ใจ โวยวาย ไม่มีเหตุผล เเต่ก็ยังเชื่อฟังบ้าง ยังพอรับได้แต่นิสัยในปัจจุบันเราหนักใจมากไม่รู้จะทำยังไง เพราะน้องใช้กำลังกับน้องชายคนเล็ก ทุกๆครั้งที่ทะเลาะหรือต่อยตีกัน ก็มักจะเป็นคนเริ่มก่อนเสมอ ไปแหย่ ไปเเกล้ง ไปกวนประสาทคนอื่น เค้านอนเฉยๆก็ไปเตะบ้าง ไปต่อยบ้าง ไม่ได้เเรงนะคะ เเต่ถ้ามันหลายครั้งเกินก็ไม่ไหวเหมือนกัน ทั้งที่บอกให้หยุดก็แล้ว ดุก็เเล้วเเต่ไม่ฟัง ผลสุดท้ายเราก็ต้องตี เพราะไม่งั้นไม่เลิกทำ
เดินขึ้นบ้านก็เสียงดัง ปิด-เปิดประตู วางแก้ว วางช้อน ทำอะไรก็เเล้วเเต่ เสียงดังตลอด พูดเสียงดัง ชอบเเหกปากตะโกน ทั้งๆที่คนอื่นก็พูดดีๆด้วย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็โดนตะคอกและฉุนเฉียวใส่ พอไม่ได้ดั่งใจก็เริ่มกวนประสาท บางทีเราก็ทนไม่ไหว เพราะต้องทำงาน งานบ้านและช่วยแม่เลี้ยงน้อง

เราพยายามไม่ยุ่ง ไม่พูดอะไรถ้าไม่จำเป็น เเต่มันก็ต้องตีจนได้ เพราะชอบไปหาเรื่องและต่อยน้องชายคนเล็กอยู่บ่อยๆ
วันๆก็ไม่ทำอะไร เล่นเกมส์ คุยกับเเฟน(แอบมีไม่บอกที่บ้าน เเต่เรากับแม่รู้ ซึ่งไม่มีใครว่าหรือพูดอะไรเพราะเห็นเป็นเรื่องส่วนตัว)  
ไม่ช่วยทำอะไรสักอย่าง ต้องสั่งหลายครั้งถึงจะทำ แค่ให้ไปอาบน้ำ ยังไม่ทำเลย พูดจนปากเปียกปากแฉะ ต้องให้เเม่เป็นคนพูด(บางทีเเม่พูดยังไม่ทำ)

ตอนนี้ทุกคนในบ้านเอือมระอากันหมด ไม่มีใครอยากจะคุยด้วย เพราะพูดด้วยก็กวนประสาท(กวนหนักมาก) ไม่มีเหตุผล ไม่เคารพผู้ใหญ่ ไม่มีน้ำใจ ไม่ช่วยเหลือคนอื่น ไม่ทำอะไรเลย นอกจากเล่นเกม เเละกินข้าว ความรับผิดชอบไม่มี
ไปโรงเรียนเเต่ละที แม่ต้องว่าต้องบ่นทุกวัน ไม่เตรียมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มาเตรียมเอาตอนจะนอน บางทีก็มาเตรียมตอนเช้า ซึ่งคนอื่นเค้าต้องรีบไปทำงาน ต้องมาเสียเวลารอ เวลาอยู่โรงเรียนน้องก็มีเพื่อนนะคะ ส่วนใหญ่น่ากลุ่มเกมส์กับดนตรี เพราะเป็นมือกีต้าร์(อยู่บ้านไม่ค่อยซ้อมเลย เล่นเเต่เกมส์ - -*)

