ย้อนไปเมื่อเกือบ ๆ 20 ปีที่แร้ว เราเรียนปี 1 ที่ ได้ลองเล่นโปรแกรมแชทออนไลน์ และได้คุยกับพี่ต่างมหาลัยคนหนึ่ง คุยกันทุกวัน ทั้งในโลกออนไลน์ และทางโทรศัพท์ของหอพัก ทั้งๆ ที่ยังไม่เคยเจอหน้ากันเลย จนวันหนึ่งเราตัดสินใจเจอกันที่ห้างฟิวเจอร์พาร์ครังสิต ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน
เราไปกับเพื่อนเราอีก 2 คน พี่เขาก็มากับเพื่อนเขาอีก 1 คน โดยที่ต่างฝ่ายต่สงไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลย และพอได้เจอกัน เรารู้แร้วว่าต้องเป็นพี่เขาแน่ๆเลย พี่เขาตัวสูง หุ่นดีมาก หน้าตาหล่อเลยทีเดียว ผิดกับเราที่เป็นเด็กปี 1 ที่ไม่แต่วตัว แต่งหน้าอะไรเลย แต่พี่ก็ยังรักษามารยาทเดินเข้ามาทักทาย มาแนะนำตัว และพวกเราก็ไปทายข้าวกันต่อ
ทานข้าวกันและคุยกันได้สักพัก ก็ถึงเวลาต้องแยกย้ายกันกลับห้อง เราก็เดินไปหร้าห้างแต่ฝนเจ้ากรรมดันตกหนัก ทำให้ยังกลับออกไปกันไม่ได้ เราก็เลยมีโอกาสได้ยืนใกล้ๆ กับพี่เขาอีกครั้ง และคิดเสมอว่าครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอและได้คุยกับพี่เขาทั้งทางโทรศัพท์และทางโลกออนไลน์
บอกเลยรู้สึกเสียใจยังไงไม่รู้ ร้องไห้ กลัวจะไม่ได้คุยกันอีก
แต่หลังจากกลับมาห้องพักคืนนั้นพี่เขาก็โทรกลับมาคุยกับเราปกติ เป็นห่วงเป็นใยกันมากขึ้น (โคตรดีใจมากๆ) และเราก็คุยกันมาเรือยๆ  พิมพ์ไปก็นึกถึงพี่เขานะคะ อยากเจอ อยากคุยกับพี่เขาอีก แต่ไม่รู้จะติดต่อหรือต้องทำไง ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เขาเป็นไงบ้าง ...อยากบอกพี่แม็คว่าน้องป่านยังคิดถึงเสมอนะคะ
ปล. พี่เขาชื่อพี่แม็คค่ะ ตอนนั้นพึ่เขาเรียนอยู่ ม.เกษมบัณฑิต คณะวิศวกรรมศาสตร์