หลับสบายเพราะอากาศเย็นจัด ผ้าห่มของโรงแรมจัดให้เต็มที่ 80,000 กีบต่อคืน สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ติดตัวไว้ยึดเหนี่ยวจิตใจและสติ มี่องค์พระธาตุขามแก่น กับเหรียญพระวิษณุกรรม เทพเจ้าแห่งชาวช่าง ที่ท่านรองผู้อำนวยการวิทยาลัยเทคนิคสุรินทร์ เพื่อนยากสมัยเรียนมอบให้

ก่อนออกจากโรงแรม ก็มานั่งคิดถึงวิถีไบค์เกอร์แบบเราๆท่านๆ ผมคิดว่าไบค์เกอร์ไม่ใช่กลุ่มที่ชอบโชว์ชอบอวด แต่ทุกคนมีใจที่ฝันต่างกัน อยากตลุยโลกกว้างในสถานที่ต่างกัน หนทางที่ไบค์เกอร์ไป อันตรายทุกวินาที อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ รถมีปัญหาได้ทุกเมื่อ ความตายและการบาดเจ็บตามเราเหมือนเงา รู้ทั้งรู้ พวกเราก็ใฝ่ฝันอยากไป(ขอให้ได้ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ ยามเมื่อเรายังมีชีวิตอยู่) คิดอีกทาง หรือว่าพวกเรามีความกลัว อยู่ใต้จิตสำนึก พวกเราจึงอยากไปอยู่ในสถานที่อันตรายและน่ากลัว ในที่ที่คนปกติธรรมดาไม่อยากมาเจอ เพื่อต่อสู้กับความกลัวในใจตน(55 ผมคิดเอง หาคำที่สวยหรู ปลอบใจตัวเองครับ)
ผมนับถือชาวไบค์เกอร์ทุกคน รุ่นพี่อาจมีชั่วโมงบิดเป็นแสนจนถึงเป็นล้านกิโลเมตร รุ่นผม รุ่นน้อง คงมีแค่ระดับหมื่น ระดับแสน กม. แต่ความเป็นเพื่อนไบค์เกอร์ เราเจอกัน ขี่สวนกัน แซงกัน ยกมือ ยกโป้ ให้กันทักทายกัน นั่นละครับ ความสุขในต่างแดนหรือในประเทศ ที่เป็นความสุขที่พวกเราให้กันเอง ไม่ว่าคุณจะขับขี่รถ ราคาระดับหมื่น ระดับแสน ระดับล้าน แต่ทุกระดับราคา มีน้ำใจให้แก่กันคอยช่วยเหลือกันเสมอ ผมมาทริปนี้ก็เจอกัน7-8 กลุ่ม ผมยอมรับ มีความสุขครับ กลุ่มที่ขับแซงผม ยกมือให้ผมแล้ว ปรื้นนนนนนนน ไม่เห็นหลังเลยได้ยินแต่เสียง...ขำตัวเองอยู่คนเดียวในความเร็วรถที่ผมรักษาไว้อย่างมั่นคง.

เมืองคำ ทางแยกที่เราหลงตรงไป ไม่เลี้ยวเข้ามาเส้นนี้ ระยะทางถึงซำเหนือ ประมาณ 180 กม.ลุยหมอกคว้าเมฆกันละคราวนี้



ถนนที่มีหินเล็กๆบนผิวถนน ทำให้สไลท์ลื่นได้ง่าย


เข้าสู่โหมดหมอกเย็น พร้อมลุยฝ่า เครื่องกันหนาวมีเท่าไหร่ จัดเต็ม




เจอสวนต้องจอด


เย็นแท้ พ่อแม่พี่น้องเอ้ยยยย


ตามมานานแล้ว ขอแซงละนะ

ข้างหน้า ว่างบอน้อ



จ้ะเอ๋ ต่างคนต่างเบรค แล้วหลบให้กัน


พักหน่อย ปวดมือ เย็นจนแข็ง


เพื่อนร่วมทาง ไม่รู้ว่าใครหนาวเย็นกว่ากัน

ทั้งหินตก วัวขวาง หมูตัดหน้า ต้นไม้ล้ม มีให้ระวังตลอดทาง

โค้งแบบนี้ไม่น่าเล่น ขวาก็หลุมใหญ่น้อย หลุดโค้ง ร่วงไปข้างล่าง ไม่อยากคิดถึงระดับความสูงเลย