ไม่ใช่ว่าแม่เราไม่สอนนะคะ แต่เเม่เราจะนิ่งซะส่วนใหญ่ ไม่พูดเยอะ แต่ถ้าถึงคราวที่พูดแล้ว หรือให้ว่าบ่อยๆ แม่ก็ตีเลย
แม่เราเป็นคนใจร้อนและพูดเสียงดัง จนบางทีก็เหมือนตะโกน ไม่เลี้ยงลูกแบบเคร่งวินัย เลี้ยงให้รู้ว่าผิดก็คือผิด บางครั้งก็ให้ลองผิดลองถูกบ้าง ให้เราเรียนรู้จากประสบการณ์ชีวิต ซึ่งตอนเด็กๆเราลำบากมากค่ะ ไม่ได้อยู่กับเเม่เท่าไหร่ แม่เราถ้าใจดีก็ใจดีมาก เเต่ถ้าดุหรือโมโหเมื่อไหร่ก็น่ากลัวเลยทีเดียว
เราเคยคุยเรื่องน้องคนนี้กับแม่หลายครั้ง อยากให้เเม่ดัดนิสัยน้องให้มันมีวินัยเเต่ก็ยังไม่มีคำตอบรับอะไรกลับมา ทุกอย่างยังเปนเหมือนเดิม เราก็ไม่รู้จะทำยังไง
ตอนนี้ความรู้สึกที่เรามีต่อน้องคนนี้ คือ เหนื่อยใจและเอือมระอาที่จะอยู่ด้วย จนบางครั้งเราก็โกรธจนเกลียดเลย น้องก็เคยด่าเราเหมือนกัน ไม่หยาบคายมากเเต่ก็มีคำว่า ไอควาย ไอโง่! พวกนี้นั่นเเหละค่ะ ถามว่าปรี๊ดมั้ย ตอบเลยค่ะ ไม่เหลือ เพราะวันนั้นมันทำเรากับน้องชายคนเล็กไว้เยอะมาก เลยฟัดกันไปชุดใหญ่ มันเป็นอะไรที่เสียใจเหมือนกันนะที่เราต้องมาทะเลาะมาฟัดกับน้องตัวเอง อายุก็ห่างกันขนาดนี้ แต่ทำให้น้องเคารพไม่ได้เลย ตอนที่เราไปทำงานประจำช่วงเเรก เวลามันอยากได้อะไรก็มักจะถามถึงเงินเดือนเรา ฟังแล้วไม่ชอบอย่างเเรง ขนาดเเม่เรายังไม่ถามเลย แต่เราจะให้แม่เอง

