คือ ตอนนี้สงสารตัวเอง ตั้งแต่เด็กจนโต ครอบครัวเรามีแค่พี่สาว แม่ และเรา เราถูกเลี้ยงมาแบบปกติทั่วไป แต่ยอมรับว่าขาดความอบอุ่น รู้สึก น้อยใจตอนเด็กๆ มักจะถูกพี่แกล้ง แม่เข้าข้างพี่เสมอๆ แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ มันเป็นเรื่องอดีต จนเติบโตมา เรียนจนจบ เราก็ใช้ชีวิตปกติ สมองไม่เคยไปคิดอิจฉาใคร แทบจะม่อยากจะสนใจใคร เราเฉยๆ นะ แต่พอเริ่มทำงานก็เริ่มรู้สึกชีวิตอยู่ยาก พี่ที่ทำงานบางคนไม่ชอบเราโดยไม่มีสาเหตุ เราเคยไปขอโทษและถาม เขาก็บอกว่าเราไม่ได้ทำอะไร ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เราก็รู้สึกแย่นะ และมันก็เลยเป็นปมให้เรา กังวลใจ พอไปทำงานที่ไหนก็จะมีทั้งคนชอบและไม่ชอบ ก็เป็นธรรมดา เราก็พยายามเข้าใจมนุษย์ พอมีแฟน เราคบกับแฟน เพื่อนแฟนไม่ชอบเรา โดยที่ให้เหตุผลว่าไม่ชอบนิสับบางอย่าง แล้วบางทีนะ ใส่ร้ายเรา พูดให้แฟนเราฟัง มันเลยเป็นปมทำให้เรารู้สึกว่า มันยากอะ เราไม่ได้ทำอะไร ทำไม ถึงเกลียดเรา คือเราก็ไม่ชอบเช่นกัน แต่เราก็ไม่เคยพูด พอเขาพูดเราก็พูดบ้าง กลับกลายเป็นว่าเราตอบโต้ เรามีพี่สาว มีอะไรเราจะไปคุย ระบายให้ฟัง สุดท้ายมีเรื่องๆบ้าๆ พี่สาวมเราขุดคุ้ยทุกเรื่องที่เราไปปรึกษา ที่เป็นปมของเรา ที่แฟนเราทิ้งเราไป เพราะเขาไม่รักเรา เขาก็เอามาพูดว่าเราเป็นแบบนี้ไง เราไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ เขาไม่รัก ก็คือไม่รัก  เอามาทิ้มแทงเรา เรามานั่งพิจารณาทุกอย่างที่ผ่านมา เราค่อนข้างมั่นใจ ว่าเราแทบจะไม่คิด ทำร้ายใครด้วยซ้ำ เรารู้สึกเหนื่อย ท้อ และเสียใจที่เราโชคร้ายเจอแต่แบบนี้ เราคิดว่ามันคงเป็นกรรม เราไม่เข้าใจ ว่าเราทำอะไรให้ใครหนักหนา พอเราพยายามจะทำดี ก็ว่าเราสร้างภาพ มันยากมากอะ มีคนบอกว่า เราทำดีไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครฟัง เราไม่รู้จะพูดยังไง เราผิดอยู่ดี ทุกวันนี้ เราเหนื่อยมาก จนเราไม่อยากคบกับใคร เราปิดกั้นตัวเอง เรากลัวเราจะไปทำให้คนอื่นไม่ชอบเราอีก เราอยากมีคนปรึกษาสักคน ที่จริงใจกับเรา ไม่เอาสิ่งที่เราปรึกษามาทิ้มแทงเรา เราพยายามทำความดี เจอใครที่เดือดร้อนเราก็พยายามช่วย เราพยายามไม่คิดว่าใคร สนใจ อิจฉาใคร ไม่สนใจ สนใจแต่งานของตัวเองและแม่ของเรา เราควรจะทำยังไงต่อไป เรารู้สึกเหมือนตัวคนเดียวเลย มิตรแท้ไม่มีเลย เสียใจที่สุด คือคนในครอบครัวของเรา ตอนนี้เราตัดพี่สาวเราออกไป เราตัดทุกคนออกไป เพราะเราไม่อยากรับฟัง ไม่อยากสนใจ และเราก็ไม่อยากไปทำร้ายใครด้วย ใครพอให้คำปรึกษาเราได้บ้าง ช่วยเราที ค่ะ