คุณแม่ชอบพูดเสมอๆว่า การตื่นเช้าเป็นกำไรของชีวิต เราจะมีเวลาเพิ่มขึ้น ทำอะไรได้มากขึ้น เพิ่งเข้าใจก็วันนี้แหละค่ะ
วันที่แม่บังคับให้ตื่นแต่เช้า มาดูทุ่งบัวแดง ที่แม่ใฝ่ฝันอยากไปทะเลบัวแดงมาก แต่ลูกคนนี้ไม่เคยจะพาเล้ย ด้วยเห็นว่าดอกบัวสีแดงๆ มันไม่สวยเท่าบัวหลวง
ไปแล้วจะคุ้มค่ามั้ยนะ ประจวบเหมาะกับได้ข่าวมาว่า ไม่ไกลจากบ้านที่โคราชนัก มีทะเลบัวแดง เช่นกัน งั้นเราไปที่นี่ก่อนแล้วกันนะแม่
ถ้ามันโอเคก็ดีไป ไม่โอเคเราก็ไม่เสียค่าน้ำมันมาก
ถึงวันไปเที่ยว ลูกต้องนั่งรถจากกรุงเทพกลับโคราชเช่นเคย ถึงโคราชเที่ยงคืน นอนที่บ้านสักพัก ตี 5 ออกเดินทางไปดูแสงยามเช้าที่บึงบัว ในใจลูกแอบคิดเบาๆว่า ไปทำไมเนี่ย อยากนอนมาก อากาศหนาวกำลังดีเลย ซุกตัวใต้ผ้าห่มยังดีกว่าอีก ไปแล้วจะเห็นอะไรไหมละ ลืมบอกไปค่ะ เค้าเปิดเป็นปีแรก การโปรโมทยังไม่มา รีวิวก็หาไม่ได้ รูปสวยๆยังไม่มี เราก็ไม่รู้ว่าไปแล้วจะเป็นยังไง แต่ไม่อยากขัดใจแม่ ไม่เป็นไร เราหลับตลอดทางอยู่แล้วนี่นา
สักชั่วโมงนึง จากตัวเมืองโคราช ก็มาถึง อ. บ้านเหลื่อม (ไปทาง จ. ชัยภูมิ นะคะ อย่าถามเลยว่าเลี้ยวตรงไหนบ้าง หลับตลอดทางค่ะ) เริ่มรู้ตัวงัวเงียขึ้นมาแล้ว รถต้องจอดที่วัดนะคะ (วัดดอนเปล้า) แล้วนั่งรถมอเตอร์ไซด์ที่มีที่นั่งต่อข้างหลัง แม่บอกว่าเรียกรถสกายแลป เข้าไปที่บึงบัว คนละ 20 บาท ตรงท่ารถนี่มีของขายนะคะ มีทั้งอาหารเช้า ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ขนมครก ส้มตำ หรือแม้กระทั่งปลา ปลาสลิด กุ้ง แม่บอกอีกว่า แถวนั้นเค้าเลี้ยงกุ้งขาวกันค่ะ
นั่งรถสกายแลปลมพัดเย็นหน้าชา สัก 5 นาที ก็มาถึงบึงบัว ที่นะเป็นท่าเรือ ค่าเรือคนละ 100 บาทค่ะ ต้อง 2 คนขึ้นไป เรือถึงจะออกนะคะ เราสองคนแม่ลูกลงเรือไปค่ะ คุณลุงที่พายเรือก็พูดเก่งมาก ชวนคุยตลอด แกบอกว่าบึงนี้ใหญ่มา เนี้อที่ 3,600 ไร่ ส่วนบรรยากาศนะเหรอค่ะ ไหนค่ะ บัว ลุง บัว อยู่ไหนค่ะ ลุงพายเรือมาจนถึงกลางสระน้ำ มองไปไกลสุดสายตา ก็ยังไม่เจอบัวอีกค่ะ สองแม่ลูกเริ่มจะวีนละ แต่ด้วยความที่ลูกนอนน้อย หัวสมองช้า ยอมนั่งตามลุงไปก่อน (ความจริงคือ กลัวลุงโมโห พลักตกน้ำจะทำยังไงละ ถึงชอบว่ายน้ำ แต่ไม่เก่งในน้ำธรรมชาตินะคะ เก่งแค่สระคลอรีน)
ถึงแม้ว่าจะไม่เจอบัวมากนัก แต่พอหันหลังกลับไปทางทิศตะวันออก ก็ได้พบแสงอาทิตย์อ่อน ในเวลา 6.30 น. ที่ฉันไม่เคยได้เจอมันมานานแล้ว ทันทีนั้นแสงสีทองอ่อนๆ ที่สาดส่องวิตามิน D มาทำปฏิกริยากับร่างกายอันเหนื่อยอ่อนจากการอยู่ในเมืองใหญ่ ให้หลั่งสารเอ็นโดรฟิน รับรู้ได้ถึงความสุขของชีวิต ความสงบของธรรมชาติ ความเรียบง่ายของคนต่างจังหวัด (จกขท. ก็เป็นคนต่างจังหวัดนี่นา แต่แทบไม่เคยได้สัมผัสรสชาดเหล่านี้เลย)
ป.ล. รูปอาจไม่สวยมากนะคะ ใช้มือถือถ่ายเนื่องจาก MLR ที่ถือไป Memory เต็มค่ะ เสียใจมาก