เราก็พยายามที่จะอดทนกับนิสัยน้อง เราทำกับข้าวให้กิน งานบ้านก็ทำเองส่วนใหญ่ เลี้ยงน้องสาวคนเล็ก ดูแลหลายๆอย่างเวลาแม่ไปธุระ เราเตือนให้อ่านหนังสือและพยายามไม่คุยอะไรมากถ้าไม่จำเป็น เพราะเคยคุยดีๆแล้วก็เสียความรู้สึกกลับมาทุกครั้ง
เมื่อก่อนถ้าน้องทำผิดแล้วดื้อมากๆทั้งๆที่เราบอกเราเตือนเเล้วไม่ฟัง เราจะตีเลย
เเต่ตอนนี้เราไม่ตีเเล้ว เพราะถ้าเราลงไม้ลงมือ คือหนัก เราเคยทำครั้งนึง ตอนที่มันด่าเราว่าไอควายเเละโยนเงินใส่หน้าเรานี่แหละค่ะ (ได้แผลเลย)
เราเลยเปลี่ยนวิธีมาฟ้องเเม่เเทนกับสิ่งที่น้องทำ ซึ่งเยอะและบ่อย จนแม่รำคาญก็เลยมาว่าเราแทน (เรากลายเป็นพี่ขี้ฟ้องไปละ5555 TT)
และบอกเลิกยุ่งอะไรกับมันซักที(ใช่ ที่เราฟ้อง เพราะไม่อยากจะลงมือเอง เราไม่ใช่พ่อแม่เขา ไปดุไปตีเขาเหมิอนพ่อแม่คงไม่ได้)
แต่ถ้าจะให้เราหยุดเเละไม่สนใจเลยก็ได้ เเต่ถ้าน้องมันไม่รังเเกหรือหาเรื่องน้องชายคนเล็กก่อน เช่น ต่อย ด่า กวนประสาท เราคงไม่ยุ่งเเต่นี่มันเกินไป
ไม่ช่วยงานบ้าน ไม่เคารพกัน เราไม่ว่า เรารับได้แต่ถ้ามาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น เรารับไม่ได้
เราไม่รู้จะทำยังไงหรือมีวิธีไหนมั้ยโดยที่ไม่ต้องพึ่งเเม่ เหตุผลง่ายๆก็คือ เราอยากรู้ว่ามีวิธีดัดนิสัยน้องแบบไหนที่แม่ไม่ต้องบ่นเรา
(ความคิดเห็นเราคงแย้งกับแม่) เรากับพี่สาวถูกเลี้ยงมาแบบปล่อยซะส่วนใหญ่ พูดง่ายๆก็คือ ลำบากมาตั้งเเต่เด็กๆ ไปโรงเรียนเอง ทำทุกอย่างเองหมด แต่น้องชายแม่ไม่ได้เลี้ยงเหมือนเรา คือไม่ปล่อย ปัจจุบันนี้ไปโรงเรียนเองยังไม่เป็น ซึ่งระยะทางใกล้มาก แค่ขึ้นรถจากปากซอย ไม่เกิน10นาทีถึงหน้าโรงเรียนเเล้ว - -* แม่บอกว่ากลัวไม่ปลอดภัย ไว้ม.3ก่อน ค่อยปล่อย 55555555 ความรัลผิดชอบส่วนตัวก็ไม่มีเลย เห้อออ....
เราขี่จักรยาน ข้ามถนน เดินเข้าโรงเรียนตั้งเเต่ป.3 เดินทางไปกลับต่างจังหวัดตั้งเเต่ ป.6 เงินก็ไม่มี ประหยัดบ้าง ทำงานหาเงินค่าขนมบ้าง แต่ก็มีความสุขดี ต้องขอบคุณความลำบากที่มันทำให้เราเป็นเราจนถึงวันนี้)

เราคิดว่าการที่คนหนึ่งคนจะเรียนรู้จากประสบการณ์ชีวิตหรือคิดได้เนี่ย มันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเด็กและผู้ใหญ่กันทุกคน เรากลัว กลัวว่าถ้าปล่อยให้ถึงวันนั้น บางทีมันอาจจะกลายเป็นความเคยชินเเละเป็นสันดานที่เเก้ไขอะไรไม่ได้เลย

แม่เรามีลูก 5คน เราเป็นคนที่2 น้องคนที่ก้าวร้าวเป็นคนที่3 พี่น้องทุกคนก็ปกติดีหมด ไม่นิสัยเสีย มีเเค่มันคนเดียว เราเครียดมากไม่รุ้จะทำยังไง
หรือเราอาจจะต้องปล่อยและเลิกสนใจจริงๆ แต่เราไม่อยากให้เค้ากลายเป็นเด็กมีปัญหา อยู่ที่ไหนก็มีเเต่คนเกลียด
ลำพังคนในครอบครัวยังเอือมระอา ถ้าไม่ดัดนิสัย โตขึ้นอาจเป็นผู้ใหญ่ที่แย่คนนึงเลยก็ได้

หากใครพอจะมีประสบการณ์คล้ายๆกันหรือมีคำแนะนำ รบกวนด้วยนะคะ ถือว่าช่วยเด็กวัยรุ่นคนนี้หน่อย เผื่ออนาคตมีครอบครัวจะได้ไม่ต้องทุกข์ใจแบบนี้ T_______T

**อย่าคอมเม้นท์ด้วยถ้อยคำรุนแรงถึงบุพการีของเรานะคะ ถือว่าขอร้อง ท่านสอนเรามาเป็นเราจนถึงทุกวันนี้ เราแค่อยากรู้วิธีแก้ไขในถานะของพี่คนนึงเท่านั้นค่ะ ขอบคุณค่ะ