อาทิตย์ก่อนเห็นมีคนตั้งกระทู้เล่าว่าชอบแฟนมากจนถึงขั้นอยากฆ่า เราก็ตามอ่านอยู่เรื่อยๆ มาถึงเมื่อวานถึงเพิ่งเห็นว่ากระทู้โดนลบไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจขกท.เอาทำไงกับชีวิตต่อ วันนี้เลยอยากมาเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง

เราเป็นคนปกติ ไม่เคยควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ไม่เคยอาละวาด แค่เป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า วันๆก็อ่านนิยายอยู่เงียบๆที่บ้าน เล่นเฟสบ้าง ทวิตเตอร์บ้าง นานๆทีก็ออกไปกินข้าวกับครอบครัว ถ้าเพื่อนชวนไปเที่ยวก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง แล้วแต่อารมณ์ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อยู่ปี 2 ก็ไม่มีปัญหาอะไร แค่รู้ตัวว่าสุขภาพจิตเราไม่ค่อยดี ชอบมองโลกในแง่ร้าย ไม่กล้าเริ่มทำสิ่งใหม่ๆ ถ้าเปรียบเทียบก็เหมือนคนสุขภาพไม่แข็งแรงเฉยๆ แต่ไม่ได้เป็นโรคอะไร

เคยไปหานักจิตวิทยามาครั้งนึง ตอนแรกคิดว่าตัวเองอาจเป็นโรคซึมเศร้า อยากให้ใครมาช่วยรักษา แต่พอเจอนักจิตวิทยาก็รู้สึกไม่ชอบวิธีรักษาที่ให้เราพูดอยู่เกือบสองชั่วโมง หลังออกมาก็ยอมรับว่าอาการดีขึ้น รู้สึกโล่ง แต่จะให้ทำบ่อยๆก็เหนื่อย เราไม่อยากพูด ไม่มีอะไรจะเล่า หมอนัดเจออีกครั้งอาทิตย์หน้า แต่เราไปขอยกเลิก เพราะรู้สึกว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

ทีนี้เรื่องเกิดขึ้นเพราะเราไปชอบคนๆนึงเข้า เขาเป็นคนน่ารัก เข้ามาชวนเราคุย แล้วก็ได้รู้ว่าชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน ชอบฟังเพลงแนวเดียวกัน เราสนิทกันพอสมควรเพราะได้เจอกันบ่อย เรียนคณะเดียวกัน เรียนวิชาเดียวกันหลายตัว เราแอบชอบเขาอยู่สักพักนึง เวลาเขาอ่านหนังสือเล่มไหน เราก็ไปซื้อมาอ่าน เขากดไลค์เพจไหนในเฟส เราก็ไปกดตาม ไปทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัยด้วยกัน ไปร้องคาราโอเกะด้วยกัน

แต่จู่ๆวันนึงเราก็รู้สึกเบื่อ คือปกติก็เป็นคนเบื่อโลกอยู่แล้ว แต่พอเจอคนๆนี้เรากลับรู้สึกว่าโลกนี้ยังมีอะไรดีๆอีกเยอะให้ค้นหา เราไม่รู้ว่าความรู้สึกเบื่อเขามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอเราเบื่อเขา เรารู้สึกว่าอะไรๆในโลกมันไม่มีความหมายอีกแล้ว อ่านนิยายก็ไม่มีความหมาย เรียนหนังสือก็ไม่มีความหมาย (วงเล็บไว้หน่อยว่ายังไม่ลืมพ่อแม่นะ แต่พ่อแม่เราก็น่าเบื่อเหมือนกัน) พักหลังๆเราเลยไม่รู้จะอยู่ไปทำไม แล้วก็เริ่มรู้สึกอยากตาย

พอเอาเข้าจริงก็รู้นะว่าไม่ฆ่าตัวตายหรอก คือไม่รู้จะตายไปทำไม หลังจากนั้นเราก็หายใจทิ้งไปวันๆ มีชีวิตอยู่แบบล่องลอย

ปัญหามันเกิดขึ้นที่ว่า จู่ๆเราก็เกิดความคิดอยากฆ่าคนที่เราแอบชอบ เราจินตนาการตัวเราเอามีดแทงร่างของเขา แล้วก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจดีนะ เขาจะได้รู้สึกแบบที่เรารู้สึกอยากตายด้วย

มาถึงตอนนี้ ความคิดก็เลยเถิดไปใหญ่แล้ว เอาจริงๆคงไม่ทำหรอก ใครจะมาบ้าเอามีดไปแทงคนที่ชอบ แต่ความคิดก็เกิดขึ้นมาจริงๆ เราเลยอยู่ด้วยกันกับเขาแบบบริสุทธิใจไม่ได้แล้ว

คำถามคือเราควรจะออกมาห่างๆเขา แล้วหาอะไรอย่างอื่นที่สนใจทำดีไหม หรือ ควรไปหานักจิตวิทยาเผื่อจะหายเบื่อโลก แล้วก็อยากรู้ว่าคนเป็นโรคซึมเศร้า เบื่อโลกแบบเราสามารถใช้ชีวิตตามปกติได้ไหม คือถ้าจินตนาการไปเรื่อยๆ แต่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ก็แปลว่าไปต้องไปหานักจิตวิทยา ?

เรายังเชื่ออยู่นะว่าคนเป็นโรคซึมเศร้าไม่ได้ป่วย แต่แค่มองโลกต่างจากคนปกติ เราไม่ได้อยากรักษาโรคนี้ด้วย แค่อยากเข้าใจตัวเองให้มากขึ้น

คงไม่มีคนมาทะเลาะกันในกระทู้นี้เนอะ