ตอนเขียนกระทู้นี้ ผมกินหมูทอดกระเทียมพริกไทยหมดไปเรียบร้อยแล้วครับ
รสชาติของหมูยังอร่อยเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือความรู้สึกของผมที่มีต่อหมูกระเทียม

แฟนผมเป็นคนทำกับข้าวไม่เก่ง เรียกว่าทำกับข้าวไม่เป็นน่าจะถูกต้องมากกว่า
คิดดูแล้วกันครับ ขนาดทอดไข่ดาว เธอยังทำเป็นไข่อุกกาบาตได้ (ไหม้ ดำ แข็งเป็นหินอุกกาบาต)
แต่มีอยู่เมนูนึง ที่อร่อยจนเหลือเชื่อว่าเป็นฝีมือของเธอ
เมนูโปรดของผมเอง  “หมูทอดกระเทียมพริกไทย”
ผมคิดว่า มันจะเป็นไปได้ยังไง!?  


เธอชอบทำเมนูนี้จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นมื้อเที่ยงวันเสาร์-อาทิตย์
มื้อดึก หลังจากผมกลับจากประชุม แล้วบ่น หิว
ไม่เกิน 10 นาที เธอก็เดินฉับๆ มาพร้อมข้าวหมูทอดกระเทียมพริกไทยร้อนๆ ที่รสชาติเหมือนเดิมทุกครั้ง
เป๊ะ ไม่เคยเปลี่ยน
ผมแอบถามสูตรลับของเธอ เธอเอาแต่อมยิ้ม
“ไม่บอกหรอก”...เธอหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
เธอไม่ใช่คนเก่งกาจอะไร แต่ผมรักเธอที่สุด...

วันนี้เธอไม่อยู่  นิวยอร์กเรียกเธอไปทำตามฝัน
เราเฟสไทม์คุยกันเหมือนเดิมทุกวัน แต่มัน ม่ายยย เหมือนนน กานนนน...
ผมคิดถึงเธอ #หมูทอดกระเทียมพริกไทยของเธอด้วย


คืนวันศุกร์ ผมฝากท้องที่บ้านไอ้บิ๊ก เพื่อนสนิท ตามเคย
กับข้าววันนี้...หมูทอดกระเทียมพริกไทย
ผมนั่งจ้องหมูทอดกระเทียมจานนั้นนิ่ง เพลงของนักร้องวงโปรด Sqweez Animal ดังขึ้นมาในหัว

ฉันคิดถึงเธออีกแล้ว และยิ่งมากขึ้นทุกที เพิ่งรู้ว่ารักเธอขนาดนี้...  

ระหว่างที่เพลงยังวนอยู่ในหัว ผมตักหมูทอดกระเทียมเข้าปากอย่างเซ็งๆ ด้วยความเร็วระดับสลอตยังแซง ตรงข้ามกับความหิวระดับ 10

!!!
รสชาติเข้มข้น กลมกล่อมแบบนี้  
ผมปล่อยช้อนลงกระทบจาน เสียงดังเคร้ง แล้วรีบพุ่งตัวไปที่ครัวหลังบ้าน
ไม่เจอเธอ แต่เป็น...

ไอ้บิ๊ก...
มันยืนหันหลังใส่กางเกงบ๊อกเซอร์สีเหลือง กำลังเอี้ยวตัวหลบน้ำมัน ที่กระเด็นมาจากกระทะทอดหมู
บนโต๊ะเตรียมอาหารข้างกัน มีซองหมูทอดกระเทียมพริกไทยพร้อมปรุงวางอยู่

“ไง หมูทอดอร่อยอะดิ”  ไอ้บิ๊กชมตัวเอง

...นี่เอง ความลับของเธอ
หวานใจตัวแสบ

-----------------

เที่ยงนี้ผมอยู่ในครัว ยืนทำอาหารเมนูโปรด หมูทอดกระเทียมพริกไทยสูตรของเธอ (เธอติ๊ต่างเอาเอง)  ที่ทำจากหมูทอดกระเทียมพริกไทยที่ปรุงสำเร็จ (ผมมีหน้าที่แค่เอาลงทอดน้ำมันเท่านั้น) พร้อมเฟสไทม์กับตัวแสบ ที่กำลังนอนมาส์กหน้าสบายใจที่แดนไกล

เธอแก้ตัวพัลวัน จนมาส์กบำรุงผิวหน้ายู่ยี่ เมื่อผมบอกว่า “จับไต๋ความลับหมูทอดกระเทียมพริกไทยของเธอได้แล้ว”  

หมูในกระทะกำลังเริ่มสุกเหลือง

เธอยังแก้ตัวอยู่...

