เราคุยกับคนนึงมาประมาณ 8-9 เดือน
เพราะเรียนด้วยกัน เจอกันบ่อย และก็คุยกันทุกวัน แรกๆเนี่ยก็เป็นเพื่อนตามทั่วไป แต่ผ่านไปเริ่มคุยกันเยอะ เริ่มคอลหากัน เริ่มมีอะไรก็แชร์กันตลอด
ทุกอย่างมันก็เยอะขึ้นเรื่อยๆนะ ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าว ดูหนัง ไปรับบ้างแต่หลังเลิกเรียนเนี่ยมาส่งเราแทบทุกวัน
คือเราทั้งคู่ก็เลยใช้แอพ between คุยกันตลอด สายตาเขาห่วงเรามาก เทคแคร์ตลอด รับฟัง ดูแล ช่วยเหลือตลอด
แต่เนื่องจากเราเป็นคนที่ขี้น้อยใจ ขี้นอยอ่ะ เหมือนประมาณว่ามีอะไรนิดหน่อยก็จะรู้สึกแย่ง่ายมาก แรกๆเขาก็ยังโอเคนะ เราก็เป็นเราปกตินี่ล่ะไม่ได้อะไร
เราไม่เคยรับรู้อะไรเลยว่าเขารู้สึกแย่เพราะเรา เพราะเขาไม่เคยพูดไม่เคยบอก
จนมาวันนึงเขาบอกกับเราว่า"อยากเป็นเพื่อนแบบเดิมมากกว่า" เพราะเขาเริ่มไม่เหลือความรู้สึกกับเราแล้ว
เขาบอกเราว่าเขารู้สึกน้อยลง ไม่ได้อยากฟัง ไม่ได้อยากรับรู้หรือคอยปลอบเราแล้ว
เขาเหนื่อย ไม่ชอบทะเลาะ ไม่ชอบเวลาเรานอย ไม่ชอบที่เรานอยบ่อยๆ
และตอนนี้เรากับเขาก็ห่างกัน จากคนที่เคยคุยกันทุกวัน ทั้งวัน คุยกันก่อนนอน อ่านหนังสือก็คอลหาอยู่เป็นเพื่อนกัน
มีอะไรก็แชร์ก็คุย อยู่ๆก็กำลังจะหายไปแบบนี้
ตอนนี้มันเหมือนว่าเรายังรู้สึกแบบเดิม ส่วนเขาที่เปลี่ยนไป
ดังนั้นเราพยายามจะยื้อค่ะ พยายามจะยื้อจะเปลี่ยนแปลง เพราะเราคิดเสมอว่ามันต้องมีโอกาสกลับไป
เรารู้แล้วว่าเราจะแก้ได้ตรงไหน
แต่เขาก็ยังยืนยันว่ามันไม่ทันแล้ว

จนวันนี้ทุกวันนี้เราก็ยังหวังว่ามันจะกลับไปเป็นแบบเดิมได้
มีใครเคยเป็นแบบเราและพยายามจะยื้อ พยายามคุย หรือทำวิธีไหนแล้วมันกลับไปเป็นแบบเดิมได้ไหม
มันจะยังพอมีโอกาสกลับไปเป็นแบบเดิมได้ไหมคะ

สุดท้าย เรื่องราวของเราอาจจะเป็นเรื่องราวทั่วๆไป ไม่มีอะไรพิเศษ
แต่อยากจะฝากไว้สำหรับทุกความสัมพันธ์นะคะ ว่าถ้ามีอะไรที่ทำให้รู้สึกไม่ดี
คุยกันนะคะ ต้องคุย ต้องบอก เผื่อว่ามันจะยังทัน
เพราะสำหรับเรื่องราวของเราวันนี้ ณ ตอนนี้ เรามารู้ตอนที่สายไปแล้ว ไม่มีโอกาสให้เราได้แก้ไขอะไรได้เลย
มันกลายเป็นปมภายในใจของเราเอง ที่รู้สึกว่าเพราะตัวเรา เลยทำให้ความสัมพันธ์ที่เคยดี ตอนนี้มันจบลง