วันนี้ จขกท. มาเขียนเรื่องๆนึง.   เริ่มจากว่าเราชอบคนคนนึงมาก ถึงมากที่สุด ชอบมานานมาก. ชอบตั้งแต่ม.1เทอม2 จนตอนนี้ เราจะขึ้นม.3ล่ะ เราก็ยังชอบเขาอยู่เลย. ทั้งที่เขาทำร้ายจิตใจเราหลายครั้ง. นับไม่ถ้วน แต่เราก็เลิกชอบเขาไม่ได้สักที.เราร้องไห้กับเรื่องของเขาหลายครั้งมาก จนเราเบื่อ เราเหนื่อย เราท้อ เราหมดหวังกับ ผช.คนนี้. เพื่อนเราบอกให้เราสู้. เราก็สู้. สู้จน...แบบ ไปต่อไม่ไหวแล้ว. แต่ไม่รู้ทำไมเลิกชอบเขาไม่ได้สักที เรารู้สึกว่าเรารักเขาเพิ่มมากขึ้นทุกวัน รักมากก็เจ็บมาก. เพื่อนของคนที่เราแอบชอบ มาบอกเพื่อนแก๊งค์เดียวกับเราว่า. มันคงชอบเราได้แค่20% เท่านั้น. วันนั้นเราเสียใจมาก น้ำตาไหล. จนไม่รู้จะไหลยังไงล่ะ. เราทำเพื่อเขาทุกอย่าง แต่เราไม่อ่อย เขาน่ะ    บางทีเราก็คิดว่าเขามีใจ. เขาแอบมองเราบ่อยๆบางครั้งเราก็สบตากันน่ะ. เป็นแบบนี้หลายครั้ง. เราเป็นคนหลบก่อนทุกครั้ง.  แต่เรากลับมาคิดดูอีกที เราว่าเขาดีเกินไปสำหรับคนอย่างเรา เราไม่คู่ควรกับเขาเลย. เขาควรมีใครที่ดีกว่าเรา. เราก็ขอให้เขาโชคดี เจอคนที่ดี เพียบพร้อมกว่าเรา. คนที่รักเขาเท่ากับเรา หรือมากกว่าเรา. คนที่เขารัก. คนที่เขาอยู่ด้วยแล้วมีคนสุข. และขอให้เขาเจอคนที่จริงใจ
เราคิดว่าอีกประมาณ2ปี เราคงลืมเขาได้แน่นอน.     
ปล.เราตั้งกระทู้นี้เพื่อบอกลาเขา #T
#กรุณาคอมเม้นอย่างสุภาพ
#ขอบคุณค่ะ