ผู้ชายคนนั้นโทรเข้าเครื่องสามีเรานั้นหละคะ แต่โทรมากลางดึกเราเลยรับสายแทน ตอนแรกเขาก็หงุดหงิดนะจะคุย จะเคลียร์กับสามีเราให้ได้ แต่พอเขารู้ว่าสามีเรามีทั้งเราที่เป็นภริยาและมีลูกสาวที่ยังเล็กอยู่ เขาก็อึ้งๆไปแล้วบอกว่ารู้มั้ยว่า สามีเราอะไปกินข้าวบ้านเพื่อนที่ชื่อ A แล้วไปเจอแฟนเขา กินข้าวเสร็จเขาไปมีอะไรกันต่อ
     ช็อคไปรอบแรก แต่เราก็ยังถามๆแบบคุยไปเรื่อยๆ ผู้ชายคนนั้นบอกว่า ผู้หญิงที่สามีเราไปนอนด้วยนะคือแฟนเก่าของสามีเราเอง ณ ตอนนั้น เราปฏิเสธแบบเสียงแข็งมาก เพราะเราเชื่อใจเขามากถึงมากที่สุด เราก็บอกทางนั้นไปว่าคงเข้าใจผิด แล้วก็วางหูไปเราก็ยังคุยตลกกับสามีเลย ว่าอะไรเนี่ยแต่งงานกันมาหลายปี ยังโยงไปหากันได้อยู่อีกหรือ สามียังบอกเลยนั้นสิ อะไรเนียแล้วโทรมาทำไมกลางดึก

เหตุการณ์ผ่านไปจนวันนึงเราได้มีโอกาสเจอเพื่อนคนที่ชื่อ A เลยทักไปแบบตลกๆว่า มีอะไรจะบอกมั้ยเรื่องที่สามีเราไปกินข้าวบ้านเขามา A บอกมาว่า โหยไม่พูดถึงได้มั้ย แค่นี้เขาไม่กล้าสู้หน้าแล้ว เพราะเขาเป็นคนนัดให้สามีเราไปเจอกับแฟนเก่าเขาจริง! (คือเขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนะคะ แต่ไม่ค่อยได้คุยตั้งแต่แต่งงานกับเรา) เขานัดไปกินข้าวที่บ้านของ A ด้วยกันจริง แต่สองคนนั้นไปไหนต่อเขาไม่รู้หละ

เราสติแตก ทำงานไม่ได้ กลับบ้านกอดลูก แบบ...อะไรเนี่ย อะไรคือความไว้ใจที่เรามีให้แล้วมาทำแบบนี้ เขากลับมาบ้านเราบอกเขาไปว่า เรารู้ความจริงแล้วนะเพราะเราได้คุยกับ A สรุปเขาบอกว่าไปกินช้าว แต่ไม่บอกใครไปบ้าง เราก็ถามทำไมไม่บอกเขาบอกว่ากลัวบอกไปแล้วเราจะโกรธเราเลยบอกแล้วตอนนี้ควรโกรธมากกว่ามั้ย เขาบอกว่าก็บอกอะแค่บอกไม่หมด

ณ ตอนนี้ความไว้ใจ ความเชื่อใจที่มีให้มันหายไปเลยอะคะ  เราควรทำไงให้ความไว้ใจกลับมาเหมือนเดิม เราไม่อยากทะเลาะกันต่อหน้าลูก ไม่อยากเก็บมาคิดทุกครั้งที่เขากลับบ้านช้า สาย (ไม่บ่อยนะคะ แต่มีบ้าง) เราอยากมองหน้าเขาและไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกเลย
ส่วนเรื่องเพื่อนที่ขื่อ A เราก็ไม่สามารถคุย หรือมองหน้าได้นิทใจเหมือนกันคะ