แวะเติมน้ำมัน บนเขาสูง เบนซินแท้ มีอย่างเดียว ดีเซลกีชนิดเดียว

น้องนักเรียนหยุดพักเที่ยง เราทักสบายดี ทุกคนก็สบายดีตอบ น้องเสื้อสีชมพู มีน้ำใจเดินมาหายื่นขนมแบ่งเรากิน เหมือนรู้ว่าเรายังไม่ได้กินข้าวเช้า





หมอกหนา ระยะมองเห็นเพียงสิบเมตรเป็นส่วนมาก ต้องขับขี่ด้วยความระมัดระวัง ข้างทางเป็นเหวลึกที่เรามองไม่เห็น อากาศเย็นจนหมอกกลายเป็นหยดน้ำ
ชิวหน้าสูง ทำให้การมองทางลำบาก ความเร็วใช่ได้แค่20-30 (ท่าลองนึกดูครับว่าผมขี่เร็วขนาดไหน) หลายช่วงที่ต้องขึ้นนั่งบนพนักเบาะด้านหลัง เพื่อการมองเห็น บิดคันเร่ง ผ่อนคันเร่ง จนเมื่อยมือ เย็นและปวดมือมาก


หลายครั้งที่ต้องหยุดหาความอบอุ่น อาศัยเครื่องทำความร้อนประจำรถ ซึ่งช่วยได้มากที่เดียว

หยุดพักกินเฝอ อาหารเช้าช่วงบ่ายแก่ เริ่มเจอฝนของแท้ใหม่ๆบวกกับหมอกของเดิม ชุดกันฝนได้ใช้ตอนนี้ ตั้งแต่ซื้อติดรถมา กันได้ทั้งน้ำและหนาว

ใกล้เข้าซำเหนือ อากาศเย็นจัด ฝนเบา-แรงเป็นช่วงๆ




ฝนมี หน่อไม้เกิด ให้เป็นอาหารและรายได้ให้กับผู้ที่อยู่กับป่า




มองเห็นจุดหมายเมืองซำเหนือ






คำจารึกที่สันฐานรองรับ"นวยแก้ว(ลูกแก้ว)ซำเหนือ
บุกบืน ส้างสา ควมจะเลิน(มุ่งมั่น สร้างสรร ความเจริญ)

ปกคอง บ้านเมือง โดยยุดติทำ(ปกครอง บ้านเมือง ด้วยความยุติธรรม)

นำพา ปะชาชน ยู่เย็นเป็นสุก(นำพา ประชาชน อยู่เย็นเป็นสุข)

ยู่ร่วมกัน ย่าง สันติสุก(อยู่ร่วมกัน อย่างสันติสุข)









สภาพรถอย่างนี้ สภาพคนไม่กล้าเอาให้ดู


น้องเคมี กับรถส่วนตัว

น้องเคมี ชอบใจ ฟอสซ่า 300

ย่างหมู คอหมู สามชั้น ซี่โครง อาหารยอดฮิตยามแลง


ไม่หนาวเลย แต่ยกแก้วเบียร์ ต้องสวมถุงมือ

รถถูกเก็บในล๊อบบี้โรงแรมอย่างดี พนักงานกลัวรถเราถูกขโมย


ห้องสะอาดสวยมาก 150,000 กีบ/คืน (ประมาณ 700 บาท)

แล้วเจอกันอีกครับ ตอนนี้ยังไม่เห็นทางกลับบ้านเลย อักษรเริ่มหมด