บังเอิญไปเจอไดอารี่กับรูปภาพโพราลอยด์เก่าๆ ที่เก็บใว้ในลิ้นชักจนลืมไปแล้ว พอเปิดอ่านก็รู้สึกว่าตัวเองเคยเพ้อน้ำเน่าขนาดนี้มาก่อนเลยเหรอ เคยร้องไห้เสียใจกับมันขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมสิ่งที่เราเคยคิดว่ามันยิ่งใหญ่และคิดว่าเราจะจดจำได้ไปตลอดชีวิต พอถึงจุดนึงที่ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว เราถึงลืมความรู้สึกนั้นไปถึงแม้จะเห็นสิ่งที่ย้ำเตือนความทรงจำนั้น
      ตกลงหัวใจเราสามารถลบความรักที่เคยรู้สึกว่ายิ่งใหญ่สำหรับเราในช่วงเวลาหนึ่งได้ด้วยเหรอ งั้นคนเราจะสามารถรักและจดจำความรู้สึกนั้นไปได้นานแค่ไหนถ้าเลิกกันหรือไม่ได้เจอกันอีก