เรื่องมันเกิดจากเราและปฟน  แต่งงานมา 8 ปี  ยังไม่มีลูก  ทีแรกก็คิดว่าเกิดจากเราไม่อยู่ด้วยกันทุกวัน  จังหวะไม่ได้  แต่ 8 ปีที่ ผ่านมาจังหวะไม่ได้เลยเหรอ  ตอนที่ แต่งมา 4 ปี  เราเคยให้แฟนตรวจน้ำเชื้อ  สรุปว่า โอเคทุกอย่าง  แต่เค้าจำใจตรวจ   เพราะเค้าบอกเสมอว่า  ถ้าเด้กมาเกิด  ก็ให้เค้ามาเอง  อย่าไปบังคับ ทำวิทยาศาสตร์เลย  ในตอนนั้น  เราก็ตรวจนะเราก็ปกติ  เราเลยทำใจลองดูสักพัก  เผื่อลูกจะมาเอง  แต่เนื่นนาน   พอถามไปหาหมอีกไหมก็ไม่ยอม  เราเลยถามว่าไม่อยากมีใช่ไหม  แบบปรี๊ดแตก  เค้าก็ยืนยันคำเดิม ว่าอยากมีธรรมชาติ  มันทำให้เราทะเลาะกันใหญ่โต ถึงขั้นเค้าบอกว่าอยากมีไปมีกะคนอื่นไป   เราเลยไปหาหมอกินยากระตุ้นไข่   ผลปรากฎว่ามีไข่ออกมาเยอะมาก  ก็ถึงคราวว่าต้องนอนกันในวันนั้นวันนี้  เรื่องนี้เค้าก้อร่วมมือดีนะ  ปรากฎว่าก็ไม่ติด  หมอเลยนัดแฟนไปหา  เค้าก้ไม่ให้ความร่วมมือ  ในที่สุดเราก็ไม่ไปหาหมอ   สิ่งเดียวที่เค้ายืนยัน  คือถ้าลูกมาก็ให้เค้ามาเอง  แต่ถึงไม่มีลูก เค้าก็รักเรา  ไม่ทิ้งเราไปไหน  อยู่กันไปจนตาย
แต่ใครเป็นอย่างเราบ้างไหม  เราอายุ 39 แล้ว  เห็นใครมีลูก  เราก็อิจฉา   บางคนอวดลูกในเฟส  เราถึงกับซ่อนข้อความ   เป็นมากหน่อย  ถ้าไม่ใช่คนสนิทมาก  ลบเฟสไปเลย  เห็นใครทำกิฟ  เราก็ไม่อยากไปร่วมสนทนาด้วย   แล้วยิ่งเกลียดมากคำพูดที่ว่า  ดูอย่าง...โชคดี ที่ไม่มีลูก  ทำอะไรก็ได้  คือไม่ต้องมาคิดว่าเราโชคดีได้ไหม   ถ้าไม่ใช่ตัวเอง จะรู้ได้ไงว่าเค้ารู้สึกดี  ถามมากี่หมอดู   ทุกคนก็บอกเรามีลูกยาก  ต้องพึ่งวิทยาศาสตร์อย่างเดียว  ก็แล้วทำไงในเมื่ออีกฝ่ายเค้าไม่เล่นด้วย
คิดอยู่ในใจอายุขนาดนี้  ความหวังจะมีคงไม่ได้แล้ว เหงา  เพราะเรากะแฟนทำงานคนละที่  เรารักแฟนเรามาก  และเราก็รู้ว่าเค้ารักเรามาก  คือคบกันมา 19  ปี  ไม่มีเจ้าชู้  แต่เรื่องความคิดเป็นของตัวเอง ดื้อนี่ยกให้เลย  
ในตอนนี้นี้คิดถึงเรื่องลูกที่ไร  น้ำตาตก  เกลียด อิจฉาคนมีลูก หมดทุกคน  มีใครเคยรู้สึกบ้างไหม  บางทีก็เหมือนนางร้ายยังไงไม่รู้  จบก่อนจะร้องไห้