เป็นนักศึกษาครูคนนึง ที่ตอนแรกอยากเป็นครูเพราะชอบเด็ก มีความสุขที่ได้ถ่ายทอดความรู้ให้คนอื่น ก็เลยเลือกเรียนในวิชาชีพนี้
แต่พอเรียนๆไปก็พบว่า ระบบการศึกษาไทยแย่มากกกกกกกกกกกกกกกก คือตัวหลักสูตรก็ดี แต่ปรับใช้อะไรไม่ค่อยได้
คือมันยากมากกกก ยากจนท้อแล้วรู้สึกว่า ยิ่งเรียนยิ่งไม่เข้าถึงความสุขที่เด็กๆจะได้รับ เมื่อถูกป้อนความรู้เหล่านั้น

หลักสูตรก็ยังไม่ใช่ปัญหาหลัก เท่าความงี่เง่าของบุคคลผู้ทำหน้าที่พิจารณาคุณสมบัติครูด้วยการให้ทำข้อสอบ ทั้งชีวิตคนเราตั้งแต่เป็นเด็กจนโตไปจะไปสอนเด็ก ก็ไม่พ้นการสอบ ก็ไม่เข้าใจว่าจะให้แข่งขันอะไรนัก ทั้งที่ประเทศที่การศึกษาดีเลิศ สังคมสงบเชนนิวซีแลนด์เป็นต้น เค้าก็ไม่ได้แข่งขันกันหูตาแหกขนาดบ้านเรา

มันจะไม่มีวิธีแก้ไขปัญหาที่มันบั่นทอนความรักและอยากเป็นแม่พิมพ์ของชาติธรรมดาๆที่มีจรรยาบรรณซักคนเลยเหรอคะ
การศึกษาไทยต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ มันจะไม่มีวิธีแก้ไขเลยเหรอคะ
หรือหนูต้องไปลงสมัครแข่งขันเป็นนักการเมือง หรือเข้าไปในแวดวงผู้มีอำนาจเหล่านั้นก่อน หนูถึงจะสามารถมีปากเสียงพอที่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองจะรับฟังหนูบ้าง  และหนูเชื่อว่าทุกคนไม่ใช่แค่นักศึกษาครู หรือครู อาจารย์ บุคคลในแวดวงสังคมการศึกษาเท่านั้นที่รู้สึก

ชาวบ้าน คนทั่วไปใครๆในสังคมก็รู้สึกเหมือนที่หนูรู้สึก แต่แค่หนูจะรู้สึกสะเทือนมากหน่อยเพราะใกล้ชิดกับความเครียด และปัญหาเหล่านั้นในทุกๆวัน