ผมหัวเราะกับคำแก้ตัวตลกๆ ของเธอ พลางตักหมูทอดกระเทียมพริกไทย ที่ตอนนี้ส่งกลิ่นเม็ดพริกไทยแท้กับกระเทียม หอมฟุ้งไปไกลแปดบ้าน ขึ้นจากกระทะ

อยู่ๆ คำพูดที่เธอเคยอวดหมูไว้ ก็ผุดขึ้นมา “เนื้อหมูเนี่ย ชั้นเลือกมาอย่างดียิ่งกว่าตอนเลือกเธออีกนะ แล้วก็หมักด้วยสูตรลับสมัยราชวงศ์ชิงด้วย”

ผมนึกขำในใจ

เธอจัดระเบียบมาส์กหน้าที่ยับจากการแก้ตัวให้เรียบ แล้วบ่นถึงรสชาติน่าเบื่อของอาหารฝรั่ง ซ้ำยังทำให้เธออ้วน

ตัวเอง...เค้าหิว  (นั่น...แล้วบ่นอ้วน)

เมื่อได้โอกาส ผมไม่รอช้า รีบเลื่อนไอโฟนคู่ใจซูมไปที่จานหมูทอดกระเทียมพริกไทยที่เพิ่งขึ้นจากเตา

เนื้อหมูสีน้ำตาลนุ่ม ควันฉุย ชุ่มฉ่ำด้วยเครื่องกระเทียมพริกไทยรสเข้มข้น เมด อิน สยามเมืองยิ้ม ที่กำลังยิ้มร่า ส่งกลิ่นหอมเย้ยคนหิว (ถ้าไอโฟนส่งกลิ่นได้ก็คงดี)

แค่นี้ยังไม่พอ ผมเปลี่ยนมุม เลื่อนกล้องมาจับที่หน้าตัวเอง แล้วค่อยๆ ตักหมูทอดกระเทียมพริกไทยเนื้อนุ่มคำโตเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างอร่อยเอร็ดช้าๆ เน้นๆ

ทันใดนั้น เสียงกรี๊ดระดับทำลายล้างจากอีกซีกโลก ก็ส่งตรงผ่าน 4G มาที่สองหูของผม
“ไอ้อ้วนนน จำไว้เลยยยยย”
ผมหัวเราะสะใจ

หลังหมูทอดกระเทียมพริกไทยคำสุดท้าย ผมวางช้อน-ส้อมไว้ข้างจาน ส่วนเธอง่วงหลับคาไอโฟนของเธอไปนานแล้ว
เพียงแต่ผมยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม...อิ่มเอมกับรสชาติเดิม แต่เพิ่มเติมคือ ความคิดถึง : )

แม้เธอกับผมจะอยู่ไกลกัน แต่รสชาติของหมูทอดกระเทียมพริกไทย มัดใจของเราให้ใกล้กัน ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเธอ ผมจะฉีกซองหมูทอดกระเทียมพริกไทยพร้อมปรุง ทอดไฟอ่อนๆ แบบที่เธอเคยทำประจำ (ผมเคยแอบดู)

รสชาติที่อร่อยเหมือนเดิมทุกครั้ง สำหรับบางคนอาจคิดว่าเป็นความน่าเบื่อ แต่สำหรับผม มันคือรสชาติของความคิดถึง


นี่คือเรื่องของผมที่มีต่อหมูทอดกระเทียมพริกไทยแล้วเพื่อนๆ ล่ะ มีเรื่องราวเกี่ยวกับหมูทอดกระเทียมพริกไทยแบบไหนกันบ้าง?