ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเด็กๆมาแต่ไหนแต่ไร แต่เด็กๆชอบมาเล่ยกับผม
บ่อยครั้งที่ผมต้องจำใจเล่นไป บ่อยครั้งที่รำคาญไปบ่นกับแม่แม่ก็ว่า แปลกคนไปอีก
ตอนนี้ผมจะไม่ชอบเด็กเล็กประมาณเด็กประมาณสักสองขวบ ถึง แปดขวบ
เพราะผมมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ควบคุมไม่ได้
ผมรู้สึกว่าเป็นอะไรที่วุ่นวายรอบตัว แล้วยิ่งเด็กเป็นเด็กดื้อๆ ซนๆ ก้าวร้าว เกลียดเลยครับ
แม้แต่หลานผมเองก็ไม่ค่อยรู้สึกดีด้วยเท่าไรนัก
ยิ่งบ้านผมเวลาเด็กๆมาเยอะๆผมอยากหนีออกไปนั่งริมน้ำนอกบ้านเลย

ตอนเด็กเอง ผมมีเพื่อนแถวบ้านสักสามคนก็สนิทดีไม่มีอะไร พอนานๆไปเยอะขึ้นราวๆ เกือบยี่สิบ
ผมรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด ที่คนเข้าบ้านมาเยอะแยะเสียงดัง หนวกหู วุ่นวาย สุดท้ายผมหนีไปบ้านยายดีกว่า

ผมอยากถามว่า ผมจะมีความผิดปกติทางจิตอะไรไหม แล้วมันจะหายหรือปล่าว