ตามกระทู้ล่ะครับ ผมเรียนป.โทอยู่ปี3 เเต่กำลังจะจบภายในครึ่งปีครับ เเต่ที่อยากระบายเพราะ
ผมไม่รู้ว่าผมยังชอบทำเเลบอยู่ ช่วงที่ทำเเลบวันๆ ทำเเลบเดิมๆ ถ้ามีปัญหา ก็เเก้เดิมๆ อีกทั้งผมโคตรโชคดีเลอ!
ที่ห้องเเลบมีผมอยู่คนเดียว เเต่ก็มีบางวันที่เพื่อนๆ สองคน มาทำยืมใช้เเลบบ้าง เเต่เค้าก็จะไปนั่งห้องเค้าเป็นหลัก สรุปก็มีผมคนเดียว
เอาจริงๆ พอนานเข้าผมโคตรรู้สึกเหงาเลย บางวันเพื่อนๆ จบกันหมด ยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ว่าทำไมต้องมีเราคนเดียวด้วย มันรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวนะครับ
พอจะเปิดโลกโซเชี่ยล ก็เห็นว่าคนอื่นเค้ามีเวลาไปเที่ยวนู่นนี่กัน มีสังคม เเต่ชีวิตที่มีเเต่เเลบ เเล้วอยู่เเลบคนเดียวเเม่รงโคตร เปล่าเปลี่ยว จะร้องไห้เป็นบางวัน บางทีผมก็คิดว่า ถ้าทำงานในอนาคต ผมอยากทำงานที่ได้คิดวิเคราะห์นี่ล่ะครับ เเต่อยากพบปะผู้คนด้วย ไม่ใช่อยู่คนเดียวในเเลบ วันเสาร์อาทิตย์ผมก็ต้องมา เพราะจำเป็น ไม่งั้นผลออกช้า บางทีผมก็เซงนะครับ ไม่รู้ว่าคิดถูกมั้ยที่เลือกเรียนสายนี้
เเต่ยังโชคดีครับที่กลับมาเจอหน้าพ่อเเม่ เจอพวกเเมวๆ ที่ผมเลี้ยงไว้ ช่วงหลังผมพยายามเปลี่ยนโฟกัส ห้นมาศึกษาเรื่องอื่นๆ นอกเวลาอย่างการเงิน กองทุนรวม ภาษี ในยูทูป หรือความรู้อื่นๆ มันก็พอช่วยได้นะครับ ไม่ค่อยจิตตกเหงาว้าเหว่ โดดเดี่ยว
เเต่ก็มีบ้างที่พอเพือ่นๆ ข้างห้องจบ ผมก็จิตตก คือผมก็ดีใจยินดีด้วยกับเพื่อนนะครับ เเต่พอคิดว่าตัวเองไม่เจอใครเลยที่เเลบ เหมือนตัวคนเดียวบางทีก็รู้สีกเหมือนไม่มีสังคม เฮ้อ

ถ้าจบป.โทนี่ ผมต้องเรียนป.เอกต่อครับ พอดีได้ทุน ก็กำลังคิดว่ามันจะโอเคเหรอถ้าเรายังอยู่กับสภาพเเวดล้อมเดิม เเบบนี้
ขออนุญาตเเท็ก ศาสนาด้วยละกันครับ เผื่อได้ธรรมะที่เกี่ยวข้องเป็นข้อคิด

ปล. อ่านเรื่องผมเเล้วอยากคอมเม้นยังไงก็ได้นะครับ