ขอเล่าและระบายหน่อยนะคะ
จากกระสบการณ์ของตัวเอง คบกับแฟนมา 7 ปี อยู่ด้วยกันตลอด และไม่ได้แต่งงานกัน
สร้างความรักความผูกพันธ์ สร้างความฝัน สร้างอนาคตมาด้วยกัน
แต่มันก็มีหลายเรื่อง นิสัยบางอย่างที่เราเริ่มรู้สึกว่าไปกันไม่ได้
ทะเลาะกันบ้าง เถียงกันประจำ แต่ไม่เคยคิดร้ายเอาเปรียบกัน
ทั้งความคิดและการกระทำ จนความรักมันค่อย ๆ ลดหายไปตอนไหนไม่รู้
ในที่สุด วันหนึ่ง เรารู้ตัวก็คือ เราเปิดใจให้ใครอีกคนเข้ามา
แล้วเราก็เป็นฝ่ายบอกเลิก ว่าเราหมดรักแล้ว ขอเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันได้มั้ย ??

จากคนที่เคยรักเคยดีต่อกัน กลับกลายเป็นความเกลียด ความแค้น
ด่าทอ เอาพ่อ แม่ ญาติพี่น้อง มารุมด่ากันถึงบ้านด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย
และที่หนักที่สุด แค่สักพักเดี๋ยวเธอก็มีแฟนใหม่
และเอาแฟนใหม่มาด่าเรา ด้วยถ้อยคำที่แสนจะหยาบคาย
ว่าเราไปหลอกลวง เอาเปรียบเธอ ทั้ง ๆ ที่เราจบกันไปแล้ว
และที่สำคัญ แฟนใหม่เธอไม่เคยเจอ ไม่เคยรู้จักเราเลย

ล่าสุด ได้ยินมาว่า
น้องของเธอก็เลิกกับแฟน โดยที่น้องชายของเธอก็เป็นฝ่ายถูกบอกเลิกเช่นกัน
แล้วประเด็นคือ เหมือนเดิม ทั้งเธอ แฟนของเธอ ญาติพี่น้องของเธอ
ไปรุมด่าแฟนน้องชายตัวเอง ว่าเลว ว่าน่าไม่อายเหมือนผู้หญิงหากิน
ด่าว่าสร้างภาพ ทำตัวเป็นคนดี ทั้งที่จริงเลวมากอะไรประมาณนี้
ด่าทอไปถึงพ่อแม่แฟนของน้องเค้า เพียงแค่น้องชายตัวเองถูกบอกเลิก
ทั้งคู่ยังไม่ได้แต่งงานกันนะคะ

ด่าในเฟสบุค ประจานกันเหมือนเป็นใคร ๆ ก็รู้ว่าด่าใคร
พอเห็นน้องผู้หญิงโดนด่าแบบที่เราเคยโดนด่าสงสารมากเลย
ไม่เข้าใจว่า การบอกเลิกก่อนเพราะหมดรักมันผิดมากเลยหรอคะ

เรื่องแบบนี้มันฝืนใจกันไม่ได้จริง ๆ และไม่อยากโกหกว่ายังรัก
อยากให้เราจบกันด้วยดี อยากให้ต่างคนต่างเปิดใจเริ่มต้นใหม่
รึว่า ฝืนใจคบกันทั้ง ๆ ที่ไม่รัก มันถูกที่สุดแล้วหรอคะ ??

ทำไมต้องโยนความผิดมาให้กันขนาดนั้น
ต่างคนต่างเริ่มใหม่ เป็นพี่เป็นน้องกันไม่ได้เลยเชียวหรอคะ ??

เพิ่มเติมนะคะ
คือ พยายามคุยกันหลายครั้ง สุดท้ายเค้าเลิกไม่ได้
เราก็คบต่อเพราะสงสาร
ไม่ใช่ว่าไปคบคนใหม่ แล้วมาบอกเลิกนะคะ
พยายามปรับทุกอย่างแล้ว ก็ไม่ดีขึ้นเลย เพราะใจไม่มีแล้ว
ถึงได้เปิดใจ และปล่อยให้เค้าเปิดใจด้วยเช่นกัน ถึงบอกเลิกค่ะ