สวัสดีทุกท่านที่เขามาอ่านด้วยครับ  ผม อายุ 25    น้องอายุ19 เป็นลูกของป้าแท้ ๆ เราสนิทกันมากผมมีนิสัยชอบเปย์น้อง รักน้อง กลัวน้องไม่มี ไปไหนไปกัน หิวเลี้ยง ไม่มีพี่ให้ ลำบากพี่ช่วย ป่วยพี่หาม จนพวกญาตืพี่น้องบอกว่าช่วยมันเกินไปป่าว ซึ่งไม่หวังอะไรกับน้องเลย แต่นิสัยน้องผม มักง่าย  ใจร้อน ไม่ค่อยรู้เรื่องคงเด็ก  สนิทมาแบบนี้มาสาม-สี่ แต่เมื่อปีที่แล้วได้ตักเตือนเพราะความสะเพร่า มักง่ายของน้อง ก็บอกมันดี ๆ  อยู่ดี ๆ โมโหไม่ยอมรับความจริงที่ตนทำท้าต่อย ท้าตี ผม บอกเก่งเขามาคงเป็นเพราะฤทธิ์ยาด้วย น้องเหมือนเสพยาผสมเหล้ามา เหตุการณ์ในวันนั้นมันทำให้ผมเข็ดหลาบไม่อยากยุ่งกับน้องคนนี้อีกต่อไปเลย เราอุตสาก์ช่วยในทุก ๆ ด้านกลับไม่นึกถึงเราบ้างเลย  คือแบบไปเจออยู่บ้านญาติผมนี่เบื่อ เอื่อม ระอา ผมจะกลับบ้านทันทีเลย
ผมทำเกินไปไหมครับที่ไม่อยากสนใจน้องคนนี้อีกต่อไป บางทีก็เห็นแก่ป้า