ขอเกริ่นก่อนนะคะ ว่าเรา มีครอบครัวที่อบอุ่นมากกว่าถ้าเทียบกับครอบครัวที่มีปัญหา แต่ถึงจะอบอุ่นยังไง เราก็ไม่กล้าปรึกษาคุยกับพ่อแม่ค่ะ คือแม่จะชอบด่าเวลาเราเล่าสิ่งที่เราเล่าเรื่องที่ทำพลาดไปทุกครั้ง เขาจะชอบตะคอกว่าเราโดยไม่ถามว่า ทำไมเราต้องทำแบบนี้ ไม่เคยถามสาเหตุสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แม่ก็ยังเป็นแม่เขาก็ดูแลเรา ส่วนพ่อ พอพ่อเริ่มวัยทองเขาก็เริ่มพูดโวยวาย หงุดหงิดง่าย ซึ่งเราไม่ชอบ เวลาอะไรนิดอะไรหน่อยเขาก็จะพูดมาก แต่เขาก็พยายามบอกกับเราตลอดค่ะว่า มีอะไรปรึกษาพ่อได้ไม่รู้จะคุยกับใครคุยกะพ่อได้ แต่เราไม่กล้าค่ะ
           ก็อย่างที่บอกแม่เราชอบว่าเราเวลาเล่าเรื่องนู่นนี่ เลยไม่อยากจะปรึกษาแม่ พ่อก็เช่นกัน เขาชอบเตือนเราซึ่งก็ขอบคุณเขา แต่น้ำเสียงการพูดย้ำๆ บางทีทำให้เราไม่อยากจะฟัง ไม่อยากจะปรึกษาอะไร เพราะรู้สึกว่าถ้าปรึกษาไปแล้วเขาด่าเราแน่ๆ ถึงจะมีพี่ เราก็ไม่อยากเล่าค่ะเพราะเขาชอบเล่าให้พ่อแม่ฟัง
          ในเมื่อเราไม่กล้าปรึกษาพ่อแม่ เราก็อยากปรึกษาเพื่อนสนิทค่ะ แต่ตั้งแต่เรียนมา เราไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทที่สนิทจริงๆสักที ถึงจะสนิทกะใครเท่าไร แต่คนที่สนิทใจมันไม่มีค่ะ เราเลยไม่อยากเล่าให้ใครฟัง แต่เราเป็นคนฟังคนอื่นมากกว่า
          พอไม่มีใครให้ปรึกษา ไม่รู้ว่ามันทำให้เราพูดคนเดียวหรือเปล่า เราชอบพูดคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พูดในเวลาอยู่คนเดียว จนเริ่มมาเป็นตอนม.6 เวลาจะทำนู่นทำนี่คิดงาน ก็จะพูดเองเออเองถามเองตอบเอง จนเพื่อนทัก ตอนแรกก็คงคิดว่า คงเป็นปกติของคนเรียนออกแบบ ซึ่งช่วงนั้นจะสอบเข้าคณะเกี่ยวกับออกแบบด้วย เลยชอบคิดงานในหัวเสมอๆ แต่พออยู่มหาลัยตอนนี้ปี1ค่ะ เราพูดคนเดียวจนแม่ได้ยิน อยู่ๆก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย พูดออกมา และก็พูดเหมือนคุยกับใคร เราก็ไม่รู้ตัวจนแม่บอกมา แต่ไม่ได้เป็นบ่อยนะคะ แม่เพิ่งบอก ตอนที่แม่ได้ยินครั้งแรกแค่นั้นค่ะ
         
เทอมแรกที่เรียนออกแบบก็เครียด นอนดึก กินแต่กาแฟ เอ็มร้อย อดนอน1คืนบ้าง จนพอเทอมสองรู้สึกหนักกว่าเดิม เรารู้สึกเครียดกับวิชาที่เรียนกว่าเดิมแต่ก็พยายามตั้งใจ ไม่ทำงานก่อนส่ง1วัน พยายามทำก่อน แต่มันก็ไม่ได้ผลเลยค่ะ ท้อมาก หมดหวังมาก เห็นเพื่อนทำคืนเดียวแต่ได้งานที่ดีกว่าได้A แต่เราได้C-Dทั้งๆเราทำนานกว่า มันท้อมากๆ ท้อจนแบบไม่อยากทำแล้ว
จนเรารู้สึกว่า เวลานอน เวลานั่งทำงาน แขนขามันเกร็ง มันตึง บางทีนั่งๆอยู่ ขาสั่น และก็ปวดหลังปวดไหล่ตั้งแต่ม.6ก็ไม่หาย ปวดหัวบ่อยมากด้วย จนไปๆมาๆ เราเป็นโรคกะเพราะ ท้องผูกมาก เบื่ออาหาร กินข้าวน้อยลง แต่อยากกินอะไรจุกจิกๆ
พอมาช่วงนี้เรารู้สึกแบบ เหนื่อย เบื่อ ไม่อยากทำ ร้องไห้บ่อย เมื่อก่อนแค่ร้องไห้ออกมาก็รู้สึกดีขึ้น แต่เดี๋ยวนี้จะร้องกี่ครั้งก็รู้สึกท้อ หมดหวังกับงานที่ต้องส่งอาจารย์  อยากหนีปัญหา
ไม่รู้ว่าเป็นเฉพาะช่วงประจำเดือนมามั้ยที่จะร้องไห้ แต่ตอนนี้เราเครียดไปหมด เราไม่อยากทำอะไรแล้ว เราอยากนอนอย่างเดียว เราอยากระบาย อยากทำให้ตัวเองหายเครียด อยากไปดูหนัง ออกกำลังกายไปเที่ยว แต่ก็กลัวงานไม่เสร็จเราเบื่อไปหมด ไม่อดทน

เราอยากหายจากอาการแบบนี้เราอยากเป็นคนเดิมที่เป็นคนอดทน กระตือรือร้น เราอยากหายปวดท้อง เราอยากมีความสุขกว่านี้ คณะที่เราเรียนเราชอบแต่เพราะเราชอบเราก็อยากให้งานมันดี เราควรทำไงดีคะ

ควรไปพบจิตแพทย์ไหม? ถ้าควรแนะนำหน่อยคะ อยากหลุดอะไรแบบนี้