เห็นกระทู้ในพันทิปหลายต่อหลายกระทู้ตั้งคำถามเรื่อง
"ความรักแบบระยะทางไกล ต้องแบบไหนถึงจะรอด"

หลายคนประสบปัญหา เพราะรักทางไกลไปไม่รอด แต่ก็มีหลายต่อหลายคู่ประสบความสำเร็จในความสัมพันธ์แบบนี้

สำหรับเราเอง เคยมีประสบการณ์ทั้ง 2 แบบ

แบบแรก .. ไปกันไม่รอด
เรื่องเกิดขึ้นมานานแล้วตั้งแต่สมัยเรียน เราเรียนกันคนละจังหวัด ตอนแรกก็ไม่ไกลกันมาก จนต่อมาเค้าย้ายไปจังหวัดที่ไกลมากกว่าเดิม เฉลี่ยเราจะเจอกันประมาณเดือนละหน แรกๆก็คุยโทรศัพท์กันบ่อย จนเวลาผ่านไปก็เริ่มน้อยลง จนเหมือนเป็น pattern ว่าแต่ละวันจะเป็นแบบนี้

เที่ยง .. กินข้าวยัง นี่กินเสร็จแล้ว เดี๋ยวบ่ายมีเรียน เลิกแล้วจะโทรหาอีกทีนะ
เย็น .. เลิกเรียนละแหละ เดี๋ยวไปเล่นบาส(หรือกิจกรรมอื่น)กะเพื่อนก่อนนะ
ค่ำ .. จะนอนยัง ฝันดีนะ เดี๋ยวไปอ่านหนังสืออีกหน่อยแล้วคงนอน พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน

เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวันๆ จนกระทั่งวันนึง ..

เราคิดว่าเราชอบรุ่นน้องคนนึงแหละ

สิ่งที่ถามกลับไปคือ ที่พูดนี่คือ จะเลิกกันใช่มั้ยละ เค้าก็ตอบมาสั้นๆ .. อืม ..

..

นั่นคือประสบการณ์แรก .. รักทางไกลที่ไม่ประสบความสำเร็จ

เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนะ แต่ถามว่าเข็ดมั้ย .. ไม่อ่ะ

เรื่องความรักสำหรับเรา เราคิดเสมอว่า มันเป็นโชคชะตาที่คนที่ใช่สองคนมาเจอกันในเวลาที่ใช่
ถ้ามันไม่ใช่อย่างใดอย่างนึง มันก็จะจบลงไปเอง ไม่เร็วก็ช้า

และเมื่อถึงเวลาที่ใช่ เราก็จะได้พบเจอและรักกับคนที่ใช่ ..

นำพามาซึ่งประสบการณ์ที่ 2 .. รักทางไกลที่ประสบความสำเร็จ
จะพูดว่าประสบความสำเร็จแล้วก็คงไม่ได้ แต่เอาเป็นว่า ก็อยู่รอดมาจนทุกวันนี้ก็เกือบ 10 ปีแล้วละ ซึ่งก็เหมือนเดิม โอกาสเจอกันเฉลี่ยเดือนละครั้ง

ปัจจัยหลักๆที่ทำให้อยู่กันมาได้นานขนาดนี้คือ รัก เข้าใจ เชื่อใจ

ความรักนำพามาซึ่งความเข้าใจ และเชื่อใจกัน

อีกสิ่งนึงที่สำคัญคือ ความเสมอต้นเสมอปลาย

เราโชคดีที่ได้มาเจอกับคนคนนี้ คนที่ทำให้เรารู้สึกเป็นครั้งแรกว่า ผู้ชายคนนี้มีความรักให้เรามาก ซึ่งปกติที่ผ่านมาเราไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้เลย มีแต่ความรู้สึกที่ว่าเรารักอีกฝ่ายมากกว่าเสมอ แต่คนนี้ทำให้เรารู้สึกมั่นใจว่าเค้าจะทำทุกอย่างที่จะไม่ทำให้เราเสียใจ และจะเสียใจมากทุกครั้งที่รู้ว่าเป็นต้นเหตุให้เราร้องไห้ (จนบางครั้งก็ร้องตาม)

เกือบ 10 ปีที่ผ่านมาเรียกได้ว่า แทบจะไม่มีทะเลาะกันเลย มีบ้างที่ไม่พอใจกัน งอนกัน แต่สุดท้ายก็ดีกัน เพราะเวลามีเรื่องอะไร เราเลือกที่จะคุยกันให้จบ ไม่ให้ค้างคา

ความเชื่อใจได้มาจากการที่เราคุยกันทุกเรื่อง ทั้งมีสาระ ไร้สาระ เราคอยถามไถ่กันและกันในทุกๆวันถึงความเป็นไป แม้จะไม่อยู่ด้วยกัน ไม่เจอกันบ่อย แต่เราจะไม่รู้สึกว่าเราห่างกัน

ต่างคนต่างค่อยๆปรับตัวเข้าหากัน เพื่อให้ต่างฝ่ายต่างสบายใจ เราคิดเสมอว่า จะไม่มีคำว่าต้องพยายามทำอะไรเพื่อใคร เพราะการที่ต้องพยายาม วันนึงเราอาจจะหมดแรงที่จะพยายาม แล้ววันนั้นมันคงเป็นวันที่รู้สึกแย่เอามากๆ

ความรักทำให้เรามีความอดทนมากขึ้น หลายต่อหลายครั้งที่เรารู้สึกว่า เค้าใส่ใจงานมากซะจนลืมความมีตัวตนของเรา ถามว่าเราเสียใจมั้ย แน่นอน เสียใจมากที่ถูกลืม

แล้วทำไมถึงยังอยู่กับเค้า ไม่ใช่เพราะเรากลัวโสดแล้วจะเหงาหรอกนะ แต่เพราะเข้าใจสถานการณ์ที่ทำงานของเค้า และที่สำคัญเค้าเป็นคนดีที่รักเรามาก เราถึงยอมที่จะอดทนให้สถานการณ์มันกลับมาปกติเหมือนเดิม

เรามักจะบ่นกับเพื่อนเวลาโดนทอดทิ้ง แต่พอผ่านไปก็มันจะกลายเป็นคนอธิบายเองว่าเพราะอะไร
จนเพื่อนถามว่าจะบ่นทำไม ในเมื่อเราก็ดูเข้าใจเพราะสุดท้ายมาอธิบายซะเอง

รู้หมดแต่อดไม่ได้ .. อดไม่ได้ที่จะบ่น

สุดท้ายแล้วความรักก็ยังดำเนินต่อไป .. อนาคตจะเป็นยังไง สุดท้ายแล้วจะสามารถเรียกความรักทางไกลนี้ว่าเป็นความรักทางไกลที่ประสบความสำเร็จได้มั้ย ก็คงต้องดูกันต่อไป ..

..

ปล. ที่แท็ก "แต่งเรื่องสั้น" ไม่ใช่แปลว่าที่เขียนมาเป็นเรื่องแต่งนะคะ แค่คิดว่ามันก็เหมือนเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่อิงจากประสบการณ์จริง