ว่ากันว่า ตื่นเช้า เป็นกำไรของชีวิต -- ชีวิตยามเช้าที่บึงบัว ละหานลูกนก บ้านเหลื่อม โคราช --
วันที่แม่บังคับให้ตื่นแต่เช้า มาดูทุ่งบัวแดง ที่แม่ใฝ่ฝันอยากไปทะเลบัวแดงมาก แต่ลูกคนนี้ไม่เคยจะพาเล้ย ด้วยเห็นว่าดอกบัวสีแดงๆ มันไม่สวยเท่าบัวหลวง
ไปแล้วจะคุ้มค่ามั้ยนะ ประจวบเหมาะกับได้ข่าวมาว่า ไม่ไกลจากบ้านที่โคราชนัก มีทะเลบัวแดง เช่นกัน งั้นเราไปที่นี่ก่อนแล้วกันนะแม่
ถ้ามันโอเคก็ดีไป ไม่โอเคเราก็ไม่เสียค่าน้ำมันมาก
ถึงวันไปเที่ยว ลูกต้องนั่งรถจากกรุงเทพกลับโคราชเช่นเคย ถึงโคราชเที่ยงคืน นอนที่บ้านสักพัก ตี 5 ออกเดินทางไปดูแสงยามเช้าที่บึงบัว ในใจลูกแอบคิดเบาๆว่า ไปทำไมเนี่ย อยากนอนมาก อากาศหนาวกำลังดีเลย ซุกตัวใต้ผ้าห่มยังดีกว่าอีก ไปแล้วจะเห็นอะไรไหมละ ลืมบอกไปค่ะ เค้าเปิดเป็นปีแรก การโปรโมทยังไม่มา รีวิวก็หาไม่ได้ รูปสวยๆยังไม่มี เราก็ไม่รู้ว่าไปแล้วจะเป็นยังไง แต่ไม่อยากขัดใจแม่ ไม่เป็นไร เราหลับตลอดทางอยู่แล้วนี่นา
สักชั่วโมงนึง จากตัวเมืองโคราช ก็มาถึง อ. บ้านเหลื่อม (ไปทาง จ. ชัยภูมิ นะคะ อย่าถามเลยว่าเลี้ยวตรงไหนบ้าง หลับตลอดทางค่ะ) เริ่มรู้ตัวงัวเงียขึ้นมาแล้ว รถต้องจอดที่วัดนะคะ (วัดดอนเปล้า) แล้วนั่งรถมอเตอร์ไซด์ที่มีที่นั่งต่อข้างหลัง แม่บอกว่าเรียกรถสกายแลป เข้าไปที่บึงบัว คนละ 20 บาท ตรงท่ารถนี่มีของขายนะคะ มีทั้งอาหารเช้า ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ขนมครก ส้มตำ หรือแม้กระทั่งปลา ปลาสลิด กุ้ง แม่บอกอีกว่า แถวนั้นเค้าเลี้ยงกุ้งขาวกันค่ะ
นั่งรถสกายแลปลมพัดเย็นหน้าชา สัก 5 นาที ก็มาถึงบึงบัว ที่นะเป็นท่าเรือ ค่าเรือคนละ 100 บาทค่ะ ต้อง 2 คนขึ้นไป เรือถึงจะออกนะคะ เราสองคนแม่ลูกลงเรือไปค่ะ คุณลุงที่พายเรือก็พูดเก่งมาก ชวนคุยตลอด แกบอกว่าบึงนี้ใหญ่มา เนี้อที่ 3,600 ไร่ ส่วนบรรยากาศนะเหรอค่ะ ไหนค่ะ บัว ลุง บัว อยู่ไหนค่ะ ลุงพายเรือมาจนถึงกลางสระน้ำ มองไปไกลสุดสายตา ก็ยังไม่เจอบัวอีกค่ะ สองแม่ลูกเริ่มจะวีนละ แต่ด้วยความที่ลูกนอนน้อย หัวสมองช้า ยอมนั่งตามลุงไปก่อน (ความจริงคือ กลัวลุงโมโห พลักตกน้ำจะทำยังไงละ ถึงชอบว่ายน้ำ แต่ไม่เก่งในน้ำธรรมชาตินะคะ เก่งแค่สระคลอรีน)
ถึงแม้ว่าจะไม่เจอบัวมากนัก แต่พอหันหลังกลับไปทางทิศตะวันออก ก็ได้พบแสงอาทิตย์อ่อน ในเวลา 6.30 น. ที่ฉันไม่เคยได้เจอมันมานานแล้ว ทันทีนั้นแสงสีทองอ่อนๆ ที่สาดส่องวิตามิน D มาทำปฏิกริยากับร่างกายอันเหนื่อยอ่อนจากการอยู่ในเมืองใหญ่ ให้หลั่งสารเอ็นโดรฟิน รับรู้ได้ถึงความสุขของชีวิต ความสงบของธรรมชาติ ความเรียบง่ายของคนต่างจังหวัด (จกขท. ก็เป็นคนต่างจังหวัดนี่นา แต่แทบไม่เคยได้สัมผัสรสชาดเหล่านี้เลย)
ป.ล. รูปอาจไม่สวยมากนะคะ ใช้มือถือถ่ายเนื่องจาก MLR ที่ถือไป Memory เต็มค่ะ เสียใจมาก