ใครเคยเป็นมั่งไหมครับ มีเหตุการณ์พิเศษในชีวิต
แต่กลับรู้สึกว่ามันเฉยๆมาก เช่น รับปริญญา มีความรู้สึกว่า เฉยมากๆอ่ะครับ แม้ทุกคนในครอบครัวเขาจะยิ้มมีความสุข แต่ผมเป็นคนจบเองกลับเฉย
ได้งานทำ/สัมภาษณ์งานผ่าน ก็นั่นแหล่ะครับ เหมือนกัน เฉยมากๆ จำได้ว่าสมัยเรียน ปิดเทอมแล้วหางานพาร์ทไทม์ทำได้จะดีใจกว่านี้ ตอนนี้งานเป็นหลักเป็นแหล่ง(ถึงเงินเดือนจะแค่เกณฑ์เด็กจบใหม่ ไม่ได้มากอะไร แต่ก็มากกว่าพาร์ไทม์2-3เท่าเลย) ก็รู้สึกเฉยมากๆ จิงๆควรจะดีใจใช่ไหมครับ
ผ่านทดลองงาน มีแต่คนเข้ามาดีใจกับผม มาแสดงความยินดี(เพื่อนร่วมแผนก) แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกว่าอะไรมันพิเศษเลย เฉยมากๆ

คราวๆก็ประมาณนี่ละครับ จริงๆมีอีกหลายเรื่อง อย่างเก็บเงินจนไปขอหมั้นแฟนได้ จริงๆมันควรจะดีใจ เพราะผมเห็นเธอดีใจมาก ผมก็อยากดีใจนะ แต่ลึกมัยก็ยังไม่สุด

ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมรู้สึกดีใจครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

แอบสงสัยว่าตัวเองป่วย แต่ก็คงคิดไปเอง ชอบโดนคนแขวะว่า "คนที่คิดว่าตัวเองเป็นบ้านั่นแหล่ะน่ากลัว เพราะจริงไม่ได้บ้าแต่คิดไปเอง" โอเคผมก็คงอยู่ในพวกคิดไปเอง

ช่วยสรุปให้มั่นใจหน่อยครับ ว่าอาการพวกนี้มันก็เป็นปกติใช่ไหม ใครๆก็เป็นกัน