กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ถ้าตั้งผิดหมวด พลาดทางใดรบกวนช่วยชี้แนะด้วยครับ
ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
ผมทำงานแล้วครับ หลงชอบน้องผู้หญิงที่ทำงาน แต่อยู่คนละแผนก
ผมจีบน้องเขา แบบรุกมากไป ทำให้น้องเขาอึดอัด (คิดไปเอง แต่คงใช่)
จีบแบบยัดเยียดครับ ให้ดอกไม้ทุกวัน ซื้ออะไรไปให้ มันเหมือนเยอะไป
จนวันนึงน้องบอกว่า ต่อไปนี้ไม่ต้องเอาดอกไม้มาให้แล้วนะ เปลืองเงินพี่
แต่ก็ยังฝืนครับ ไม่ให้ต่อหน้าแต่เอาไปวางที่โต๊ะ ซื้อของไปวางบนโต๊ะเหมือนเดิม
จนวันนึงน้องเขาฝากพี่ที่ทำงานแผนกเดียวกับผมมาบอกว่า เธอไม่ได้ชอบผม อย่าเอาอะไรมาให้อีกเลย
ผมเคลียร์นะครับ ผมหยุดไม่ไปตื้อ ไม่จีบ ทำตัวปกติแต่พยายามหลบหน้าน้องเขา
เพราะกลัวน้องเขาเจอหน้าผมแล้วจะไม่สบายใจ ก็ผ่านมา 3 เดือนเศษครับ
จนปัจจุบันเข้าหน้ากันได้แล้วครับ ก็ทำตัวเป็นแค่รุ่นพี่ที่ทำงาน ทั้งที่ในใจยังคิดอยู่ตลอด
คิดในใจว่าจนกว่าจะเจอใครที่ใช่กว่าน้องเขา ค่อยตัดใจแล้วไปหาคนๆ นั้น
มันฝืนตัวเองเกินไปไหมครับ หรือผมควรปล่อยวาง
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นต์ของทุกท่านนะครับ
เคยฝืนกันไหมครับ ทั้งที่เขาปฏิเสธไปแล้วก็ยังรู้สึกรัก/ชอบอยู่
ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
ผมทำงานแล้วครับ หลงชอบน้องผู้หญิงที่ทำงาน แต่อยู่คนละแผนก
ผมจีบน้องเขา แบบรุกมากไป ทำให้น้องเขาอึดอัด (คิดไปเอง แต่คงใช่)
จีบแบบยัดเยียดครับ ให้ดอกไม้ทุกวัน ซื้ออะไรไปให้ มันเหมือนเยอะไป
จนวันนึงน้องบอกว่า ต่อไปนี้ไม่ต้องเอาดอกไม้มาให้แล้วนะ เปลืองเงินพี่
แต่ก็ยังฝืนครับ ไม่ให้ต่อหน้าแต่เอาไปวางที่โต๊ะ ซื้อของไปวางบนโต๊ะเหมือนเดิม
จนวันนึงน้องเขาฝากพี่ที่ทำงานแผนกเดียวกับผมมาบอกว่า เธอไม่ได้ชอบผม อย่าเอาอะไรมาให้อีกเลย
ผมเคลียร์นะครับ ผมหยุดไม่ไปตื้อ ไม่จีบ ทำตัวปกติแต่พยายามหลบหน้าน้องเขา
เพราะกลัวน้องเขาเจอหน้าผมแล้วจะไม่สบายใจ ก็ผ่านมา 3 เดือนเศษครับ
จนปัจจุบันเข้าหน้ากันได้แล้วครับ ก็ทำตัวเป็นแค่รุ่นพี่ที่ทำงาน ทั้งที่ในใจยังคิดอยู่ตลอด
คิดในใจว่าจนกว่าจะเจอใครที่ใช่กว่าน้องเขา ค่อยตัดใจแล้วไปหาคนๆ นั้น
มันฝืนตัวเองเกินไปไหมครับ หรือผมควรปล่อยวาง
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นต์ของทุกท่านนะครับ